Electrified Hearts

Chapter 5

Βρήκα στο πίσω μέρος του σχολείου και είδα τον Ian πίσω από ένα δέντρο και μου είπε να πάμε λίγο πιο μέσα στο δάσος για να μη τον δουν και πήγαμε.

Εγω: Πρεπει να σου πω.

Ian: Σε ακούω.

Εγω: Εχθές, είδα στο όνειρο μου ότι ήμουν στο δάσος και εμφανίστηκαν κάποιοι βρικόλακες μπροστά μου και τους σκότωσα όλους. Ο ένας από αυτούς ήσουν εσύ...

Ian: Είναι απλά ένα όνειρο...

Εγω: Δε τελείωσα. Μετά ήρθε ο φίλος σου. Δε τον είδα, αλλά άκουσα αυτή την ιδιαίτερη φωνή που έχει... Και μου είπε ότι είμαι καταπληκτική που σου ξέσκισα το κεφάλι. Τι λες να σημαίνει?

Ian: Μη φοβάσαι. Σου υπόσχομαι ότι δε θα πάθει κάνεις κακό.

Εγω: Το ελπίζω. Διάβασα για εσάς. Τους βρικόλακες. Και βρήκα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, αν και τα περισσότερα δεν ήταν καλά. Αλλά δε πειράζει γιατί είμαι χειρότερη.

Ο Ian δε μίλαγε και απλά με κοιτούσε συνεχόμενα στο πρόσωπο.

Εγω: Πες κάτι.

Ian: Είσαι πολύ όμορφη.

Εγω: Ευχαριστώ.

Τον κοίταζα σα χαμένη. Δε περίμενα να μου πει κάτι τέτοιο. Αν κι εκείνος δε πάει πίσω... Ομγ... Είναι όντως θεός... Δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τα δικά του, το φως του φεγγάρια έπεφτε στο πρόσωπο του και τα μάτια του έμοιαζαν με καταγάλανο ουρανό.

Εγω: ...καλύτερα να φύγω. Πρέπει δηλαδή, γιατί είναι αργά...

Συνέχισα να στέκομαι και να τον κοιτάζω ενώ είχα πει ότι πρέπει να φύγω.

Εγω: Να κάνω κατι τελευταίο?

Κουνησε το κεφάλι του θετικά. Τον πλησίασα και σήκωσα το χέρι μου στο ύψος του ώμου μου και σήκωσε και εκείνος το χέρι του και τα ενώσουμε. Κάτι σαν ηλεκτρισμός, αλλά ωραίος ηλεκτρισμός, μας διαπέρασε.

Εγω: Τέλειο...

Δεν έλεγα να ξεκινήσω το χέρι μου, ήταν πραγματικά ωραία έσθυση...

Ian: Δεν είπες ότι θα φύγεις?

Πήραμε τα χέρια μας.

Εγω: Ναι... Καληνύχτα.

Έφυγα και εκείνος είχε μείνει ακόμα στο ίδιο σημείο.