I kill people for a living

part 35

Vermoeid open ik mijn ogen en kijk op de klok. 11 uur, ik wou niet opstaan. Kon ik niet de hele tijd blijven slapen? In mijn eigen droomwereld waar alles juist is en geen moeilijke dilemma's, daarin zou ik willen leven, in zo'n wereld. Zuchtend kruip ik uit mijn bed en trek een hoodie aan om daarna uit mijn kamer te sloffen naar de woonkamer.

'Hey.' zegt Marcus zacht als ik op de bank plof.

'Hoi.' zeg ik en leg me op een paar kussens.

'Gaat het een beetje?' vraagt hij bezorgd. Ik schud mijn hoofd.

'Nee, helemaal niet. Ik wil niet naar school morgen, want dat betekent dat ik Harry zal moeten zien en dat wil ik niet.' zeg ik en zucht.

'Ach lieverd toch, weet je wat, ik vind dat je het niet moet doen, ik zal wel werk vinden, ik ben toch afgestudeerd, jij kan ook een studente job vinden, we kunnen dit laten werken.' zegt Marcus. Ik schud mijn hoofd.

'Je weet dat dat niet gaat, dat weten we allebei, als we weg gaan bij Jensen lopen we gevaar. We hebben veel vijanden gemaakt Marcus, heel veel, zomaar we gaan bij Jensen dan gaan we eraan, dat kunnen we echt niet riskeren.' zeg ik. Ik hoor Marcus zuchten.

'Ik heb geen keuze Marcus.' zeg ik met dikke stem en tranen in mijn ogen.

'Je hebt wel een keuze!' zegt Marcus en staat recht.

'We weten beide dat dat zo niet is.' zeg ik en sta ook recht. 'Ik wil ook dat het simpeler is Marcus, maar dat gaat niet.'

'Was het maar zo gemakkelijk als vroeger.' zegt hij. Ik knik.

'Weet je nog die ene keer bij de boom bij jouw thuis.' zeg ik. Hij knikt, man dat waren nog eens goed tijden...

'Caroline kom uit die boom!' zegt Marcus. Ik lach en schudt mijn hoofd.

'Kom op Marcus, ik ga er echt niet uit vallen hoor.' grinnik ik.

'Ik vertrouw dat toch niet met jou stommiteiten hoor.' zegt hij.

'Kom dan naast me zitten.' zeg ik en lach.

'No way! Kom er gewoon uit.' zegt hij.

'Pech, ik blijf hier zitten.' zeg ik en steek mijn tong uit. Even blijft hij daar staan en laat dan een gefrustreerde kreun uit. Moeizaam klimt hij in de boom en uiteindelijk zit hij naast me.

'Hoi.' zeg ik. Hij rolt met zijn ogen.

'Volgend keer haal ik je vader, die krijgt je er wel uit.' moppert hij. Ik lach en na even krulde zijn mondhoeken ook omhoog. Maar na even verdween mijn glimlach terug.

'Het is zo stom dat ze me niet in dezelfde klas als jou hebben gezet.' zeg ik dan. Marcus zucht.

'Ik weet het.' zegt hij.

'Ik heb geen vrienden buiten jij.' zeg ik en kijk naar mijn voeten.

'Ik ook niet.' zegt hij en legt een arm om mijn schouders.

'Maar we komen hierdoor heen.' zegt hij. Ik glimlach en knik.

'Wij blijven bij elkaar.' zeg ik.

'Altijd.' zegt hij.

'Pinky promise?' vraag ik en hou mijn pink omhoog.

'Pinky promise.' zegt hij terug en haakt zijn pink in de mijne.

'Dat waren goede tijden.' zegt Marcus. Ik knik.

'Als ik de kans had om terug te gaan zou ik die kans in een hartslag nemen.' zeg ik en leg me arm tegen Marcus aan.

'Ik ook.' zegt hij en legt zijn arm rond me. Ik leg mijn hoofd op zijn borstkas en sluit mijn ogen, na niet lang voel ik dat ik in slaap val.

'Sorry Harry, maar Caroline kan je nu echt niet zien.' hoor ik als ik weer wakker wordt. Langzaam knipper ik met mijn ogen en kijk rond in de kamer om te zien dat er niemand was.

'Kom op Marcus, alsjeblieft.' hoor ik vermoedelijk Harry zijn stem. Ik zucht en sta recht.

'Caroline!' zegt Harry zodra hij me ziet en duwt Marcus opzij.

'Harry ik..' begin ik.

'Ik moet me je praten.' zegt Harry en trekt me mee naar de gang. Hij gaat mijn kamer binnen, dat hij de juiste vond is ook een raadsel voor mij. In mijn kamer aangekomen sluit hij de deur en ga ik op mijn bed zitten.

'Wat is er allemaal aan de gaande Caroline? Je antwoord niet op mijn smsen, of mijn telefoontjes.' zegt hij en komt naast me zitten.

'Is er iets dat ik heb gedaan?' Hij kijkt me met indringende ogen aan. Hoe kon hij nu vragen of hij iets had gedaan? Hij had absoluut niets gedaan, hij is altijd geweldig geweest.

'Jij hebt niets gedaan Harry, je bent altijd geweldig geweest.' zeg ik en prul wat met mijn eigen handen.

'Wat is er dan aan de hand?' vraagt hij. Ik zucht.

'Het is beter als we elkaar niet meer zien Harry.' zeg ik met een brok in mijn keel.

'Waarom?' vraagt Harry.

'Dat kan ik niet zeggen.' zeg ik haast als een fluistering.

'Caroline, ik kan je niet zomaar verlaten, je betekent te veel voor me.' zegt hij. Ik kijk hem terug aan en zie hoe een traan over zijn wang rolt. Nee, nee, nee, ga alsjeblieft niet huilen. ik veeg de tranen weg en kijk hem aan.

'Alsjeblieft Harry, maak dit niet nog moeilijker.' zeg ik.

'Ik verlaat je niet Caroline.' zegt hij. Ik schud mijn hoofd en sta recht. Ik doe de deur open en kijk hem aan.

'Ga alsjeblieft weg of ik haal Marcus.' zeg ik en kijk naar mijn voeten. Ik hoor hoe hij recht staat en naar de deur loopt. Hij kijkt me nog eens in de ogen.

'Ik laat je niet alleen Caroline, dat zal ik nooit doen.' zegt hij en loopt dan weg. Ik doe de deur dicht en glijdt langs mijn rug naar beneden. Morgen zou een hel worden, dat stond vast.