Chapter 1: Where it all started Chapter 1: Where it all started

842 21 8
                                    

Chapter 1: Where it all started

“Assssstriiiiiidddd !!” my modeling agent, Mama Lou, shouted my name while closing the distance between us.

“I’m so glad you can make it today. So sorry for the short notice. Mas nagustuhan kasi nung company ung image mo kesa sa first choice model eeh. Mas mukha daw bebenta pag ikaw.” She said then giggled, “Oh my gosh !!!! I’m so happy my dear! Napakalaking kumpanya nito ooh!!”

Of course Masaya din ako. Para kasing ito na yung break na hinihintay ko for my modeling career. I can’t help but to smile.

“Syempre po, Mama Lou, I’m so happy din.” I gave her my most sincere smile then hugged her.

“Astrid, the model? Is she here already??” someone asked.

“Right here po.” I answered.

“Good that you’re here. Naku. Let’s start fixing you. We’ll do the photo shoot after an hour.”

Modeling has always been my passion. I love it, though it all started accidentally when I was chosen after I walked on the runway. Tsk. Hindi ko naman kasi alam na runway play un at sa sobrang pagmamadali ko for my next class, dun na ako dumaan. Malay ko ba. Late na eeh.

Oh, anyway. Ako nga pla si Keiana Astrid Ferrer. Kee-yah-na aah. Hindi Kya-na. Sa modeling industry, I’m known as Astrid. But on the outside world, people call me Kian. I’m an average 17 year old girl studying in the Pamantasan ng Republika ng Pilipinas.

Speaking of PRP, buti na lang talaga at wala akong klase kanina kaya ayun, nakapag-photo shoot. Pero ngayon ??? Waaaah !! In 30 minutes, me class na ulit ako .. Tsk. Ayaw ko pa naman nakaka-miss ng class or even ma-late lang. Hehehe !! Yeah !! GC ako eeh. Super grade conscious. Kelangan eeh.

Haaaays !! Buti naman at mejo mabilis lang yung nangyari. Sabi nga nila, professional na professional daw ako kahit baguhan pa lang sa industry. Hmm, one year plng kasi akong model eeh. Pero, kahit na newbie pa lang ako, I’m already in-demand kahit pa paano no. Hehehe. So, yabang ko na nyan?

Tapos na ung shoot. Nyeeeeh !! 20 minutes remaining. TSSSS. Ano pa nga bang choice ko?? Edi tumakbo na. Saya niyan. Naka-heels pa naman ako. Pero dapat kerihin ko to !! Takbo-takbo lang hanggang ..

**BOOM! CLASH! BOOM! **

“Ay sorry po ! Sorry po talaga!!” Hala. Sino kaya ung nabangga ko ??

Diba sa mga teleserye pag ang babae me nabangga, it’s either yun ung magiging lovelife nila or yun ung magiging worst enemy nila?? Halaaaaa !! Wag naman po sana enemy, pero okay lang po kung lovelife!! Hehe :) Yep! I like boys kasi eeh. Hey, mind you. I’m not a flirt. Marami lng tlga akong nakakadate. Gusto ko kasi ung company ng mga lalaki eeh. Hindi sila tulad ng girls na pwede kang i-backstab and siraan and plastikin. Kaya masaya at masarap kasama ang guys eeh.

Anyways, sino kaya ung nabunggo ko ?? “Sorry po tlaga aah,”

“Okay lng, hija.” Boses lalaki. Pagka-tingala ko, lalaki nga. Siya na po ba ang lovelife ko, Lord? Teka, erase nga yun. Bata pa ako eeeh !! Pero siya, medyo matanda na. Siguro in his late 60’s to early 70’s na. Pero kahit ganuon, imbes na sya ung matumba, ako ang nasa lapag ngayon. 

Lampa ko talaga kahit kelan ..... Tsssssss. (-.-")

Tumatawa lang siya. Hala. Nakakahiya naman to. >_<

“Matanda na ako hija, pero malakas pa din, diba?” He winked at me sabay tawa habang tinulungan niya akong makatayo.

“Umm .. Thanks ho ‘Lo! Sorry din po pla! Ayos lang po ba kayo?? Hindi po ba kayo nasaktan? Hala !! May nabali po bang buto sa inyo? Pano yan?? Tsk. Hindi pa ako sumusuweldo eeh. Pano ko po kayo ipapa-ospital??? San po ba masakit???” Tanong ko habang chinecheck si Lolo kung me pasa or galos ba siya. Mejo nagpapanic na kasi ako eeh. Malay ko ba na kahit nakatayo at tumatawa pa sya eeh me something na na masakit sa kanya. Ganuon pa naman ung mga matatanda. Sensitive at frail na masyado.

“Hahahahmahahaha !!!” Tumatawa na naman siya. “You’re so funny, hija! Tell me, what’s your name?”

“Aaaay. Sorry ho ‘Lo. I don’t give my name to strangers eeh tska, baka mamaya ipa-police nyo ho ako. Nako wag na ‘Lo. Sabihin nyo nlng po sakin kung me masakit at ipapagamot ko kau now na.”

“You’ve got guts, my dear!! Hahahaha !! Oh, anyway, I hope I’ll see you around some other time! It’s such a shame that I have to go now. I would like to laugh with you again, APO!” Hala. Inis-stress ni Lolo ung word na “APO”. Bakit kaya??

“O sigi po ‘Lo. Alis na po ako. Sorry po ulit Lolo !!”

I went on. Hindi pa ako nakakalayo nang narinig ko si manong na tumatawa ulit at sinabing, “Lolo daw! Nobody has ever called me that!!”

Aaah. Gets ko na yung humor nya kanina and ung “apo” thingy. Kaya pla. Sus! Ang tanda na, ayaw pa ding magapatawag ng Lolo.

Puppets of Love (Formerly MMTCP) ON HOLDTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon