Not all Gryffindors are Good

018

Vraag voor dit hoofdstuk: Geef je liever een compliment of krijg je er liever eentje?

Mijn antwoord: Ik geef er liever eentje omdat ik dat dagelijks wel tien keer doe zonder er over na te denken en de meeste mensen glimlachen zodra ik dit doe en me dat vrolijk laat voelen. Ook zeg ik heel veel bedankt zonder dat het echt nodig is.
En natuurlijk ben ik heel ongemakkelijk als ik een complimentje krijg omdat ik nooit weet hoe ik die op moet vatten :)

Jullie antwoord: ......

_____________

'Jij trut!' weergalmde de hoge maar kwade stem van Patty over het veldje. Enkele minuten geleden hadden Zabini, Kwast en ik nog op een bankje gezeten in alle vrede, tot Park zich ermee begon te bemoeien tenminste.

Ze had ons aangesproken -en daarmee vooral mij- en ons met een hoge stem verteld klaar te zijn met ons gedrag. Wat volgens haar onvolwassen was. Niet lang daarna was het Wemel meisje verschenen die het gedrag van Patty dan weer niet aanstond. Van het één leidde uiteraard het ander en voor iemand zich ook maar kon beseffen waren de twee meiden elkaar naar de haren gevlogen.

'Ik hoop dat ik jouw ogen kan uitkrabben met mijn nagels, Wezel!'

De opmerkingen die in de lucht geslingerd werden waren van beide kanten alles behalve plezierig om aan te horen. De haat die zich tussen de twee meiden had opgebouwd kwam er in één keer uit en dat bracht gevolgen met zich mee. Vervelende gevolgen.

Het veldje lag achteraf, iets wat ons minstens een half uur gaf om de ruzie op te lossen voor het consequenties kon hebben voor iemand die aanwezig was.

'Moeten we niet iets doen?' vroeg ik sissend aan Zabini, de enigste die op een moment zoals deze niet enkel dacht aan hoe leuk het eruit zag. Of dat er eindelijk weer eens drama zich afspeelde recht voor onze ogen. 'Wellicht,' mompelde mijn vriend een beetje afwerend terug. 'Maar wat wil je er tegen doen?'

'Ik hoopte dat jij misschien een idee had?' vroeg ik een beetje twijfelend. 'We kunnen ze dit niet laten doen, Wemel is overduidelijk aan het verliezen.'

'Maakt iemand zich hier zorgen om het Wemel meisje?' vroeg de getinte jongen naast me op een zingende en pesterige toon. 'Ben je misschien om iemand gaan geven?'

Onbewust wilde iets in me ja antwoorde. Niet omdat ze iets voor me was gaan betekenen, maar weldegelijk voor iemand anders. Voor jou. Hoezeer ik haar ook wilde haatte, ze stond voor je klaar toen je iemand nodig had. Ze nam het meerdere malen voor je op toen je jezelf niet kon verdedigen en voor een meisje die niet oud genoeg was om het merk te verliezen was dit knap. Moedig zelfs.

'Nee,' siste ik toch afwerend terug. 'Wil jij haar dood op je geweten hebben dan? Want ik liever niet. Nog niet tenminste.'

De laatste woorden die mijn lippen verlieten waren enkel stoere praat, wetend dat ik haar nooit zou kunnen doden. Uiteraard zou ik er goed over nadenken als anders mijn eigen leven er van af hing, maar haar zomaar doden kon ik niet.

'Prima, ik neem Patty wel. Dan bespaar ik jou een hoop en dan pak jij het Wemel meisje maar. Aangezien je zoveel om haar bent gaan geven.'

De laatste woorden verlieten pesterig de lippen van mijn beste vriend. Toch ging ik er niet op in. Ginny had namelijk al een grote kras op haar wang, arm, nek en een opengebarsten bloedende lip. Patty had uiteraard ook een paar schaafwonden, krassen en miste een paar plukken haar. Ik kon het niet opbrengen om om haar te geven.

'Hè, Wemel!' krijste ik terwijl mijn handen haar middel vastgrepen zodat ik haar terug kon trekken. Ik was enkel niet voorbereid op de kracht die ze terug weerde omdat volgens haar het gevecht er nog niet opzat. Bijna was in mijn evenwicht verloren en waren we beide op de grond gevallen. Tot er een warm gevoel langs mijn rug veegde en ik terug recht op veerde, met uiteraard het Wemel meisje gevangen genomen in mijn armen.

'Rustig maar wildebras,' probeerde ik haar te kalmeren, het gezicht van Patty die ons nu beide aankeek alsof we grofvuil waren stond me niet bepaald aan. Om te zeggen dat het angstaanjagend was durfde ik niet, het was alles behalve prettig.

'Kom op, Wemel. Zo gedragen meiden zich toch niet,' probeerde ik haar over te halen te stoppen met het spartelen in mijn armen. Ze had al verschillende keren kunnen ontsnappen aan mijn greep, op de een of andere rede sloeg ze er niet in om vrij te komen.

'Mee naar binnen jij!' hoorde ik Zabini snauwen waarna ik in mijn ooghoeken zag hoe hij niet enkel Patty maar ook de meeste sensatiezoekers mee naar binnen sleurde. Het kwade gekrijs van het meisje met het donkere haar vulde mijn gehoorgangen en zorgde zonder enige twijfel voor gehoorschade.

Enkele seconden nadat ze definitief uit het oog verdwenen was stopte het meisje met het rode haar met wringen. Sterker nog, ze greep me vast en legde haar hoofd tegen mijn borst aan omdat ze niet hoger kon komen met haar hoofd. Haar hele lichaam begon te trillen terwijl de eerste snik haar lippen verliet en mijn gehoorgangen vulde. Ze was gaan huilen. Alle emoties die ze ongetwijfeld had opgepropt kwamen er in één keer uit, en dat resulteerde ik luide snikken.

'Hè, rustig maar,' deed ik een -mislukte- poging om haar tot kalmte te namen. Wat te doen wist ik niet, puur omdat ik nooit goed was geweest in zowel het troosten als lichamelijk contact. 'Alles komt goed.'

'D-Dat is juist het probleem,' snikte ze tegen mijn borst aan. 'Dat komt h-het n-niet. H-Harry is al w-weken niet m-meer gezien. R-Ron is bij h-hun weg, en i-ik ben b-bang. Z-Zo bang.'

Een antwoord vanuit mijn kant bleef uit, ook al hoefde ik die niet te geven. De verlangde ernaar, dat kon ik zelfs zeggen. Ze wilde me horen zeggen dat het goed kwam, dat ik er voor kon zorgen dat alles goed kwam. Maar dat kon ik niet. Dat kon niemand.

'I-Ik kan n-niet zonder m-mijn broer, m-mijn vriendin, en H-Harry,'  snikte ze nogmaals. 'Het komt goed, ze kunnen wel voor zichzelf zogen,' probeerde ik nogmaals. 'Nee, nee dat komt het niet. Harry en Hermelien zijn ergens, god mag weten waar, en hebben niets. Niemand die hen kan helpen, geen voedsel of drinkwater. Ze zijn helemaal alleen.'

Weeral wist ik niet wat te zeggen en sloeg ik maar een arm om haar hee, hopend dat ze binnen enkele seconden op zou houden met huilen. 'Het komt goed met ze,' beloofde ik haar. 'Hermelien is slim, en Harry is een echte overlever. Dat weet je.'

Ze knikte tegen mijn borst aan en keek me toen met bloeddoorlopen ogen aan. 'D-Draco?' vroeg ze zachtjes. 'W-Waarom gloeit je knoop?'

In eerste instantie had ik geen benul waar ze over sprak, tot mijn oog viel op een rode gloed die onder mijn mantel uit kwam. Direct besefte ik dat het mijn kettinkje was, en dat dat maar één ding kon betekenen: jij was in de buurt.