Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Wczoraj Judy nie mogła zasnąć. Nadal nie mogła uwierzyć w słowa przełożonego. Mimo to, rano nie czuła się zmęczona. Spojrzała na zegarek - dopiero trzynasta. Poprawiła swoją kamizelkę i wstukała na urządzeniu drukującym mandaty wysokość kary. Jeszcze parę dni i będzie mogła się go pozbyć. Nareszcie będzie robić to, o czym zawsze marzyła. Myśląc o swojej życiowej szansie, wróciła umysłem do momentu zaraz po odprawie, kiedy poszła podziękować kolegom za wspomnienie o niej Bogo. Niestety nie mogli długo z nią porozmawiać, byli już potrzebni gdzie indziej. Zdążyli wymienić się numerami telefonów i postanowili w najbliższym czasie spotkać się po pracy. Hopps ucieszyła się, że udało się jej znaleźć wspólny język z funkcjonariuszami z dochodzeniówki.
- Witaj koleżanko! - Jej myśli przerwał donośny, skrzekliwy głos. Odwróciła się i ujrzała kozę ubraną w taki sam uniform jak ona. Tylko, że była stara... bardzo. Poruszała się już o lasce, była przygarbiona, a na nosie miała okropnie grube okulary. Stała przed parkometrem obok Judy. Nad jej czapką latało parę much, co świadczyło już dużo. Za dużo. - Jestem posterunkowa Mabel! - machała w kierunku Judy z szerokim, szczerbatym uśmiechem. Judy niepewnie odpowiedziała, po czym zauważyła, że ta starszy ssak też pracuje. Obok jej laski stał dość duży, blaszany pojemnik w kształcie walca. Koza zbierała pieniądze z parkometrów. Widząc wzrok Judy na jej narzędziu pracy od razu zaczęła mówić: - Jeśli będziesz ciężko pracować, to za 50 lat będziesz awansowana do tej pracy. - powiedziała łamiącym się, ale wręcz dumnym głosem. Judy usłyszawszy te słowa spuściła uszy i wydała z siebie dziwne westchnienie. Jak to dobrze, że udało się jej udowodnić, że zasługuje na lepsze stanowisko, niż to. Potrząsnęła głową, by wytrącić z niej obrazy starego królika zbierającego drobniaki. Uśmiechnęła się do starszej „koleżanki", pożegnała ją i skierowała się na drugą stronę jezdni. Nie chciała psuć sobie jeszcze humoru.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
W pokoju rozległ się głośny dzwonek telefonu - kawałek ulubionej piosenki właściciela urządzenia. - Halo? - warknął Feniek odbierając telefon. Dopiero co się położył, a tu już się nad nim znęcają. Nie miał ochoty rozmawiać. Chciał odespać kilka nocy, w ciągu których planował akcję. Nieudaną akcję. - Feniek!-po drugiej stronie słuchawki usłyszał Pazuriana, który był podekscytowany. Jak zawsze. Zrezygnowany lis usiadł na łóżku. Spojrzał na zegar - dopiero wpół do czternastej. - Co tam chcesz Clawhauser? – gorzki ton lisa pustynnego upewniłby każdego, że rozmówca nie ma najmniejszej chęci do dalszej wymiany zdań. - Jestem u Honey w Rain Lane – nie zważając na nic, gepard zaczął swoją paplaninę – Zastanawiamy się czy nie moglibyśmy się spotkać. Najlepiej wszyscy. Dzisiaj. Rzadko kiedy ktoś ją odwiedza – zamyślił się Feniek. - A Pazurian rzadko kiedy wyjeżdża. Czyli coś się stało. - Od kiedy u niej jesteś? - Feniek postanowił dowiedzieć się choć trochę co się wydarzyło. - Ogólnie przyjechałem do Badger wczoraj. Pogadaliśmy, obejrzeliśmy film... jak to było – rozmówca przykrył dłonią słuchawkę, przez co było słychać przez chwilę tylko szmery - Wreck-It-Rhino!* - dodał zadowolony. - Słaby – skomentował lis zatrzymawszy wzrok na oknie – Czemu chcecie żebyśmy spotkali się? Tak w tej chwili. - Musimy coś wymyślić, żeby rozweselić naszych kolegów – do telefonu dorwała się borsuczyca. W tle słychać było odgłosy Pazuriana, któremu Honey pewnie zwinęła telefon. Feniek westchnął. Więc puszysta kulka chciała, żeby zapomnieli o wpadce i o żałosnym żywocie lisa w przepięknym mieście. Najwyraźniej kotowaty spotkał Nicka w bardzo złym humorze i skierował się po radę. - Eh.. Mi to tam obojętnie. I tak nie ma co robić. - stwierdził po chwili. - Jej! - ponownie rozbrzmiał głos geparda, który odzyskał własność – Trzeba jeszcze zwerbować Nicka. - Pewnie o tej porze gdzieś szlaja się na mieście. Na razie go nie złapiemy. Skontaktuje się z nim osobiście później. - spojrzał jeszcze raz na zegar zawieszony w pokoju – Jesteśmy umówieni. - Okey. - O której mamy być? Po chwili ponownych szmerów usłyszał głos Honey. - O dwudziestej na Harbour Street? -spytała - To cześć. Jak tylko to powiedział, szybko się rozłączył i rzucił telefon na szafkę nocną.
