✔Alice, moja nowa przyjaciółka || M.C✔

#koniec

Wbiegł do domu mając nadzieję, że zdąży nim jego mama wyjdzie na nocną zmianę.

Była tam. Siedziała na zniszczonymi fotelu w kwiaty. Nienawidził go, ale ona go kochała. Uwielbiała w nim siadać i czytać, tak jak robiła to teraz. Siedziała z założonymi nogami na nogę. W tle grała cicha muzyka klasyczna. Na stole stała filiżanka z parującą kawą.

Mimowolnie się uśmiechnął, mimo tylu kłótni wciąż ją kochał. Przecież robiła wszystko dla niego.

Powoli podszedł do niej i ostatni raz w jego marnym życiu przytulił ją.

-Mikey, wszystko w porządku?- Spytała odkładając książkę i odwzajemniając uścisk.

-Tak, wszystko jest w porządku.

-Nigdy się nie przytulasz, coś się stało?

-Nie mamo, jest dobrze.- Nie mówiąc nic więcej skierował się do swojego pokoju.

Karen chciała za nim pójść, ale wiedziała, że to nic nie da.

Michael był taki od zawszę. Poprostu wolał pobyć sam. I ona to rozumiała, musiała rozumieć.

Stanął na środku swojego pokoju. Ostatni raz obejrzał pomieszczenie. Plakaty z jego ulubionymi zespołami i artystami, nagle straciły wartość. Stały się kartkami z przypadkowymi postaciami. Jego nie zbyt duża kolekcja płyt również straciła znaczenie.
-Po co to wszystko?- Szepnął do siebie.
Wyciągnął line, która leżała zwinięta pod łóżkiem. Odsunął krzesło, stanął na nim i drżącymi rękami przywiązał line do rury pod sufitem.
Westchnął głośno gdy kończył supeł na głowę. Przełożył go przez głowę. Przed oczami przelaciały mu wspomnienia. Pierwsi przyjaciele, pierwsza piątka z dyktanda oraz pierwsza jedynka za brak pracy domowej. Wakacje na wsi u cioci Dorothy.
-Wciąż jesteś marnotrastwem przestrzeni, debilu.- Powiedział do siebie. Nie mógł się wycofać, nie teraz.

Zeskakując z krzesła ledwo zdążył zobaczyć Caluma wchodzącego do pokoju. Ledwo zdążył usłyszeć jego krzyk. Ledwo zdążył zobaczyć swoją mamę upadającom na kolana z płaczem.

-Brawo Michael.- Było ostatnim co usłyszał nim pogrążył się w ciemności.