စတင္ျခင္းေတြ႐ွိခဲ့ရင္ အဆံုးသတ္ဆိုတာလဲ
႐ွိမွာ ေသခ်ာတယ္....။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ဇာတ္လမ္းေလးကို
အျမဲတမ္းလွပေခ်ာ့ေမြ႔ေနမယ္လို႔
မေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ပါဘူး....။
ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းအဆံုးသတ္ဖို႔
ေသခ်ာသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရင္နဲ႔မဆန္႔ေအာင္
ခံစားခဲ့ရတယ္ Wu YiFan...။
ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို မစြန္႔လႊတ္ခ်င္ဘူး..။
ဘဝမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို အရာအားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ၿပီးေတာ့
ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ခဲ့တယ္....။
ခင္ဗ်ားဟာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔မထိုက္တန္ဘူးဆိုတာ
သိေနရက္နဲ႔ အရာအားလံုးေမ့ေဖ်ာတ္..
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးခင္ဗ်ားကို
လိုခ်င္ခဲ့တာ....။
႐ူးသြပ္ခဲ့တယ္...မက္ေမာခဲ့တယ္...။
တြယ္တာခဲ့တယ္... စြဲလမ္းခဲ့ပါတယ္...။
ဒါေပမယ့္ Wu YiFan ရယ္..
ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ကခင္ဗ်ားအတြက္
ဆံုး႐ွံုးနစ္နာမႈေတြကိုပဲ ရ႐ွိေစမယ္ဆိုရင္
ခင္ဗ်ားအနားမွာေနဖို႔ကြၽန္ေတာ္
သတၱိမ႐ွိေတာ႔ဘူး...။
ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို
ေမ့ပစ္ျပီး... ေပ်ာ္ရႊင္ေနေပးပါ...။
****%%****************%%******
"ဟင္...''
"ခြမ္း...''
အာေမဍိတ္သံမဆံုးခင္မွာ လြတ္က်သြားခဲ့ေသာ ေကာ္ဖီခြက္ေလးဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ
အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာကြဲေက်သြားခဲ့ရျပန္သည္..။
နေမာ္နမဲ့ႏိုင္လိုက္တာ Park Chanyeol ရယ္..
ဒါနဲ႔ဆို ေကာ္ဖီခြက္ ႏွစ္ခြက္ေတာင္
ျဖဳန္းတီးမိေနၿပီ...။
ဒီေလာက္ထိေၾကာက္လန္႔ဖို႔ေကာင္းတဲ့
မ်က္ႏွာ မဟုတ္ပဲနဲ႔....။
"သား...''
"အဲ့ဒီနာမ္စား မေခၚစမ္းနဲ႔
ခင္ဗ်ားကကြၽန္ေတာ့္ကို သားလို႔မသတ္မွတ္သလို ကြၽန္ေတာ္ကလဲခင္ဗ်ားကို
အေမတစ္ေယာက္လို႔မသတ္မွတ္ႏိုင္ဘူး...''
သူမမ်က္ဝန္းေတြ ညိဳမိႈင္းသြားခဲ့သည္...။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္တူညီေသာ မ်က္ဝန္းေတြအေၾကာင္းကို မေတြးခ်င္ေပမယ့္ သတိထားမိသည္....။
