Not all Gryffindors are Good

016

De vraag voor dit hoofdstuk: Wat is jullie lievelingseten?

Mijn antwoord: Mijn lievelingseten is poffertjes (al is dit niet echt eten) want dat zijn net pannenkoekjes maar dan dikker en dat vind ik allereerst heel schattig en lekker en het doet me denken aan vroeger omdat ik deze toen wel eens ooit at met ons mam en mijn zus op woensdag middag omdat we dan vrij hadden :)

Jullie antwoord: ....

__________________

Voor een moment dacht ik na het horen van jou woorden dat jullie achterna gezeten werden door bloedhonden. De angst die zich in mijn lichaam had gevestigd voelde verlammend aan waardoor ik wist dat het wellicht te laat voor jullie kon zijn.

Al mijn angst verdween echter toen ik jou achter Hermelien aan zag rennen, met een onmisbare grijns rondom je lippen. 'Je bent te langzaam!' waarschuwde je je beste vriendin, waarna je hand haar middel beet pakte en jullie beide op de grond terecht kwamen. 'Als je dit doet mocht een bloedhond achter ons aan zitten zorg je ervoor dat we beide sterven.'

'Sorry Harry,' klonk de stem van Hermelien terwijl ze overeind krabbelde. 'We halen het toch nooit, als ze eenmaal achter ons aan zitten zijn we verdoemd.'

'Geef de hoop niet op,' sprak je haar moed in. Moed die jullie beide nodig hadden. De kerstvakantie dreigde eraan te komen, iets wat betekende dat het jaar er al bijna opzat. 'We moeten door blijven vechten.'

'Je hebt gelijk,' mompelde Hermelien, nu pas viel het me op dat Ronald Wemel nergens te bekennen was. En hoewel de Wemel jongen en ik nooit echt samen door een deur konden maakte ik me zorgen. Hadden ze hem gedood en wilde jullie daarom zo wanhopig graag leren hoe te ontsnappen?

'Ik ga terug naar de tent,' deelde Hermelien je mee. 'Zorg jij ervoor dat er niets gebeurd?'

'Natuurlijk, ga maar even slapen.'

'Jij hebt de ketting toch?' vroeg Hermelien, waarna je instemmend knikte naar haar. 'Tot straks dan.'

Het Griffel meisje vertrok in de richting waar jullie tent moest staan, een actie waardoor jij alleen achterbleef. Je lichaam werd tegen een boom aan geplaatst waarna je de frisse buitenlucht inademde. Zonder na te denken over eventuele consequenties nam ik plaats naast je, waarna mijn ogen onzeker in de jouwe keken. In mijn achterhoofd besefte ik dat het voor jou onmogelijk was om me te kunnen onderscheiden aangezien ik niet eens wist wat er gaande was.

Mijn hand vond de jouwe die ijzig aanvoelde, en aan de frons die ik je voorhoofd ontstond te zien wist ik dat je mijn aanwezigheid voelde. Of op zijn minst iets.

Vanachter je trui en vest haalde je een medaillon tevoorschijn die me direct bekend voorkwam. Het was één van de gruzelementen waarvoor de heer ons had gewaarschuwd. Als we het zouden vinden moesten we het meenemen, maar nu ik wist dat jij het had realiseerde ik me direct dat hij hem nooit meer terug zou zien. Ook haalde je een groen kettinkje achter je trui vandaan, degene die ik voor je had gekocht.

Je bracht het steentje naar je lippen en drukte er een korte kus op.  'Ik mis je,' fluisterde je zacht. Het duurde enkele seconden voor het tot me doordrong dat je tegen mij sprak. Wellicht had je geen idee hoe dicht ik bij je was en besloot je daarom om dit te doen, wellicht wist je het.

'Alles wat ik nu meemaak Draco,' begon je, je kon de zin echter niet afmaken. 'Bij alles wat ik doe vraag ik me af hoe het zou zijn als je erbij was. Wat jij zou doen.'

Je woorden staken recht in mijn hart en zorgde voor een pijn die niet met woorden te omschrijven was. Hij was niet heel pijnlijk, maar stekend.

'Hermelien probeert de pijn weg te halen, maar sinds Ronald weg is gegaan heeft zij evenveel pijn. Ik ben jou en mijn beste vriend verloren door deze oorlog, ik weet gewoon niet meer wat te  doen. Iedere dag sterven mensen, raken mensen vermist terwijl ik hier zit. Niks te doen. Ik weet ook gewoon niet wat we moeten doen.'

'Niet opgeven,' probeerde ik je aan te moedigen, maar vanbinnen wist ik dat je het niet kon horen. Ik kon jou wel zien, jij mij echter niet. 'Ik weet dat je sterk bent, de mensen hebben je nodig.'

Uit het niets begon er het steentje wat je om je nek droeg op te lichtte, een prachtige groene kleur scheen zijn licht de wereld in en lieten ons beide verbaasd opkijken. Je hand klemde het steentje vast alsof het een van de belangrijkste voorwerpen op aarde voor je was. Iets wat er automatisch voor zorgde dat ik de hand die je nog vrij had beetpakte.

'Ik ben bij je,' stelde ik je gerust. 'En dat zal ik iedere keer dat je leven in gevaar is zijn, ik bescherm je. Beloofd.'

De beelden rondom mij begonnen weer te vervagen, iets wat ik nog herkende van de vorige keer. Het beeld werd onherkenbaar, en nam langzaam de vormen weer aan van de plaats waar ik me bevond voor ik verdween. Zabini hing over me heen en keek bezorgd naar me terwijl ik omhoog krabbelde.

'D-Draco, gaat het met je?' vroeg hij onzeker terwijl hij me recht probeerde te zetten. 'Het gaat prima,' beloofde ik hem waarna ik met mijn handen kort door mijn ogen wreef om de laatste vlekjes te laten verdwijnen. 'Ik moet maar eens gaan,' deelde ik hem mee waarna ik mijn best deed om overeind te krabbelen, alleen werd me dit moeilijk gemaakt door het feit dat mijn lichaam te zwak was om ook nog maar iets te doen.

'Draco?' vroeg Zabini. 'Waarom beweeg je dan niet?'

'D-Dat kan ik n-niet,' stotterde ik terwijl ik mijn uiterste best deed om mijn arm in de lucht te krijgen. Mijn lichaam voelde echter te zwaar aan om welke beweging dan ook mogelijk te maken. 'Zal ik anders professor Sneep halen?' stelde Zabini voor, en hoewel ik eigenlijk er niet mee in wilde stemmen won mijn verstand het van me, wetende dat hij hoogstwaarschijnlijk de enigste was die hier iets aan kon veranderen. Tenslotte kon ik niet de hele middag blijven liggen tegen een muurtje aan.

'Ik ben zo terug,' beloofde mijn vriend me voordat hij het muurtje om verdween om professor Sneep te halen en hem om advies te vragen.

Met heel veel moeite gleed mijn hand af naar het kettinkje die om mijn hals hing waarna ik hem vastgreep. Ik voelde me veiliger wetende dat ik ieder moment terug kon keren naar jou, mocht je het nodig hebben. Ik voelde me opgelucht wetende dat ik je ondanks alles je toch kon helpen.

Ik voelde me opgelucht omdat ik je nog niet helemaal kwijt was.