"Park Chanyeolဝင္လို႔ရပါပီ...''
"ဟုတ္ကဲ့...''
"ဟင္...''
လူငါးေယာက္ထိုင္ေနသည့္အထဲမွာ
အလယ္တည့္တည့္က သူ....
မသိမသာခုန္လႈပ္သြားေသာ ရင္ကိုဥေပကၡာျပဳရင္း..
ခ်ထားေသာ ခံုမွာအသာဝင္ထိုင္ရသည္....
"အဲ...''
Formထဲမွ ဓာတ္ပံုကိုျမင္သြားပံုရေသာ
ထိုသူသည္ ထူထဲေသာမ်က္ခံုးမ်ားကို
လွပစြာ တြန္႔ခ်ိဳးကာ ဇေဝဇဝါေမာ့ၾကည့္လာသည္...
"မင္း...''
ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ရံုေရရြတ္ကာ
တင္းမာသြားေသာ မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္
ကေယာင္ကတမ္းျပံဳးျပမိရင္း
ဦးၫႊတ္ႏႈတ္ဆက္မိသည္...
ျဖန္း...ဆိုေသာအသံထြက္သြားေအာင္
စာရြက္ေတြကို စားပြဲေပၚပစ္တင္သည့္
သူ႔ကိုသာ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ၾကည့္လိုက္မိသည္...
သူ႔အျပဳအမူေၾကာင့္ထင္သည္..
က်န္လူမ်ားရဲ႕စူးစမ္းေသာ
အၾကည့္ေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဆီစုျပံဳလာၾကသည္...
ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိျပံဳးျပမိျပန္ေတာ့
အနည္းငယ္ေလ်ာ့သြားေသာ
မ်က္ႏွာထားေတြထဲမွာ
သူေတာ့မပါ...
ဘယ္လိုမွအေျခေနမေကာင္းႏိုင္တာသိပီမို႔
အၾကည့္ေတြကို သူ႔ရဲ႕ ခရမ္းႏုေရာင္စတိုင္ေဘာင္းဘီရဲ႕ေျခဖ်ားဆီပို႔ထားမိသည္....
ေႂကြေရာင္ေတာက္ပေနေသာ ႐ႈပ္အျဖဴနဲ႔လဲသူဟာ
ေခ်ာေမာခန္႔ညားေနတာပဲဟာ....
"မင္း ဒီအလုပ္ကိုရမယ္လို႔ထင္လား...''
"ဗ်ာ...''
အနည္းငယ္ေတာ့ ထူးဆန္းေနေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ္ေတာ့နားလည္ပါသည္...
"ကြၽန္ေတာ္...''
"ျပန္ေတာ့...''
တစ္ခြန္းမွကိုေျပာခြင့္မေပးေသာ
နီရဲေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးကို
စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္...
ကြၽန္ေတာ့္ေနရာမွာတျခားသူဆိုရင္
ေၾကာက္လန္႔သြားေလာက္ေပမယ့္...
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုခုထိ ဘာမွမေမးရေသးဘူးေလ...''
"ငါတို႔မင္းကိုမခန္႔ဘူး..
မင္းသြားလို႔ရပီ...''
