Een klein meisje in een grote oorlog

Het begin

2 september 1939

Vader komt binnen met de krant. Hij zegt ons gedag, zet zich neer en begint in zijn krant te lezen. Er heerst spanning in huis, het lijkt wel alsof iedereen wacht tot de hel losbarst. Er heerst al een paar maanden spanning tussen enkele Europese landen. Mijn ouders vrezen voor een herhaling van de wereldoorlog. "er is nieuwe informatie opgedoken over een vermoedelijke oorlog. Gisteren is Duitsland Polen binnengevallen, het is nu afwachten wat Duitsland verder van plan is", leest mijn vader voor. "wat een onzin" zegt Frans. Iedereen weet toch dat wanneer die Duitsers een oorlog beginnen, ze binnen een maand terug thuis staan. Ze hebben de vorige oorlog toch ook verloren, waarom zouden ze nu wel winnen. Ze zijn een stuk van hun land kwijt en ze mogen geen groot leger meer hebben, hoe zouden ze die oorlog ooit kunnen winnen? "Dat is wel waar, maar ik zou toch willen dat ze voorzorgen nemen, de grenzen beveiligen, meer politie en mensen van het leger op straat." Moeder overdrijft u niet een beetje, zo erg kan het toch niet zijn? Dan zullen we tenminste zonder morren ons bord leeg eten. "Mathilde genoeg, ga naar boven!" Zoals u wilt moeder, maar dat zegt u toch altijd: "als het oorlog was zou je blij zijn met dat eten." Wel misschien eet ik dan wel mijn bord leeg. "Zo is het genoeg!" O jee dit was menens, vader kwam naar me toe en sloeg me in mijn gezicht. "Jij hebt geen flauw benul wat oorlog betekent!" "Jij hebt zoiets nog niet meegemaakt, weet je waarom opa dood is!? Wel omdat hij daar door een gasaanval gestorven is!" "En wat ga je doen wanneer ik straks opgeroepen word en moet gaan strijden? Je bord leeg eten zal niet helpen hoor! Onder mijn ogen uit!" En toen liep ik naar boven. Ik zit al een tijdje op mijn kamer wanneer Frans komt, hij vraagt of hij even binnen mag komen. Ik stem in. Hij gaat naast me op mijn bed zitten. "dat was een goeie, van dat bord leeg eten, maar ik zou zo iets niet meer zeggen, het ligt precies heel gevoelig bij onze moeder en vader." Ja, ik weet het. "zag je Simonne kijken!?" Ja, die blik was goud waard zeg ik lachend en Frans lacht met me mee. Simonne is onze zus, echt het lievelingetje van onze ouders. Ze is 1 jaar ouder dan mij maar ze doet echt alsof ze volwassen is. Ze doet ook altijd zonder nadenken wat ze van haar vragen. Toen we kleiner waren verlinkte ze ons altijd bij onze ouders. Nu sluiten we haar altijd buiten, ze wil toch niets met ons te maken hebben. "Matti, je kaak ziet blauw". Matti, zo noemt Frans me altijd. Ik ben echt heel blij dat ik hem heb. Hij is mijn beste vriend. Ook al is hij twee jaar ouder dan mij. "Misschien moeten we maar weer eens naar beneden gaan". Eigenlijk wel, maar ik zit hier zo goed en ik heb eigenlijk ook geen zin om vader en moeder onder ogen te komen, maar ga jij maar als je wil. "bij Simonne zeker, nee nee ik ga nergens heen. Ik blijf bij jou." Dan begint hij me te kietelen. Nee! Haha! Nee! Stop! Dan roept mijn moeder ons voor het eten en moeten we wel gaan.