The search of the Mondragon Angel

Chapter 22[Living the reality 2]

Sa tulong nang journal na iniwan ni  Papa napatunayan namin ang malaking kasalanan ni Miguel. He could have bail it kung ang pag-utos lang na pag kidnap sa akin ang kasalanan niya but that wasn't his case for him rotting in jail. It was killing my father.

Simula  nang pangyayaring yon wala na rin kaming alam kung nasaan si Jeanine. Nalaman ko nalang nitong huli na siya pala ang nanghingi nang tulong kina Kuya para masaklolohan ako.

Gaya nang inaasahan lumipat ako sa mansion nang mga Mondragon. Hindi na nila ako pinauwi sa tinirhan namin sa capital dahil sobrang nag-alala na sila sa akin. Noong araw na hinimatay ako sa probinsya sa hospital ako nagising sa loob din nang isang linggo. Samut-saring dahilan . Stress, kulang sa pahinga at kung ano-ano pa at ang malala inatake ako sa sa sakit ko. OA nga nila masyado dahil ayaw pa sana nila akong ilabas sa hospital pero ako na ang nagpupumilit para makalabas.

Kung nangyari  sa ibang Tao ang naranasan ko siguro magmokmok na sila sa kuwarto at walang ganang kumain. Pero iba ako dahil sa halip na magmokmok ako sa kuwarto at umiiyak ay ginugol ko ang aking buong araw sa pamamasyal sa loob nang mansion nang mga Mondragon. At grabe hindi talaga biro ang sobrang yaman nila.

"This is place is so beautiful" napamangha kong sabi habang nasa bahaging likuran kami nang mansion kung saan matatagpuan ang mga nagtatayugang puno at mga halamanan. Mayroon ding artificial na river na may tulay sa gitna na magdadala sayo sa may malaking pool. Kung titingnan mo sa labas masasabi mong Isa lang ito sa mga nagagandahang victorian style houses pero ang hindi mo akalain ay
May ganito kagandang paraiso sa loob.

"You use to play here way back" pumiyok pa ang boses ni Mama. Ou, siya ang nagpasyal sa akin para libutin ang buong mansion.

"Halika  may ipapakita ako sayo" nagparaya nalang ako nang inakay ako ni Mama at umakyat kami sa isang hagdan na gawa sa kawayan. Sa gilid nito ay may mga bulaklak na nagkakapitan na hindi ko naman alam ang pangalan. Iba iba ang mga kulay ngunit sadyang nakakakuha nang atensiyon dahil sa kumbinasyon nito.

I feel like Alice in wonderland. Sobrang ganda nang paligid. Hindi rin biro ang baitang nang hagdan na aming inakyat dahil medyo kinapos ako nang hininga.

"Dito din ba ako naglalaro noon?" Tanong ko sa kanya nang makarating kami sa pintuan na hindi kalakihang tree house. At dito ko napapansin na ang mga nagkakapitang bulaklak kanina simula sa hagdang kawayan ay deretso sa may pintuan at ang buong portal ay pinalibutan din nito. Sobrang ganda nang paligid wala na akong masabi. I'm so speechless.

Nilingon ko si Mama na sumilay ang napakagandang ngiti nito sa mga labi.

I never see her smile like that.

She is so beautiful. Napa ka exotic na ganda ang meron sa aking Ina. Bakit ngayon  lang yan nakita? Is it because of me?

My heart beat faster when our eyes meet. Kitang kita ko sa mga mata niya ang labis na pangungulila sa akin. Nandoon din ang pagmamahal at pag-aaruga.

Mama.

Tumango  siya ngunit ang sinabi niya ang nagpabigla sa  akin.

"You and Kai alone in this tree house." Nakangiti pa rin siya.

"Po? Ang grumpy na yon? Paanong nangyari. E iiyak ang araw kung hindi kami magbangayan nang taong yun. Eyy! Imposible yun Mama"

"Grumpy? Haha yan din ang tawag mo noon sa kanya. At ang tawag naman ni Kai sayo ay pangit na bunny"

I was shocked.

"Po?"

"Kaya noong nag dinner tayo at biglang dumating si Kai I was so amused nang nagpalitan kayo nang mga titig. Naalala ko noon ang aking little angel. Ganon din siya sa oras na makita na niya si Kai hindi niya ito lulubayan sa kakatitig at ganon din si Kai sa kanya kaya ang dahilan sabay silang natapilok dalawa." At bumunghalit na siya nang tawa.