"Ne biliyor musun. Bazı şeyleri çok merak ediyorum. Ama favori merakım sensin. En çok seni merak ediyorum. Mesela hasta mısın şu an? Başın ağrıyor mu? Üşüyor musun? Sıkıca sarılabilirim çünkü. Korkuyor musun? Elini tutup bir daha asla bırakmam. Ağlıyor musun? Ömrümün sonuna kadar gözyaşlarını silebilirim. Ağlama. Gülüyor musun? Ben hep gülüşünü izlerim. Yaşamak istiyorum ama ben seni. Güldüğün şeylere beraber gülmek istiyorum. Ağladığın zaman bende ağlamak, korktuğun zaman bende korkmak istiyorum. Heyecanlı olduğun zaman kalbinin atışlarını dinlemek istiyorum. Saatlerce gözlerinin içine bakmak, istediğim zaman öpmek istiyorum. İzin ver. İzin ver seni seveyim. Saçlarınla oynayayım. Kusurlarınla dalga geçeyim ama en çok da ben seveyim onları. Biraz sen öp, biraz ben. Biraz sen sarıl biraz ben. Kapıyı açtığımda karşıma çıkan sen ol. Başkası değil. Düştüğümde gülüp, sonradan yardım eden de sen ol. Sesim güzel olmadığı halde şarkı söylememi iste, söyleyince de gül ama yine de sen sev. Başkası değil. Çikolatalarımı gizli gizli yiyen de sen ol. Sürekli sana uzun mesajlar atıyorum. Yazı yazmayı seven insanım ben. Çok konuşuyorum kızıyor musun bana? Korksam sarılır mısın, öper misin defalarca boynumdan? Ağlasam siler misin sende benim gibi göz yaşlarımı, ''ben hep buradayım'' der misin? Sen burada mısın ki? Bakıyorum... yoksun. Sağıma bakıyorum yoksun, soluma bakıyorum yoksun. Sen hiç yoksun, birazcık bile..Ama kızamıyorum sana. Buna hakkım yok. Sözümü tutamadim. İstesem de gelemezdim aslına bakarsan. Ben kaybettim biliyor musun? Ben en sevdiğimi kaybettim. Şimdi kimsem kalmadı. Tüm sokaklarım alev alev. Güvenebilecegim bir tek sen kaldın. Bunları yazmak,çoğu saniye acizliğimi hissettirse de. Gerçekler bu. 1 ay oldu. 1 aydır gelmiyorum. Anlamalısın,intihar kokan adam! Ben acı çekiyorum. Ben babamı kaybettim."
Arkada,Joker'in sesiyle bu satırları okumak,beynimin zincilerinin oksijenle tepkimeye girmesine neden oluyordu. Kemiklerim,kırılmıştı çaresizliğe. Tüm kanımın,oluk oluk gözlerimden aktığını biliyordum. Midem bulanıyordu. İnsan nefesinden tiksinir miydi? Ben komple kendimi yakmak istiyordum. Tüm damarlarımı boynuma bağlayıp ölmeyi isterdim. Binlerce kez bunu yapıp,nefesimin kesildiği anda yaşamak da isterdim.
Girmek istemediğim sokaklarda,doğan güneş olmuştum. Onun çağında gökyüzünde takılıp kalmıştım.Kalbinin gizli öznesi gibiydim. Ölümü yaşatmak istediğim,yaşamı vaat ediyordu.
Kelimelerine layık değildim. Ben kaybolmuşken,onu bulamazdim. Hele bu haldeyken olmazdı. Yapamazdım. Neden gelmedi diye kendime sormasam da,bunu içten içe merak ettiğimi biliyordum. Ve bunun sebebi,babasının ölümü olmamalıydı. Bu yaşta,kaybetmesi gereken en son limandı o. Verdiği acıyı tahmin bile edemiyordum. Babasına aşıktı. Ölümün nefesini almıştı o da. İlk kez onu anladığımı hissettim. Ve bu binlerce bıçağın saplanmasıyla eş değerdi. Duvarların arkasında ki yerinden kalkıp ,en dibe gelmişti. Bunu bilmeden yapmıştı belki. Ama nefret edilesi bir durumdu.
Biz,bizle kalmıştık. Onu bu saatten sonra yalnız bırakmayacağımı biliyordum. Ve bu,ona yapacağım en büyük kötülük değil miydi?
