Hij houdt van rood

HVEWHVDP

Voor mijn deur staan twee mensen, twee agenten, een man en een vrouw. Die vrouw is er vast bij om me beter te laten voelen ofzo. Alsof het makkelijker is om het allemaal aan een vrouw te vertellen, ik bedoel ik neem aan dat ze daar voor komen, toch? Alleen wat moet ik dan zeggen? Hoe moet ik het brengen? Hoe weten ze er van? Ik bestudeer de twee, de man ziet eruit alsof hij een paar dagen te veel heeft gewerkt, met een stoppelbaartje dat net niet meer kan en dikke wallen onder zijn ogen. Daardoor ziet hij er waarschijnlijk veel ouder uit dan hij daadwerkelijk is. De vrouw is al wat ouder, je kunt zien dat zij wel op tijd stopt met werken, ze ziet er alert uit. 

'...klopt dat?' vraagt ze aan mij.

'Sorry, ik uh, wat zei u?' vraag ik verward, ik ben me er opeens heel erg van bewust dat ik in mijn joggingbroek sta en er dus niet echt charmant uit zie, fijn.

'Jouw vriend heet Chris, toch?' ik knik: 'Wat heeft Chris hier mee te maken?' 

'Je hebt het hem toevertrouwd. Toch?' vraagt ze dan, ze heeft vast het geduld van een olifant, oké ik weet niet of olifanten geduld hebben, maar ik vind ze wel van die beesten die veel geduld hebben. Ik denk er nog even over na om me van den domme te houden, maar volgens mij heeft dat geen enkele zin dus ik knik weer.

'Chris had begrepen dat jij helaas niet naar de politie durfde te gaan en omdat hij jou er wel onder zag lijden heeft hij dat voor je gedaan.' WAT?! 'Nu niet boos op hem worden lieverd.' Wie is zij om mij lieverd te noemen, en waarom zou ik niet boos mogen zijn, ik vertrouw mijn vriend mijn grote geheim toe en ik krijg dit terug, politie op de stoep, fijne vriend heb ik!

'We begrijpen heel goed dat het moeilijk is om over te praten, zeker met mensen die je niet kent, maar we kunnen je helpen. Als je dat wilt, als je ons toelaat je te helpen.'

'Wat gebeurt hier allemaal?' vraagt mijn moeder die de gang weer op komt lopen, waarom is ze überhaupt niet bij me gebleven? Ik bedoel welke moeder laat haar kind alleen met de politie die voor haar aan de deur staat praten? Echt, geweldige dag dit...

'Mogen we binnen komen?' dit is de eerste keer dat de mannelijke agent iets zegt, zijn stem is donker, intimiderend. 

'Ja, natuurlijk, ik zal koffie zetten, of heeft u liever thee?' zegt mijn moeder dan, blijkbaar mag ik, degene waar het hier allemaal om draait, daar geen uitspraak over doen.

'Koffie is prima.' zegt de mannelijke agent, de vrouwelijke kijkt me met spijt in haar ogen aan. Wat nou?! Wil ik zeggen, maar dat is vast niet gepast...

Als iedereen thee of koffie heeft hebben mijn ouders en de agenten blijkbaar besloten om met zijn allen mij aan te staren tot ik iets zeg. 

'Mag ik vragen waarom jullie hier eigenlijk zijn?' vraagt mijn moeder tenslotte, en hoewel het mij logisch lijkt dat ze dit aan de agenten vraagt, blijft ze naar mij kijken. Ik bedoel, ik woon hier, daarom ben ik hier. Ik staar terug en dat houdt mijn moeder niet lang vol, ze wendt haar ogen eindelijk op de agenten.

'Ik weet niet of ze het al heeft verteld...'

'Nee, ik wil dat niemand het weet, gek hé' zeg ik pissig

'Nee, dat is niet gek, maar het is ook niet erg als mensen het wel weten, want wanneer je ouders het weten kunnen ze je helpen.'

'Hoe dan? Me in quarantaine houden? Ik heb het geprobeerd, dat werkte eerder averechts, dus nee ze kunnen me niet helpen.'

'Ze kunnen je troosten.'

'Dat zorgt er niet voor dat het stopt, en bovendien doet Chris dat prima.'

'Wij kunnen ervoor zorgen dat het stopt.'

'Je kunt er niet voor zorgen dat hij stopt.'

'Als we hem oppakken, dan kan hij jou niks meer aan doen.'

'Ik heb zo’n vermoeden dat hij dan ontsnapt en anders slaat ie iedereen in de gevangenis tot moes ofzo, weet ik veel!' En het zou V al helemaal niet helpen, maar ik heb niet echt het gevoel dat ik dat kan zeggen, dat ik denk aan het welzijn van mijn verkrachter, zoals zij het zien dan. Zoals ik het zou moeten zien, maar zo zie ik het niet. Hij was zo breekbaar vandaag, zo erg opzoek naar hulp, hulp die ik hem niet kan geven.

'Onze gevangenissen worden goed bewaakt, en dan is het ons probleem, niet het jouwe.' O, gaat ze nou serieus ruzie met me maken? Dat ouwe kreng, ik dacht dat ik zo nodig getroost moest worden en dat daarom de hele wereld moest weten dat ik verkracht ben!

'EN NU IS HET GENOEG! IK WIL WETEN WAAR DIT OVER GAAT!' buldert mijn vader.

'Daisy, ze is...' begint de vrouwelijke agente, de mannelijke voelt zich duidelijk niet op zijn gemak.

'Ik ben verkracht, nou goed, ik word elke facking maand verkracht door die klootzak en als het hem niet lukt dan brandt ie de halve stad plat. Dus het moet ook nog eens. Daar gaat dit over. Blij dat je het nu weet?' hèhè het is er eindelijk uit. Ik kijk naar mijn ouders en zie wat mijn worden hebben aangebracht, mijn moeder is in tranen en mijn vaders gezicht is spierwit. 

'En ook daarom wilde ik het niet vertellen,' zeg ik tegen de agenten.

'Oh lieverd, hoelang is dit al gaande?' vraagt mijn moeder tussen de snikken door. Ik moet even tellen, bushokje, wc, niet en dan nog twee keer geloof ik. 'Een maand of vier, vijf.'

'Je wordt al vijf maanden verkracht en ik heb niks doorgehad?' vraagt mijn vader ongelovig.

'Van wat ik heb begrepen van Chris is dat het een keer per maand gebeurt, wanneer je ongesteld bent. Klopt dat?' vraagt de mannelijke agent. Ik knik.

'Dat van die branden is nieuw.' valt de vrouwelijke agent in. 'Dat heeft die jongen niet genoemd.'

'Ik heb de pil een keer doorgeslikt, toen wilde hij niet en hij draaide door en brandde de halve stad af, een maand of drie geleden.' vertel ik.

'Hoe weet je zo zeker of het hem was?' vraagt mijn moeder verbaasd.

'Hij stond duidelijk op elke foto, hij was bij elke brand aanwezig en elke keer keek hij recht in de camera.' 

'Waarom ben je niet naar de politie gegaan?' vraagt mijn vader.

'Het was zo duidelijk dat ik dacht dat het de politie ook vast op was gevallen, maar dat ze hem niet konden oppakken ofzo, misschien te weinig bewijs. Maar ik heb het hem later gevraagd en toen gaf ie het toe.'

'En waarom kwam je toen niet naar ons toe?' Ik krijg een knoop in mijn maag, denk Daisy denk. 'Omdat ik de rest dan ook zou moeten vertellen en hij voor die brandjes vast ook niet echt een geweldig hoge straf zou krijgen dus het zou ook niet betekenen dat ik van hem af zou zijn.' Ja, dat klinkt wel geloofwaardig. Dat was vast ook de reden toen. 

'Zou je mee willen komen naar het bureau, dan kan je een verklaring afleggen tegen deze man.'

'Jongen.' verbeter ik haar, 'hij is nog niet zo oud... denk ik.'

De agente knikt. ‘Jullie mogen meekomen naar het bureau, maar ze zal de verklaring alleen moeten afleggen.' Mijn vader kinkt en staat op. 

'Ik doe even wat anders aan.' zeg ik en sprint de trap op. 

Shit shit shit shit shit, hoe ga ik dit doen? Als ik geen verklaring afleg dan is het duidelijk dat ik het niet erg vind om verkracht te worden, maar als ik het wel doe dan gaat V, tijdelijk, de cel in en wanneer dan zijn vaders kan t naar boven komt, dan zijn de rapen gaar. Domme uitdrukking is dat. Oké, misschien kan ik V voor die tijd nog bereiken om hem te waarschuwen. Ik weet niet wat hij dan zou moeten doen, maar dat weet hij vast wel. En dan zien we elkaar gewoon nooit meer en dan is alles weer zoals het was. Behalve dat ik iemand misschien een beetje ga missen, misschien een beetje boel. Ik weet het niet, dat zie ik dan wel weer. Ik moet me gewoon focussen op zijn vaders kant, dan kan ik V, weer, gaan haten en dan is het niet erg dat hij weg moet. Ja, dat lijkt me een top plan. Oké, missie Haat V En Waarschuw Hem Voor De Politie, gaat van start.