The search of the Mondragon Angel

Chapter 2(Big new world)

COLE

Paglabas ko sa office ni Mama ay dumiretso agad ako sa canteen. Napansin kong nagkatuwaan ang mga student na para bang may show na naganap. BULLSHIT! Mura ko nang may naalala.

"Poor serves her right!"  Rinig ko ang mga malutong na halakhak nang iba . Ngunit ang nakaagaw nang pansin ko ay ang babaeng nakaluhod sa semento na may spaghetti pa ang ulo.
She's that girl.

"Enough!" When my voice echoed the whole canteen ay bigla silang na  disperse. Kung may mas natatakot na nakita ako yan ay walang iba kundi si Abby the 3rd year student rank 1.

"Cole!"

"What do you think you are doing?!"

"It's just----"

"Ohh! Si kuya guwapo!" Napangiti ako sa lakas nang humor niya. Tss. Stating the obvious. Pero teka! Did she smile? Pambihira pagkatapos niyang napahiya nang ganon nakuha pa niyang ngumiti?Ibang klase.

"Do you know me?" I ask as if hindi ko pa siya nakita.

"Hmm. Kanina sa office. Muntik na nga tayong nagkabunggo e". Again she smiled wildy as if pasan niya ang mundo nang kasiyahan.

" Don't you dare to talk to her Cole she's just a commoner!" Galit na may halo pang sigaw na sabi ni Abby. I clenched my fist and about to talk nang...

"I'm not a commoner. Yes! Nakapasok ako dito sa tulong nang scholarship nang Mondragon Academy. At ikaw nakapasok ka tulad nang sinabi mo kanina through connections. Pero hindi ba weird? Different kind of people going to same prestigious school? Isn't it obvious? Because we're both human and equal." I was left speechless. Nakita ko ring nakanganga ang ibang students lalo na si Abby. Who think that this cute girl is palaban?

*******
SEVEN

"Good morning po sa lahat. Im seven Lopez. Please be nice to me."

"Alam naman natin  na hindi basta-basta ang makakuha nang scholarship sa Mondragon Academy but Seven made it kaya let's treat her nicely. Understand?" Sigaw pa nang guro namin. It's fine for me though. "Sit beside Abby".

"Tss!" She hissed and glared me.

"Oh!" Lumaki ang ngiti ko nang makilala siya. "Ikaw yun kanina hindi ba? Sorry nga pala kanina hah. Umalis ka kasi agad kaya di ako nakapagsorry". Mas lalo kong nilakihan ang ngiti ko. Weird hindi ba? Ako patong napahiya kanina pero ako ang manghingi nang sorry? Yan kasi ang tinuro sa akin ni Papa matuto kang magpakumbaba.

" Sorry for what? Tapos na!  Pinahiya mo na ako  sa harap ni Cole! And now what? Sorry. Damnit!" Yumuko nalang ako. Ou pinahiya ko siya kanina ang laki ko kasing tanga. Minsan hindi ko ma control ang sarili ko at kahit ano-ano nalang ang masabi ko. But I still manage to maintain my smile in front of this girl...

"Gusto mo siya?" Tumingin siya sa akin na para bang naguguluhan sa tanong  ko at sinasabing sino. " Si kuya guwapo?" Bigla siyang pinamulahan na para bang I hit the truth.

"It's none of your business!" Mataray parin niyang sagot.

"I'm sorry. Wala akong alam. Sorry tala----" Natigil ako sa pagsasalita when she suddenly tap the desk and yelled.

"Will you please shut up? I hate you! Alam mo ba yun? Bago ka palang dito but you already acted like one. Ano bang pinagyayabang mo? Ang pagiging scholar mo? The hell I care! Kahit ilang beses mo pang sasabihin na scholar ka dito but it doesn't change the fact that your still a commoner. Mahirap bang intindihin yun? Act like nothing ang don't dare to talk to me because you are not my level!" Pakiramdam ko uminit bigla ang mukha ko. Napansin kong nakatingin na sa amin ang mga kaklase ko at pati teacher namin ay huminto din sa binabasa niya at napanganga. Wala naman akong ginawa ahh! Papa sinunod ko lang naman ang payo mong magpakumbaba pero bakit ako yata napahiya at nadehado dito? Napansin kong nabasa ang mukha ko at huli ko nang ma realize na umiyak na pala ako. Masakit first time kong naramdaman ang ganitong pagkapahiya na para bang ang baba ko na talaga. Akala ko ang pagiging scholar ko ay sapat na para maipagmalaki ko ngunit nagkamali ako sa amin lang pala yun! Sa dati kong school...

"Woaaah! Seven congrats you made it! You finally made it!"

"Ikaw na ang genius. Seven congrats!"

"Yow! Seven ang talino mo talaga. Hindi kaya basta-basta ang makakuha nang scholarship sa Mondragon Academy pero sa'yo yakang-yaka!"

"One shot lang Seven! Proud kami sa'yo!"

"Piece of cake!" Masayang sabi nang mga kaklase ko habang tinaas pa ako sa ere. Kaya naisip ko ang swerte ko for having them. Mas lalo kong nararamdaman na buo ang buhay ko nang yakapin ako nang Papa ko at umiyak nang dumating ako sa bahay at masayang sinabi sa kanya na I finally got the scholarship in Mondragon Academy.

But it was all my cherished memories. Ang lahat nang masasayang ala-ala na yon ay tuluyan kong iniwan at nakisalamuha sa panibago kong mundo. Ang mundo na maraming pagbabago. Ang malaking mundo na kailan man ay hindi ko kinasanayan dahil lagi lang akong nakamukmuk sa dating maliit ngunit masaya kung mundo. And mundo na hindi ko alam kung paano ko lalabanan at maging matatag. My new big world.

"What are you doing here?!" Agad akong napabalikwas nang upo at pinunasan ang mukha kong basa nang luha at na realize kong nandito na pala ako sa bench nang flower garden nang Academy at wala na ako sa classroom. Pinilit kong kalmahin ang sarili ko at agad siyang hinarap with my big yet genuine smile.

***********TO BE CONTINUE*******