Hij houdt van rood

Dogs look so happy when they're playing

Ik keek het park rond. Ik zag hondjes, rennend, naar elkaars staart happend. Het gras was zo groen dat het pijn deed aan je ogen. Dat was vast de reden dat alle hondenbaasjes zo moeilijk keken. Dat doen ze altijd, hondenbaasjes kijken altijd moeilijk.

       De jongen leek ergens mee te zitten, ik begreep hem niet, nog steeds niet. Hoe kan je nou iemand verkrachten en dan moeilijk doen bij het ‘afscheid’. Ik haalde mijn schouders op en begon weg te lopen. De jongen pakte mijn arm en trok me terug. Hij gaf me een knuffel en, geloof het of niet, het was een warme knuffel. Alsof hij het goed bedoelde. Het was een nette knuffel, zijn handen bleven bij mijn rug, gingen niet naar mijn kont. Dat is toch raar…

Hij liet me na een tijdje los, keek me aan. Alsof hij probeerde iets over te brengen, maar ik probeerde het niet eens meer te begrijpen. Het leek me niet de moeite waard. Ik keek gewoon terug, zo min mogelijk emotie. Hij knikte en ik liet mijn hoofd hangen. Ik hoopte dat ik nu mocht gaan. Toen deed hij iets, ik snapte er toen nog minder van.

Heel zachtjes gaf de jongen me een kusje, een kusje op mijn voorhoofd. Een kusje zo teder, het klopte niet. Tranen begonnen te stromen over mijn wangen. De jongen liep weg, na een tijdje liep ik ook terug, terug naar de bushalte. Ik wachtte weer op de bus, ik heb geen idee hoelang dat duurde. Ik was het besef van tijd kwijt en dat maakte me ook niks uit. Ik wilde naar huis, waar het veilig was.

Zodra ik thuis kwam, ik rook het al aan komen, letterlijk. Ik rook de heerlijke geur van pasta pesto meteen toen ik de deur open had gedaan. Het eten, ik had voor het eten thuis moeten zijn. Ik was het ook geweest, als er niet ‘iets’ tussen was gekomen, maar hoe kon ik dat zeggen? Ik kon het m’n ouders niet vertellen. Het zou ze zoveel pijn doen. Ik wist ook niet hoe ik überhaupt met iemand over zou kunnen praten, het was vreselijk!

Ik kan er nog steeds niet over praten, daarom schrijf ik het op.

Toen ik mijn jas had uitgedaan en de kamer binnen kwam keken mijn ouders me aan. Mijn zusje at gewoon door al kwam er een grijns op haar gezicht. Ze wist wat er zou komen, ik ook. Ze wist alleen niet de reden waarom ik te laat was. Hierdoor was dat wat zou komen voor haar alleen maar leuk. Ik echter moest op mijn tong bijten om niet te knappen. Niet in te storten.