Een klein meisje in een grote oorlog

hoofdstuk 5

22 juni 1941

Vandaag viel Duitsland de Sovjet-Unie binnen, weer een land dat door gruwel zal worden geteisterd. Weer een land dat onder de ijzeren hand van de zoals het er nu uitziet meest machtige dictator in onze geschiedenis zal worden bestuurd. Zelf weet ik niet zoveel over de Sovjet-Unie dus het is niet mijn taak om er je wat over te vertellen. Maar je zal hoop ik wel weten over welk land ik het heb. Wat ik wel weet is dat het (tot nu toe) een Europese oorlog is.

22 september 1941

Ik ging een wandeling maken in het bos.  Ik liep door het bos, er was vorige maand een bom gevallen (wel al een tijdje daarvoor) er was een vliegtuig neergestort, een van de Amerikanen. Maar goed, ik liep dus door het bos toen er opeens een soldaat aankwam, ik wilde liever niet gezien worden want ik had illegaal eten bij me, dus ik dook weg in de struiken en als ik dat niet had gedaan had ik hem misschien nooit gevonden. Hem was een jongetje van een jaar of acht , hij zag er heel erg mager uit en bleek, hij lag op de grond. zijn handen gevouwen over een bloedvlek. Ik hief zijn schouder op, zijn ogen waren wijd open, hij keek me met een kille dode blik aan. Toen vouwde ik zijn handen open en zag ik de wonde in zijn buik, duidelijk een dodelijk schotwond. Hij was vermoord! Iemand moest hem hier wel hebben neergelegd. Door een bom zou hij nooit zo een wond gehad hebben. Iemand heeft hem hier neergelegd met de gedachte dat iedereen zou vermoeden dat hij gestorven was door de bom, er stierven hier zoveel mensen. niemand let hier meer op lijken Maar ik word verpleegster, ik weet dus wat voor wonden je waardoor krijgt, en dit was overduidelijk een schotwond. Ik moest hier weg, zo snel mogelijk. Voor iemand hem vond, of de moordenaar terug zou komen. Ik stond op, maar toen ik wou vertrekken aarzelde ik. Zou ik die witloof in zijn hand meenemen? Neen, ik heb liever honger dan dat ik voedsel moet eten dat een lijk heeft vastgehad, en hij heeft er zijn leven voor gegeven. Maar hij zal het toch niet meer kunnen eten en wij hebben het nodig. Ik nam het snel en maakte dat ik wegkwam en natuurlijk heb ik tegen niemand verteld wat er gebeurt is. Een verkeerde persoon moet hierachter komen en ik ben dood.