Een klein meisje in een grote oorlog

hoofdstuk 10

18 september 1945

We zijn vrij! Gisteren eindigde de bezetting van Duitsland in België, maar de oorlog is nog niet voorbij. Nederland bijvoorbeeld is nog altijd bezet door Duitsland. Maar wij kunnen terug doen waar we zin in hebben, nu ja je snapt wel wat ik bedoel. Nog even en iedereen zal weer vrij zijn, nog even en alle soldaten zullen weer naar hun families gaan. Iedereen blij, al die jaren, ze zijn eindelijk voorbij. Eindelijk zullen ze hun lang verloren zonen weerzien. Maar niet bij ons, niet bij zo veel andere families. Zo veel families die ook blij hadden moeten zijn, ook een blij weerzien hadden moeten hebben. Dat allemaal door 1 persoon, 1 persoon had alles kunnen voorkomen, 1 persoon had ervoor kunnen zorgen dat ik mijn broer niet verloor. Vergeven kan ik hem nooit, dat verdient hij ook helemaal niet. Dat wil hij ook niet, want hij heeft nergens spijt van. Maar wacht maar, nu de oorlog bij ons gedaan is zullen ze hem wel bijna hebben. Ze zullen hem wel vinden, en martellen. Ze zullen hem aandoen wat hij Frans aandeed, wat hij mij aandeed, wat hij de joden aandeed, wat hij aan al die miljoenen mensen aandeed. Nog even en dan is gerechtigheid geschiedt.
Nu kan ik naar huis weerkeren, en ik vertrek morgen. Ik zal mijn zus voor het eerst in lange tijd weerzien, en mijn ouders. Wat heb ik mijn moeder gemist al die tijd! Nu is het voorbij, nu wordt alles weer goed. Het zal nooit hetzelfde zijn zonder Frans. We zijn met 4 nu. Ik moet er maar mee leren leven. Frans zou ook niet gewild hebben dat ik mijn leven vergooi omdat hij nu weg is.

30 april 1945

Vandaag is Hitler gestorven, in Berlijn. Ik baal ervan dat hij zelfmoord heeft gepleegd voordat ze hem te pakken kregen. Ik wou dat ze hem te pakken kregen, dat ze hem martelden, zoals hij met ons had gedaan. Geloof me, ik heb zoveel gruwel en verdriet gezien de laatste 2 jaar, veel meer dan goed is voor iemand van mijn leeftijd. Ik zou echt in staat geweest zijn hem dood te martelen. Je wil niet weten wat ik met hem zou gedaan hebben moest ik de kans hebben. Hij heeft miljoenen doden op zijn geweten, ook die van Frans. Ik mis hem zo. Ik wou dat hij nooit van huis was weggelopen. Mama en papa hadden al van in het begin gelijk. Maar wij waren te jong om dat in te zien. 21, zo oud was Frans toen hij het leven liet in mei 1944, nu bijna een jaar geleden, al een jaar dat ik en Simonne alleen zijn, al 5 jaar dat hij me niet meer heeft geplaagd. Al een jaar heb ik zijn gezicht niet meer gezien, al een jaar heb ik zijn stem niet meer gehoord, ik zal hem nooit meer horen. Ik klem zijn brief vast, de enige die we ooit van hem ontvangen hebben. Geschreven in 1943 maar verstuurd toen hij gestorven was. er staat in hoe hij begon te beseffen dat de oorlog geen spel is. Hij moest deze brief schrijven voor het geval er iets met hem zou gebeuren. Hij was bang, bang voor de oorlog, voor de gruwel, dat kan je wel afleiden uit zijn brief. Maar hier is het ook geen pretje geweest in die periode. Nu is het al beter. Ik denk niet dat de oorlog nu nog lang gaat duren nu Hitler dood is, maar hoelang zal het duren voor de volgende uitbreekt. Nu zegt iedereen dat het nooit meer mag gebeuren maar mensen vergeten snel en ooit zal de derde toch uitbreken. De oorlog heeft een lang verwoest spoor achtergelaten. Het heeft echt alles stukgemaakt. En vele burgers zijn gestorven. Het zal de eerste totale oorlog worden, de eerste oorlog waarin burgers een doelwit vormden en niet buiten schot werden gehouden, er zijn zelfs meer burgers gestorven dan soldaten. En al deze mensen zullen nooit meer terugkeren. Nooit meer. En dat is allemaal zijn schuld. Het is verdomme zijn schuld dat Frans dood is.