The Runner (On Hold)

Opgelucht

Pov Urah

Vermoeid zit Bryce op de grond. Hij heeft het fut niet meer om op te staan. Hij is doodmoe en zijn wonde is erg ontstoken.

'Kom op maat, de poorten gaan open' zeg ik zacht. 'Help me alsjeblieft' zijn stem is niet meer dan een fluistering en ik heb zo een medelijden met hem.

'Ik help je maat' zeg ik. Ik hurk mij bij hem neer en leg zijn arm rond mijn nek. Mijn andere arm leg ik rond zijn middel en hef hem zo moeizaam op.

'Het doet verdomd veel pijn' keunt hij vermoeid. 'We zijn bijan thuis Bry, nog even volhouden' spreek ik hem toe. Hij knik en stapje voor stapje gaan we naar voor.

We gaan nu de hoek om en stappen verder.

'Urah, Bryce' schreeuwt iemand. Ik kijk langzaam op en zie Cesaar zijn gezicht die zo opgelucht is.

De andere draaien zich meteen om en beginnen opgelucht door elkaar te roepen.

Zodra we wordt op het vertrouwde gras staan laat ik hem zachtjes zakken. Meteen tillen andere hem op en brengen hem weg voor te verzorgen.

'Urah' roept Cesaar. 'Cesaar' roep ik terug. Hij komt op me afgestapt en geeft me een knuffel. Even ben ik verstijfd maar sla daarna mijn armen om hem heen.

'Ik dacht dat je dood was' zegt hij met een trillende stem en laat me los. Ik glimlach zwak. 'Ik dacht echt hetzelfde maar hee hoe kom je aan die blauwe plek' zeg ik en wrijf er even over.

Hij trekt een pijnlijk gezicht dus trek ik mijn vinger meteen weer weg. 'Euhm ja' stamelt hij en kijkt rond.

Tot zijn blik bij iemand stopt en een dodelijke blik toewerpt. Ik volg zijn blik en zie Dieter emotieloos kijken waardoor ik slik.

'Kom, we gaan jou wonden ook verschonen' mompelt Cesaar en pakt me bij mijn bovenarm.

We gaan naar de hut waar ze mensen verzorgen en meteen zie ik Bryce met gesloten ogen liggen.

'Hoe gaat het met hem?' Vraag ik. 'Goed, hij heeft geluk dat hij niet lang op zijn been stapte anders zou het zwaar ontstoken zijn. Voor de rest enkel schrammen maar die genezen. Hij is nu aan het slapen' zegt Alias.

Ik zucht opgelucht en Cesaar duwt me in een stoel. Alias pakt de verzorgingsspullen en begint alles te ontsmetten.

'Je mag hier een nachtje bij Bryce slapen' zegt Alias. 'Bedankt' zeg ik oprecht. Hij knikt en verlaat de hut.

'Vertel nu hoe je aan die blauwe plek komt' zeg ik streng tegen Cesaar. Hij zucht en ploft in een andere stoel.

'Het was middernacht en ik kon niet slapen. Ik kon maar niet begrijpen waarom je daarin ging want je wist dat je daar dood zou gaan. Plots schoot mij jouw blik te binnen als je angstig naar Dieter keek en toen tussen de poort glipte. Ik maakte hem ruw wakker en gooide hem op de grond. Hij was boos en stompte in mijn kaak. Ik wou hem een slag teruggeven tot ze me van hem aftrokken' vertelt hij.

Ik ben even sprakeloos. 'Cesaar..' mompel ik. 'Het is niets, ik ga even achter een ontbijt voor jullie' zegt hij snel en verlaat de hut.

Ik zucht en sluit mijn ogen. Ik ben werkelijk waar dolblij dat ik nog leef. Dat ik dit samen met Bryce overleeft heb.

Ik open mijn ogen weer als ik een geluid hoor. Het is Cesaar met twee borden. 'Geef dit maar aan hem als hij wakker is' zegt hij en houd en bord omhoog.

Ik knik en neem het bord aan. Meteen begin ik te eten want ik heb best wel honger. Met een glimlach staart hij mij aan en ik trek vragend een wenkbrauw op.

Hij vernauwt zijn ogen even maar schud dan zijn hoofd. 'Ik ben gewoon blij dat je er nog bent' fluistert hij.

Ik glimlach kleintjes en leg het bord aan de kant. 'Rust maar even' zegt hij en verlaat de hut weer.

----
Sorry voor eventuele spellingsfouten!