Hij houdt van rood

Afleiding gezocht!

Al mijn huiswerk is af, ik heb al samenvattingen gemaakt voor toetsen die ik pas over drie weken zal hebben. En ik dacht dat ik mijn shoolwerk bij moest werken, wat een lachertje. Ik heb mijn kamer wel drie keer gestoft. Ik raak lichtelijk in paniek als Chris mijn berichtjes niet beantwoord. Niet omdat Chris niet antwoord, maar omdat ik dan geen afleiding heb. Ik moet afleiding hebben. Hadden we maar een hond, dan kon ik daar een flinke wandeling mee maken, alhoewel dat geeft ook veel tijd tot denken. Misschien moet ik het van me afschrijven?

Zijn ogen, donkerblauw, eindeloos diep. Zijn armen, vol met spieren. Zijn handen, krachtig. Zijn lippen, zacht.

‘Pak me’ fluister ik in zijn oor en ik ren weg. Ik wil hem horen grommen, ik wil hem treiteren. Ik…

Oh nee, niet van me afschrijven, daar komt niks van in.

Nee, nee, nee.

Ik kijk op de klok, de les duurt nog tien minuten. Tien minuten les, vijf minuten spullen pakken, op naar de bushalte, 20 minuten in de bus, als ik hem niet mis. Nee, niet de bus missen. Dan nog vijftien minuutjes lopen en dan zie ik Chris weer. Dan is er weer genoeg afleiding.

De afgelopen drie dagen zat mijn hoofd weer vol. Weer vol met V en vol met Chris. Vol met liefde, haat en paniek.

Ik mis V, ik mis alles van hem.

Ik hou van Chris, ik hou van elk klein dingetje dat bij hem hoort.

‘Als je ooit verliefd wordt op twee mensen te gelijk, kies dan voor de tweede. Als je echt van de eerste hield, was je niet gevallen voor de tweede.’ Wijze woorden van Johnny Depp. Maar hoe zit het dan als je van de ene houd en naar de ander verlangt?

Correctie. Als je naar de ene verlangt en van hem houd, maar de ander, die je niet kan uitstaan, niet uit je hoofd kan zetten, dat je verslaafd bent aan zijn aanraking, dat alleen al denken aan zijn aanraking je gek maakt? Dat je maar aan hem blijft denken, hem mist ondanks alles. Hem wilt haten maar het lukt niet. Niet op hem zelf, alleen maar omdat hij je dingen laat willen die je niet wilt willen, kan dat? En wat moet je dan? Deze gedachtegang klinkt mij als een minuut of twintig, maar in werkelijkheid zijn er maar twee verstreken. Ik zucht diep.

‘Heej, superheld van me, superheld van de hele wereld!’ begroet Chris me.

‘Kijk daar heb je mijn nederige hulpje.’ Plaag ik hem.

‘Wil je wat drinken mijn meesteres’ gaat hij verder.

‘Het stelt me teleur dat je het nog niet klaar hebt staan. Ik zal toch nog eens na moeten denken over die promotie.’

‘Nee. Nee alstublieft.’ Ik schiet in de lach bij het zien van zijn smeekende gezicht.

‘Het is bijna zover, drie dagen.’ Zeg ik dan. Shit, weg stemming. Waarom kan ik toch nooit mijn mond houden? Domme domme ik.

‘Goh, ‘t klinkt alsof je er zin in hebt.’

‘Nee, sorry echt niet.’ Nee brein, nee brein. Ik heb er geen zin in. Ik zit er niet op te wachten. Kom op, dit is toch de erg voor woorden. Brein raap je zelf eens bij elkaar! IK VERLANG NIET NAAR V!

Mijn handen zijn gebald. Tranen stromen over mijn wangen. Waarom kan ik niet met mezelf afspreken waar ik naar verlang, waarom? 

‘Oh lieverd, sorry. Natuurlijk heb je er geen zin in. Wie verlangt er nou naar om verkracht te worden. Sorry sorry sorry sorry. Het spijt me.’ Zegt Chris. Ik kan alleen maar snikkend knikken. Want hij heeft gelijk. Wie verlangt er nou naar om verkracht te worden.

Ik…

Niet waar!

Ik ook niet.

Ik.   Haat.               Die.         Klootzak!