KIZILCA KUYTU

9. BÖLÜM|ELVEDA

#ATAKAN (SEVMEK VEYA SÖVMEK SERBEST ...)

BEBEKLEER, YAKAMOZ ADINDA MİZAH KATEGORİSİNDE BİR KİTAP YAZIYORUM. OKUMANIZI TAVSİYE EDERİM. BERABER GÜLÜP EĞLENELİİİM. ÖPÜLDÜNÜZ.

YAKAMOZ'DA SİZİ BEKLİYOR OLACAĞIM ♥️

•••••••

Oturduğum yerde, deve kuşu misali kafamı yerin dibine sokmak ve kimseyi görmemek istedim. Tehlike çanları kulağımın dibinde çalmaya başlamıştı.

Koltuk yumuşaktı ve içine gömülüp öyle kalmak istedim. Başımda yüzlerce wampir dikilmişti ve hepsi birbirinden vahşi görünüyordu. Kızıl gözler üzerimdeydi.

"Burada kaldığın süre zarfında en üst kattaki odada kalacaksın. Zaten 6 katlı ve her katta bir sürü oda var. Biz yemek yemeyiz. Kan ile besleniriz ama sana özel yemek pişireceğiz. Seni bize bağlayan şey ise Atakanın sevgisi."

Ren denilen bok herif konuşuyordu ama gözlerimi bir saniye bile yerden kaldırmıyordum. Bayhan beyin samimiyetini anımsadım. Yada kuytuda ki diğer wampirleri. Bakışları bile daha sevecendi. Buradakiler bir damla kanım için beni bir kuş gibi parçalayabilirlerdi.

"Sevgisi batsın." Tek söylediğim bu oldu. Atakanın hemen arkamda dikildiğini biliyordum ve ne tepki verdiğini göremiyordum.

"Öyle deme. Artık ne yap ne et ve Atakana karşı bazı hisler beslemeye başla."

Sevgi, çocuk oyuncağımıydı. Ha dedin ki sevilmiyordu. Sevsem Bera'yı severdim.

Bera demişken ona karşı ne hissettiğimi bilmiyordum. Sevgi vardı ama bu ne tür bir sevgiydi. Sanki dostum olsa daha sıcak bir ilişkimiz olurdu gibi hissediyorum.

Bayhan beyin dediğine göre, Beranın aşkı var olduğu sürece ben ona güçlü bir çekim duyacaktım.

Sorun Bera'nın aşkında olabilir miydi?

"Gözün daldı ufaklık." Rena'nın sesiyle düşüncelerim toz bulutu halinde dağıldı.

"Burada kalmak istemiyorum. Atakana asla o tarz duygular beslemeyeceğim ve ondan iğreniyorum." Kelimelerim tükürürcesine çıkmıştı ağızımdan. Yalan yoktu. Saf doğrulardı.

Atakanla kampa geldiğim günün sabahı tanışmıştık. Çok samimi ve komikti. O an kamptaki diğer arkadaşımı bulduğumu düşünmüştüm. Yanılmışım.

"İğrenmek ha! Seviyorduk birbirimizi." Atakan arkamdan dolanıp önüme geldi ve gözlerimin içine baktı. Bu bir soruydu ve alay yoktu.

"Seviyor-duk. Dediğin gibi. Seviyorum değil duk."

Gözlerine bir an çöken duygunun hüzün olduğunu gördüm ama saliselikti. Üzülüyor muydu gerçekten?

"Sebebi ney Ayliz. Samimiydik biz." Dik ler duk lar. Farkına varamıyordu kurduğu cümlenin.

Yanağımı örten saçlarımı hırsla geri ittim ve yanağımı gösterdim. Tokat attığı yerde kızarıklık olduğuna emindim.

"Bak, bizim samimiyetimiz bu kadar işte." Yaşı büyük görünen başka bir adam aniden öne atıldı.

"Lan vurdun mu?" Şiddetli bir ses tonuyla sorulmuş soruydu. Birden Atakanın dibinde bitti. Ah, şu hızları...