Not all Gryffindors are Good

039

OMDAT HET VANDAAG PRECIES TWEE JAAR GELEDEN IS (24 MEI 2015) DAT IK WATTPAD AANMAAKTE EN BEGON MET SCHRIJVEN HEB IK SPECIAAL EEN HOOFDSTUK GESCHREVEN VOOR JULLIE! EN EEN NIEUW BOEK GEPUBLICEERD. HET ZOU HEEL VEEL VOOR ME BETKENEN ALS JULLIE DIT BOEK EEN KANS WILLEN GEVEN, AL BEGRIJP IK HET HELEMAAL ALS JULLIE HET LIEVER NIET DOEN OMDAT HET GEEN DRARRY FANFICTIE IS.

Vraag voor dit hoofdstuk: Wanneer hebben jullie je aangemeld op Wattpad/een account gemaakt?

Mijn antwoord: Het zal moeilijk te raden zijn maar het was: 24 mei 2015!

Jullie antwoord: ...

___________

De groene vlammen die uit mijn toverstok kwamen vielen direct de vrouw voor me aan en leken samen met haar ziel te verdwijnen. Haar lichaam -die net nog een dreiging vormde voor een leven- zakte in elkaar, zonder enige aarzeling. Mijn adem bleef hangen in mijn keel terwijl mijn ogen zich niet van haar nu levenloze lichamen konden losmaken. Direct vulde een duisternis mijn hart, eentje die er voorgoed zou blijven. Die me iedere dag zou herinneren wat ik op die dag in mei had gedaan. Die me zou herinneren aan het leven wat ik ontnam, zonder enige aarzeling.

'D-Draco?' klonk de stem van het Griffel meisje, al klonk ze verder weg dan ze in werkelijkheid van me vandaan was. 'Draco, gaat het wel?' vroeg ze en voor een moment leek het alsof ze bezorgd klonk. Alsof ze voor een moment om me gaf, de jongen die haar al die jaren had uitgescholden voor modderbloedje. Het ergste was nog dat ik mezelf erop betrapte dat ik het hoopte. Dat ik hoopte op vergiffenis die ik niet verdiende.

'I-Ik,' mompelde ik van mijn stuk gebracht. Mijn ogen wendde zich af van het levenloze lichaam van de dooddoener, waarna ik die van het Griffel meisje vond. 'Je hebt mijn leven gered,' fluisterde ze ademloos, nog steeds bijkomend van de ervaring die ze zojuist had gehad. Persoonlijk wist ik niet hoe het voelde om enkele millimeters verwijderd te zijn van de dood. Om je ogen te sluiten, wetend dat je ze nooit meer zal openen. Om je lippen op elkaar te zetten en nooit meer te in staat te kunnen zijn om de mensen van wie je houdt het te vertellen. Of om hen om vergiffenis te vragen voor je daden.

'Je hebt mijn leven gered,' mompelde ze nogmaals, verwerkend wat er zojuist was gebeurd. Ik wilde haar woorden afwuiven en haar verzekeren dat ik dit voor iedereen had gedaan. Al kreeg ik mijn lippen niet van elkaar. Angst en duisternis raasde door mijn aderen.

'Bedankt,' fluisterde het Griffel meisje, waarna ze uit het niets haar armen om mijn middel wikkelde en haar hoofd in mijn nek legde. Een ongemakkelijk gevoel bekroop me; het gevoel wat ik altijd kreeg zodra een meisje me aanraakte. 'Uhm, graag gedaan,' mompelde ik waarna mijn handen ongemakkelijk over haar rug wreven.

Via het raam konden mijn ogen de oorlog die gaande was onderscheidde van de duisternis. Overal stonden tovenaars, heksen en dooddoeners spreuken naar elkander te roepen, hopend dat de ander zou sterven voordat ze zelf de dood zouden vinden. Her en der zag ik iemand vallen, dood of slechts gewond. Het feit dat zoveel mensen voor mijn ogen stierven bracht me terug naar aarde, naar wat ik moest doen.

'Luister Griffel-,' begon ik, al kapte het meisje me direct af. 'Nadat je mijn leven hebt gered mag je me ook Hermelien noemen,' mompelde ze waarna haar armen mijn lichaam verlieten en ze een stap achteruit zette. 'Prima, Hermelien,' mompelde ik, al voelde het vreemd om haar naam op die manier na al die tijd weeral uit te spreken. 'Dit gaat heel vreemd en verdacht klinken, maar ik heb je hulp nodig. Het gaat om Harry.'

Direct verscheen er een frons in het voorhoofd van de jonge vrouw voor me, en plotseling besefte ik hoezeer ze door de jaren heen was veranderd. Van het kleine meisje met het pluizige haar was ze veranderd in een jonge vrouw die zelfverzekerd voor me stond. Die niet terug deinsde van een oorlog, die zelfs na haar bijna dood ervaring zich niet terug trok. Voor me stond wellicht het meisje die het minst te verliezen had, maar bereid was het meeste te verliezen voor vrijheid. Voor gelijkheid.

Plotseling ontstond er respect voor Hermelien Griffel.

'Wat ik er met Harry? Is hij gewond?' vroeg ze gehaast en angstig. Haar grote ogen keken me ongerust aan. 'Nog niet,' biechtte ik op. 'Het is een heel lang verhaal, ik geloof niet dat we daar tijd voor hebben. Ik moet professor Sneep vinden. Wellicht dat hij de enige is die ons nu kan helpen.'

'Ik ben bereid je te helpen,' zei de jonge vrouw voor me, al trok ze daarna wel haar wenkbrauwen op. 'Mits je me verteld wat er aan de hand is, en waarom je uit het niets mijn leven hebt gered. Jou kennende moet er een goede rede voor zijn.'

'Deal,' stemde,' ik direct in. 'Ik vertel het je onderweg, het hele verhaal. Echter weet ik niet waar professor Sneep zich op dit moment bevindt en ik ben bang dat we hem niet voor zonsopgang kunnen vinden.'

'Geen zorgen,' probeerde Hermelien me gerust te stellen. 'Voor ik jou tegen kwam, en haast werd gedood, kwam ik Harry tegen die me vertelde dat hij de heer samen met professor Sneep had gezien in-'

'Harry heeft hem weer in zijn hoofd gelaten?' vroeg ik boos, al weergalmde er eerder angst dan woede in mijn stem. 'Hij moest wel, professor Sneep is gevaar omdat de heer vermoed dat de Zegevlier hem gehoorzaamd, iets wat niet zo is.'

'Waar ging hij heen?' vroeg ik gehaast. 'Harry bedoel ik.'

'Hij mompelde iets over professor Lupos, al kon ik er niet heel veel uit opmaken. Hij klonk gestrest Draco, alsof er iets staat te gebeuren waar hij niemand voor kan behoeden,' zei ze terwijl er weeral een denkrimpel in haar voorhoofd ontstond. 'Hermelien, ik wil dat je dat vriendje van je vindt en iedereen verteld dat ze zich schrap moeten zetten op het ergste. Ik verzeker je dat ik je het hele verhaal vertel zodra de oorlog voorbij is. Het enigste waar ik nu om vraag is een klein beetje vertrouwen.'

'Weet je waar hij is?' vroeg ze, al zag ik aan haar ogen dat zij het ook wist. Hermelien Griffel was ongetwijfeld één van de slimste personen wiens pad ik ooit zou kruisen, zodra ik erachter kwam had zij het allang gedaan. 'Ik heb een vermoeden,' zei ik, mijn ogen afdwalend naar de boom die op het terrein van Zweinstein stond. Zijn takken schudde op en neer in een poging zichzelf te beschermen tegen alle aanvallende spreuken die zijn kant op kwamen.

'Ik vertrouw je,' zei het meisje voor me, waarna ze me een knikje gaf en haar voeten de andere kant op begonnen te lopen dan dat ik op moest. Waardoor onze wegen scheidde. 'Succes, Malfidus!'