A different fairytail

Κούτες και πάλι κούτες

Να με πάλι εδώ . Για άλλη μια φορά να μαζεύω τα πράγματα μου σε κούτες και να φεύγω . Θα έλεγε κανείς πως θα το είχα συνηθήσει μέχρι τώρα αλλά μάλλον το αντίθετο συμβαίνει . Κάθε φορά φαντάζει όλο και πιο δύσκολο να φύγω και να αποχαιρετήσω τον κόσμο μου.

Είμαι άνθρωπος που  συνέχεια  έχει την ανάγκη να δεθεί  με το περιβάλλον του και είναι τόσο δύσκολο να σπάσεις έναν τέτοιο δεσμό . Τα συναισθήματα μπαίνουν στην μέση και απλά..... Δεν είναι κάτι που μπορεί να υποθεί με λόγια . Δεν μπορώ να το ελένξω απλά συμβαίνει . Ξανά και ξανά . Και κάθε πονάει περισσότερο . 

Κάποιος μου είπε κάποτε πως όταν χάνεις κάτι δεν συμαίνει πως χάθηκε ο κόσμος . Μπορείς πάντα να το θυμάσαι και να χαμογελάς ξέρωντας πως ότι συμβαίνει συμβαίνει για κάποιο λόγο . Προσπάθησα να πιστέψω αυτάτα λόγια αλλά απλα ήταν αδύνατο.

Τώρα πιά δεν είχε μείνει τίποτα στο δωμάτιο παρά κούτες . Κοίταξα γύρο μου θέλοντας να ρουφίξω μέσα μου κάθε εικόνα και ανάμνυση . Έφυγα από το δωμάτιο κλείνοντας δυνατά την πόρτα πίσω μου . Ίσως έτσι να καταλάβαινα πως εύτασε το τέλος . 

Κατέβηκα στην κουζίνα και κάθησα στο τραπέζι απέναντι από την θεία μου . Ήταν και αυτή μόνη όπως εγώ . Κοίταζε την κούπα με τον καφέ μελανχωληκά και δεν φάνηκε να ενδιαφέρεται για την παρουσία μου στον χώρο . Έτσι είναι τις τελευταίες ευδομάδες . Μετά τον ξαφνικό θάνατο του θείου κυκλοφορεί σαν το φάντασμα στο σπίτι και το δικαστήριο που είχε δώσει την κηδεμονία μου στην θεία τώρα αποφάσισε πως καλήτερο θα ήταν να μείνω με τη γιαγια μου .

Επιθέση ζώου . Είπε ο αστυνομικός που ανέλαβε την έρευνα για την εξαφάνηση του θείου μου . Ο Θείος έλυπε μια ευδομάδα και όταν τον βρήκαν ήταν διαμελησμένος στο δάσος χωρίς στάλα έμματος στο σώμα του και με γυγάντιες γρατζουνίες να καλύπτουν την μεγαλήτερη επιφάνια του κορμιού του . 

Σε παρόμια κατάσταση βρέθηκαν οι γονείς μου ένα χρόνο νορίτερα . Έλυπαν σε ταξίδι για διακοπές . Είχαν αργίσει να γυρίσουν . Λίγες μέρες αργότερα βρήκαν την σορό τους μέσα στο δάσος . 

Η φρίκη μου με διακατέχει είναι απερίγραπτη . Θυμάμαι ακόμα την εικόνα τους και νατριχιάζω . Ο δικαστής μου υποσχέθηκε πως θα ήμουν ασφαλής αν έμενα εδώ . Που είναι η ασφάλια ; Κέθε στιγμή που περνάει φοβάμαι περισσότερο . Το σπίτι της γιαγιάς είναι λίγο πιο έξω από ένα από τα πιο σκοτινά δάση της χώρας . Δεν θέλω να πάω . Φοβάμαι . Τρέμω . Δεν θέλω να πάω .

Κι όμως σε λίγα λεπτά το αμάξι θα είναι εδώ . Σε λίγες ώρες θα είμαι εκεί . Σε λίγες μέρες ο θάνατος θα είναι σχεδόν βέβαιος . 

Έξω έβρεχε καταρακτοδός σαν να προμήνούσε το κακό στο οποίο με σιγουριά όδευα. Σηκώθηκα από το τραπέζι και φόρεσα το κόκκινο αδιάβροχο με την κουκούλα . Το ταξί έφτασε και έπρεπε να φύγω . " Αντίο θεία , ευχαριστώ για όλα " είπα και την αγκάλιασα . Όπως ήταν φυσιολογικό δεν αντέδρασε .

Προχωρόντας προς την έξοδο έριξα μια ματιά στον καθρέφτι που βρισκόταν κρεμασμένος στο χόλ . Τα κυμματιστά καστανοκόκκινα μαλλιά μου ήταν μαζεμένα σε αυστηρη κοτσίδα και τα πράσινα μάτια μου ήταν κόκκινα από το κλάμμα . Τα χείλη μου ήταν πρησμένα επεδή τα δάγκωνα από το άνχως και η μύτη μου ήταν επείσης κόκκινη από τα χαρτομάντιλα που χρεισιμοποιούσα . Δεν θα έκανα και την καλήτερη πρώτη εντύπωση.