Hel returns

9

Isabell.

Ik kan er nog steeds niet over uit.

What the actual fuck just happened?

Kay heeft een hologram van zichzelf? Oh wat haat ik die gast met alles wat ik in me heb.

Ik zou mijn leven geven om dat van hem te eindigen.

Gelukkig is Ashton hier, hij helpt me om te zorgen dat ik geen domme dingen doe. Alhoewel ik dat als nog doe ook al zegt hij dat ik het niet moet doen.

Waar denk je aan babe?

"Hoe graag ik Kay dood wil hebben." Antwoord ik eerlijk.

Het voelt raar om iemand in mijn hoofd tegen me te horen praten, en dan vervolgens hardop antwoord terug te geven.

Maar ik heb wel raardere dingen gedaan dan met mijn dode vriendje praten, dus het maakt me niet uit.

Zo lang zijn aanwezigheid er maar is.
Dan voel ik me veilig.

Ik weet nog steeds niet precies hoe hij dit allemaal kan, word ik gek of gebeurd dit echt?

Soms twijfel ik daar over.

Misschien ben ik wel psychisch en zit ik eigenlijk in een kamertje opgesloten en denk ik dat dit nu allemaal gebeurd.

Die gedachte maakt me bang.

Maar tegelijk boeit het me niet zo heel veel.

Het is tenminste niet saai dan...

Maar toch maakt het me wel bang. Dat alles wat nu echt lijkt, gewoon nep is. Dat ik het me allemaal maar verbeeld.

Ik zou het nu niet zo erg vinden, hier in de kelder van kay, maar om dan Ashton weer te verliezen, opnieuw, dat zou ik wel erg vinden.

Ik weet niet of ik dat een tweede keer aan zou kunnen.

Die jongen heeft mijn hart en is de enige die me ooit zo heeft laten voelen. Ik hou zielsveel van hem.

Ashton kijkt me aan en hij pakt me vast.

Lieverd, ik hou zo veel van je. Niemand kan ons ooit nog scheiden.

Ik hou hem stevig vast en ik zucht.

"Wat nou als ik me dit alleen maar inbeeld?" Vraag ik aan hem.

Hij maakt zich los en kijkt me aan. Met beide handen pakt hij mijn gezicht vast en ik krijg kriebels in mijn buik.

Ik hou van je.

Zegt hij vol passie en hij kust me vol op mijn lippen. Ik ga erin mee en we beginnen te zoenen.

Kriebels vliegen door mijn buik en mijn knieën worden week.

Wat kan deze gast goed zoenen...

Ik ben zo gelukkig met hem. Ik zou me echt geen raad weten zonder hem.

Na enkele seconden laat hij me weer los en kijkt hij me aan.

Voelt dat alsof het nep is? Voor mij niet in ieder geval.

Ik trek hem tegen me aan en begraaf mijn hoofd tegen zijn lichaam.

"Ik hou zo veel van je." Zeg ik en hij lacht.

Aan deze Isabell kan ik wel wennen.

Ik lach en ik geef hem een stomp tegen zijn borstkas.

"Doe maar niet, zo vaak is ze er niet namelijk."