İstenmeyen #Wattys2016

FİNAL

MULTİDE Kİ VİDEODA Kİ TÜRKÜ HARİKA .

Yıllar ne de çabuk geçiyor , zaman ne de çabuk akıp gidiyor .  Wattpad'i ilk açtığımda , kitap yazmaya hiç cesaretim yoktu . yazsam da okunmayacak korkusu olsa da yine de yazmıştım . yazarken , bambaşka diyarlara gidiyorum .  Mesela , bazen gerçekten Merve oluyordum . O'nun hislerini bende yaşıyordum . Bazen ise Ece kadar nankör oluyordum , Bazen ise Burak kadar acımasız . kısacası karakterleri , resmen yaşıyordum .

Evet , yazım hatalarım , paragraflar da uyumsuzluk vs. gibi hatalarım var . bunları bende kabul ediyorum . Hikaye Final olduktan sonra hepsi düzenlenecek diye , vurgu yapmıştım . yine de kusuruma bakmayın , ben bu hikayeyi heyecanla yazdığım için dikkatsiz oluyorum .

Ayrıca , hepinize çok teşekkür ederim . biz burada kocaman bir aile olduk . bazen beraber güldük , bazen beraber ağlayıp beraber kızdık . Ama hiç bir zaman , bir saygısızlık yapmadık . sizlere en çok da bu yüzden teşekkür ederim . en ufacık bir saygısızlığınız dahi olmadı . bazen bölümler geç geldi , hiç bir şekilde bana argo kelime kullanmayıp aksine anlayışla karşıladınız .

sizleri gerçekten çok seviyorum güzel İSTENMEYEN AİLESİ . Kitap Final olabilir ancak hiçbirinizi bırakmıyorum . İSTENMEYEN 2 ile yolumuza devam ediyoruz . çünkü nasıl bir anne evlatlarından kopamazsa bende sizlerden kopamam . hepinizin bende ayrı bir yeri var . İYİ Kİ VARSINIZ .

uzun lafın kısası , bir kitabımı başarıyla ( kendimce ) bitirmenin mutluluğu ve hüznü ile sizlere , İstenmeyen 1 olarak elveda diyorum . İkinci serisinde ise görüşmek dileğiyle .

Hepiniz , Allah'a emanet olun pofuduklarım . sizleri çok seviyorum .

18.01.17

SİYAH-PRENSESS

FİNAL

Hayat buydu işte , beklenmedik anda yapıyordu her şeyini . yine yapmıştı yapacağını bizlere . yine ağlatmıştı . zaten bir kere bile güldürse şaşacaktık ya her neyse . Şimdi İNTİKAM vakti gelmişti . Onların canını almak istiyor muydum ? bilmiyordum . ama içimde ki öfke bir kor misali büyüyüp gidiyordu . içimde ki yangını söndürmem gerekiyordu .

Oysa benim de suçum yoktu . 16 yaşında bir genç kızın en fazla ne günahı olabilirdi ki . ben bunları hak etmemiştim . hak etmediğim bir şeyi de kabullenecek değildim .

derin bir nefes alıp , arkamı dönüp elleri ve ayakları bağlı olan , Emine Hanım'a ve Damla'ya bakmıştım . Babam olacak Şerefsiz , Emine Hanım'ı kullanmıştı . bunu duyduğumda yıkılsam da belli etmemiştim . zaten yaşadığım acıları içime atmaya alışkındım ben .

uzun koridorlu bu deponun tam ortasında , onları sandalyeye bağlı bir şekilde oturtmuştuk . gözlerini bağlamam ve sesimin boğuk çıkmasından dolayı kim olduğumu bilmiyorlardı .

sandalyenin etrafında dolanıp tam karşılarında durmuştum .

'' Kimsiniz ? ne olur bırakın bizi . ''

Kaşı , gözü aynı Babam olan Damla'ya iğrenerek bakmıştım . ben neler yaşarken o orada güllük gülistanlık yaşamıştı . babam bana bir kere bile KIZIM dememişken gidip O'nun saçlarını okşamıştı . bana bir kere bile gülümsemezken , O'na kaç defa gülümseyip '' KIZIM '' diyerek sarılmıştı . be bu hayatta bunları hak etmemiştim . istediğim ufacık bir mutluluktu oysa , biraz da baba sevgisi .