Hij houdt van rood

/

De deur gaat open. Ik kijk Chris aan, hij ziet het, hij snapt het. Hij stapt naar voren om me een kus te geven. Ik voel zijn zachte lippen op de mijne, zijn hand gaat om mijn middel en hij trekt me de drempel over. De deur slaat dicht. Chris drukt zijn lippen in mijn nek. Zijn handen zijn overal, mijn handen zijn over zijn hele lichaam. Ik wil hem voelen. Ik wil alles van hem voelen. Ik vergeet wie V is. Ik geniet. Ik krijg genoeg kracht om terug te vechten tegen V. Alles komt goed, happily ever after.

Yeah right…

In het echt sta ik trillend op mijn benen voor zijn deur. Ik praat mezelf moed in, maar echt overtuigend klink ik niet. Mijn vinger hangt als een minuut of vijf voor de deurbel in de lucht. Ik ben er klaar voor, ik ben er klaar voor, ik ben er klaar voor. Ik ben er niet klaar voor. NEE! Ik ben er klaar voor, ik weet het niet meer. Ik zucht en druk op de bel voor ik me nog eens kan bedenken. De deur gaat open, het zusje van Chris, Madelief sta in de gang. Ja dit is perfect. Precies hoe mijn fantasie begon...

‘Uhm, hoi…’ stottert naar buiten. Jemig ik kan niet eens meer normaal praten, ‘is Chris er?’

‘Op het moment niet…’ fijn, ik had ook gewoon moeten aankondigen dat ik eraan kwam… Wat ben ik toch ook een oenemeloen.

‘Maar hij is met een minuutje of tien wel weer terug hoor, wil je wat drinken?’ ze loopt de gang al in.

Oké, tien minuten om me voor te bereiden. Hoe moet ik beginnen? Het gewoon recht voor zijn raap zeggen? Moet ik hem gewoon zoenen? Ik weet het niet? Kan ik nog wegrennen? Waarom? Iedereen is toch nerveus voor de eerste keer.  Of in mijn geval voor de eerste keer met iemand van wie je houdt, met iemand die je niet verkracht, terwijl je niet ongesteld bent.

Er wordt aan de deur gerommeld. Mijn hartslacht stijgt en niet van de passie. In uit, in uit, rustig blijven, niet in paniek raken. Ik sta voorzichtig op, misschien was dat niet zo'n goed idee met mijn knikkende knieën. Hoe vaak ben ik hier niet al geweest? Hoe vaak heb ik Chris niet al gezien? Waarom ben ik zenuwachtig om Chris überhaupt te zien? Ja, ik weet wel waarom… Maar ik wil er niet aan denken.

‘Heej…’ zeg ik voorzichtig, met een heel klein stemmetje. Hoort hij me überhaupt wel?

‘Heej!’ roept Chris met enige verbazing, maar de verbazing maakt al snel plaats voor blijdschap. ‘Wat doe jij nu weer hier?’ Hij geeft me een stevige knuffel: ’Kon je me niet missen? Ik jou in ieder geval niet.’ Ik hou hem stevig vast. Ik ruik zijn geur. Ik voel tranen over mijn wangen. Shit. Ik kan het niet. Ik kan het gewoon niet. Ik kan niet meer tegen hem liegen. Chris laat me los om me aan te kijken. Hij fronst: ’Lieverd…’ Ik moet hem vertellen wat ik van plan ben. Wat ik denk van plan te zijn, maar hoe? Ik zeg het eerste wat in me opkomt: ‘Er gaan mensen dood Chris! Ik kan dat stoppen!’