Hel returns

2

Ashton.

Ik kijk toe hoe ze als een kleine kleuter staat te wachten tot haar pizza klaar is.

Wat een schat van een meid...

Als de pizza na een kwartier eindelijk klaar is haalt ze hem uit de oven en legt ze hem op een bord.

Met hongerige ogen kijkt ze erna en begint ze het in stukken te snijden.

Ze snuift de overheerlijke geur van de pizza op en ze draait zich om naar mij.

"Wil je ook?" Vraagt ze.

Ik lach en ik slik als ook de geur van de pizza in mijn neus kruipt.

Klein stukje dan.

Zij moet eten, zij moet aansterken.

Ik niet.

Ik heb dat niet nodig.

Ik heb een niet uitputbare energiebron.

Haar hart.

Ik kan eten en drinken wat ik wil, ik kan doen wat ik wil maar slechts als zij het echt wilt, kan ik ook écht dingen doen.

Als zij niet wilt dat ik haar aanraak, gaat mijn hand dwars door haar heen.

Als zij niet wilt dat ik die pizza eet, zal ik hem niet kunnen oppakken laat staan opeten.

Maar zolang zij me niks verbied zal ik alles kunnen. En ik hoop dat dat nog heel lang mag duren...

Ik krijg de helft van de pizza maar ik geef haar daar de helft weer van terug.

Je moet aansterken baby, ik heb dit niet perse nodig.

Ze knikt en eet haar pizza smullend op.

Ze geniet van het voedsel.

We blijven hier net zo lang tot je je weer helemaal fit voelt. Je hebt geen keus.

Ik wil niet dat ze eerder dit huis verlaat dan wanneer ze weer op volle krachten is.

We zijn hier toch alleen, niemand komt hier ooit dus we hebben tijd zat.

Als ik mijn deel op heb zet ik het bord weg en loop ik naar buiten.

Ik heb even wat tijd alleen nodig, en zo kan ik mooi op de uitkijk staan.
Je weet maar nooit.

Alhoewel ik voorlopig nog geen mensen verwacht, het kan nooit kwaad om wat extra op te letten.

Ik hoor zacht gekraak achter me en ik sla mijn ogen neer als ik Isabells armen om me heen voel.

Ik draai me om en ik kijk haar intens aan.

Ze huivert en haar ademhaling hapert.

Ik hou van de macht die ik heb over haar.
Ik hou ervan hoe ze op mijn acties reageert.

Ik streel zacht over haar wang en dan druk ik mijn lippen passievol op de hare.

Ik hou zo ontzettend veel van haar.
Zo ongelofelijk veel.
Zo onbeschrijfelijk veel.

Ik hou van je Isabell.

Ze bloost en ik glimlach.

Zoenend leid ik haar naar binnen richting het bed.

Met mijn handen raak ik elke plek op haar lichaam aan.
Ik duw haar met lichte dwang op het bed en ze lijkt het prima te vinden.

Ik trek mijn shirt uit en zij trekt de hare uit.

Ik klim bovenop haar en kus elk stukje blote huid tot ze zo opgewonden is dat ze zelf haar broek uittrekt.

Ik help haar en haar broek glijd met gemak uit, ze is dan ook flink wat afgevallen door de afgelopen weken.

Haar buik is lichtelijk gezwollen door al het voedsel maar dat maakt haar juist aantrekkelijk.

Ik kus opnieuw elk ontbloot deel van haar lichaam tot ze ademloos achterblijft.

Ik glimlach en dan kus ik haar liefdevol op haar prachtige lippen.

Zo gaan we even door tot we dingen doen die ik liever privé houd.
Dingen waarvan ik niet wil dat ooit een andere man dat bij haar doet.
Dingen die niet geschrikt zijn voor kleine kinderen.

Maar ik houd ervan om het met haar te doen.

Ze is geweldig.
Ze is perfect.

Ze is mijn duivelse princes.

Van mij, en van niemand anders.

En misschien is het fout om haar mijn eigendom te noemen maar ik kan niet anders.

Ze is een sterke jonge vrouw maar ze heeft een sterke leider nodig, ik ben haar leider en ik zal altijd sterk zijn, voor haar.

"Waar denk je aan?" Vraagt ze zacht terwijl ze me met haar grote ogen aankijkt.

Ik glimlach, druk een kus op haar blote arm en kijk haar dan aan.

Aan jou Isabell, aan hoe mooi ik je vind.

Haar wangen kleuren meteen rood en ze lacht verlegen.

Ik streel langs haar wang en ze legt haar hand op de mijne.
Onze connectie is raar maar ik zal niet klagen.

"Ik ga even douchen." Zegt ze stilletjes.

Doe maar baby, ik zit buiten als je me nodig hebt.

Ik sta op, kleed me aan en loop naar buiten.

Daar ga ik zitten en kijk ik naar het donkere bos.
Nu het avond is jaagt het bos me de stuipen op het lijf.

Het is een griezelig bos s'nachts, waar je snel verdwaald als je niet weet waar je heen moet.

We kijken morgen wel of Isabell zich beter voelt.

Ik zal een stevig ontbijt voor haar maken en ik laat haar genoeg drinken voor we weer weggaan.

Ze moet voldoende aangesterkt zijn voor we verder gaan. Hier heeft ze alle tijd om tot rust te komen.

Hier kan ze even haar stress vergeten en gewoon Isabell zijn.

"Hey." Hoor ik zacht achter me.

Ik kijk om en ik zie dat ze naast me komt zitten.

Ze staart naar het donker en ik staar naar haar.

Haar natte en nu nog donkerdere haren laten natte vlekken op haar schone kleren achter.

Ze heeft kleren van Jody gepakt.
En gelijk heeft ze.

Ik snuif haar geur op en dan kijkt ze me aan met een bescheiden glimlach.

Ze legt haar hoofd op mijn schoot en langzaam vallen haar ogen dicht.
Wat een vertrouwen.

Een kriebel en een gevoel van geluk vloeit door me heen.
Ze vertrouwt me volledig.

Vind ik dat slim?

Natuurlijk niet, maar ik vertrouw mezelf ook en ik weet honderd procent zeker dat ik haar niks laat overkomen.

Na een klein uurtje til ik haar op en neem ik haar mee naar binnen, daar leg ik haar op bed en ik ga naast haar liggen.

Ik hoef niet te slapen, voor mij heeft het toch geen zin om te slapen.

Zolang Isabell fit genoeg is, ben ik ook fit genoeg.

Nu ze slaapt voel ik hoe ze meer energie krijgt en hoe uitgeput ze eigenlijk was.

Ik ga slechts naast haar liggen om haar vast te houden, om zeker te weten dat ze hier nog is.

En om over haar te waken.

Dat is waarom ik hier nog ben.

Ik moet haar beschermen.

En dat is wat ik zal doen.

Alleen voor Isabell.