Tüm kelimelerin kaybolduğu bir anda yapılacak en güzel şey, bir dal sigara içmektir. Son iki saattir kendimi bu teze dayamış,paket paket sigara bitirmiştim. İçilecek sigaralarım vardı daha benim. Geçmeyecek dakikalarım. Ve çekmem gereken bir bela. Gerçi hala gelmemişti. Ne diyordum ben? Gelmesindi zaten. Midem bulanıyordu onunla. Sesi,kulağımı kanatıyordu.Retinam acı çekiyordu resmen. Olmaması gerekendi o. Hayatım yeterince karışıktı. Onun gibi silik bir detay bile fazlaydı. Beynimin kan kokan yerlerine attım onu. Düşünmeyecektim.
Büyük ormanlarda kaybolmuş gibi hissediyordum. Görüşümü kaybediyordum. Aklımı kaybediyordum. Koşuyordum boşluğa doğru. Hiçbirşey göremiyordum.
Beynim öyle doluydu ki. Yarın ölümü beklemek yerine,bugün kefenimi hazırlıyordum. Derinliklerde gerçeklikle birlikte yalnızdım. Haftalar geçmişti. Günler,saatler, geçmeyen dakikalar geçmişti. Hatta o lanet saniyeler bile geçmişti. Ama yağmurdan sonra çıkan güneş kadar etkisizdi. Katran rengiyle boyanmış o çocuğu yerin en dibine gömmeme rağmen çığlıklarını duyuyordum. Delirecektim. Susmuyordu. Her saniye fısıldıyordu suçlarımı. İnkar etmemiştim. Etmeyecektim. Etmezdim de. Ama bazen acı eşiğimi geçiyordu saldırıları. Hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyordum. Gözümün önünden gitmiyordu. Ordaydı. Duvarların arkasında anlattığı masallarla,kan kokuyordum.
Her şeye dayanabilirdim. Herkese karşı koyabilirdim. Tüm dünyayı sırtımda taşıyabilirdim,Atlas gibi. Ama bir sarılmalık özlemlerim beni bitiriyordu.
Beynimin kirlendigini biliyordum. Tepkisiz bir esir gibiydim. Gözüm saate takıldığında saatin geçtiğini gördüm. Gerçeklikle yüzleştim.
Gelmemişti.
