Hij houdt van rood

Het spijt me

Na drie dagen alle tranen uit mijn kop te hebben gejankt, raapte ik de moed bij elkaar om Chris te bellen. Op aandringen van mijn moeder weliswaar, ik wilde niet. Ik wilde Chris niet bellen, want ik was bang. Bang voor nog een afwijzing, bang voor verwijten. Met trillende vingers tikte ik zijn nummer in.

      ‘Met Chris,’ ik hoorde zijn zoete stem, de stem die ik  zo had gemist, ik had hem zo gemist.   

      ‘Chris luister…’ ik kon mijn derde woord niet eens beginnen of hij had al opgehangen. Ik keek naar het scherm, hij had opgehangen. Hij wilde niet luisteren. Waarom zou hij? Hij is bedrogen. Het is mijn schuld dat het uit is. Ik zou ook ophangen als ik hem was. Ik had het koud en rilde als een gek. De schreven van mijn hart prikte in mijn borst. Ik had gelezen dat je letterlijk dood kon gaan van verdriet. Ik bereidde me alvast voor. 

De volgende dag raapte ik weer al mijn moed bij elkaar, ik moest hem zeggen dat het me speed. Dat ik het nooit meer zou doen, dat ik het nooit heb willen doen. Maar weer kwam ik niet verder dan een paar woorden. Nog twee dagen nam Chris op. Nog twee dagen kon ik proberen hem te vertellen dat het me speet. De vijfde dag nam hij niet op, ik kreeg een smsje.

Alsjeblieft, stop met bellen. 

Duizenden smsjes stuurde ik terug. Honderden spijt betuigingen. Hoe dom ik wel niet was, dat ik hem niet kijwt wilde. Dat ik snapte dat hij boos was. Dat hij me moest vergeven. 

Ik kon er met niemand over praten. Niemand begreep hoe machteloos ik me voelde. Ik was verkracht. Ik had het vertelt. Ik werd veroordeeld. 

Een maand later was er nog niks veranderd. Ik had niet eens door wat ik deed. Tot dat...