I'm so sorry (Niall Horan)

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1,

Robin's POV:

"Stom ding" schreeuw ik. Mijn moeder komt naar boven en ziet me zitten. "Moet ik je helpen?' vraagt ze lief. "Ja, graag."andwoord ik. Ze duwt mij over de dermpel van mijn kamer. "Dankje mam." zeg ik dankbaar. Ze glimlacht en loopt mijn kamer uit. Daar zit ik dan, in een rolstoel. Na een stom ongeluk. Ik ben vandaag naar de huis arts geweest. Nog een maand. Dan mag ik uit deze rolstoel. Dan heb ik 4 maanden niet kunnen dansen. 4 maanden in deze onhandige stoel gezeten. Mijn vader komt binnen met een boterham. "Dankje pap"zeg ik zacht. "Waar denk je aan?"vraagt mijn vader bezorgt. "Nou als ik weer mag dansen. Moet ik alles weer opnieuw oppakken. Mijn conditie is weg. Ik ben niet meer lenig. Dan moet ik weer hele maal op nieuw beginnen. Zo kom ik nooit naar klas B of A." zeg ik teleurgestelt. Mijn vader kijkt me aan. "Robin, Het komt allemaal wel goed. Over 4 weken sta jij weer te schitteren in de dans zaal, Net alsof je nooit een ongeluk hebt gehad! Ik geloof in je. Ik ebn super trots dat mijn kleine meisje dit vol houdt." zegt mijn vader. Hij geeft me een klein duwtje tegen mijn hoofd. "Pap ik ben 18, maar toch bedankt" zeg ik iets vrolijker. Hij loopt mijn kamer uit. Zal hij gelijk hebben dat het allemaal goed komt. Ik mis mijn dansschool. Ik was zo lekker bezig dit jaar. Ik hoorde geruchte dat mijn meester Jake me naar Dansclasse A6 wou over zetten. Dat betekend dat ik 5 niveaus over sla. Van C1 naar A4. Die droom valt denk ik nu in het water. Mijn ouders en mijn kleine broertje Sem komen naar boven. "Robin, we hebben wat voor je." Ze geven mij een elvelop. "Het is vankantie dus we dachten waarom ook niet?" Ik maak de elvelop open. Een ticked naar Londen. Mijn ogen worden groot. Ik wil al mijn hele leven naar londen. Daar zit de grootste Dans acedemie die er is. Met mijn moeder, vader en broertje naar Londen. Ik wil uit mijn rolstoel stappen maar weet dat dat niet mag. Het lukt me ook niet. Mijn moeder en vader komen daarom maar naar mij toe en geven me een knuffel. "Waneer gaan we?"vraag ik. "Dinsdag dus over 3 dagen" zegt Sem opgewonden. Super leuk!!!! Ze gaan weer naar beneden en doe het zelfde. Wat ben ik alleen blij dat we een lift hebben. Anders zou ik niet naar mijn eigen kamer kunnen. We hebben een groot huis. Ik ben ook best wel verwent. Dat geef ik toe. Mijn leven is ondanks de rolstoel heel leuk. Ik ga naar Londen. te leuk

*****

klein hoofdstuk maar het is iets. Het wprdt nog veel leuker hoor :)