The Vampire Delinquent

Chapter 1~ The Awakening

THIRD PERSON'S VIEW

After 1200 long torturous empty years of languishing and being trapped in immobility and emotionless. The first breath of fresh air to the half blood was a blessing that only a blood can cure her. The only blood can surpass.

Bolts of pain through her body undead body such as bones came alive. And it was worth it after being stuck that long in immobility.

The magic that had bound  through her body is petrifying her muscles, organs, bones and let a loose unbinding everything.

Mabagal ang proseso pero natapos lang ito sa loob lamang ng dalawang oras. The girl is already to sit up in the coffin she lay.

"Y-Y-Young l-lady." Utal-utal na sabi ng isang gwardya na nagbabantay sa kanya.

The girl let her lifelessly body fall to the ground and stepped over it.

"Are you stammering?" Marahang tumango ang gwardya. "Then don't." Nagtatakang tumingin naman sa kanya ang gwardya. "I'm not gonna bite you. Remember, you are my kind." Natatawang sabi ng babae.

Kumamot ng ulo ang gwardya atsaka tinawag ang kanang kamay ng babae para ipaalam na gising na ang binbantayan nito. Maya-maya ay may pumasok na babae na naka red and black fitted gown bitbit nito ang kanyang laptop at nilapag sa lumang mesa na gawa sa kahoy nang makita ang babae.

Tuwang-tuwa ito at kinagagalak niya itong makita. Yumakap sila sa isa't-isa.

"Oh my Gosh! Is that really you? I can't believe it you are now alive!" Nagdidiwang na sabi ng babae sa kanya at maluha-luhang yumakap uli.

Ngumiti ang babae sa kanang kamay nito at nagkwentuhan sandali. "So, how do I look now?" Nakangiti nitong sabi sa kanang kamay nito at umiikot-ikot pa na parang bata na hawak-hawak ang fitted long sleeveless with a tiny pin sparkling black gown.

"You look so damn marvelous! I can't wait to tell the others that—" naputol ang kanyang sinabi dahil napagtanto niya kung ano lalaki ang dinadala nitong problema.

"Come on, continue what you saying!" Hindi parin ito huminto sa kakaikot at kakangiti. Samantalang seryosong nakatingin sa kanya ang kanang kamay niya.

"We have big problem, Janna." Sabi nito na kinatigil ni Janna at tumingin sa kanya na seryoso na ang mukha. "Half of the human become vampire and demon. They have the 25% of the blood we have. Human are now afraid and don't know what to do. Others are experimenting a method para hindi sila mapansin ng mga bampira. Pero, nawawala lang 'yun kapag lumagpas ng bente-kwatro oras. We thrived our best to help the humans but still, that Joanna is so powerful." Malungkot na pahayag nito at yumuko.

Tumungo si Janna sa malaking bintana at tumingin sa malaking buwan. Tinignan niyang mabuti ito. Ang buwan na may kasama palaging bituin at langit. Ang bituin na kumikislap at magandang tingnan. Sa isip niya ang maging bituin. Palagi lang itong nasa kanyang pwesto at palaging nakangiti.

Janna let out a big sigh. "I guess it's not the right time for me to rest." Walang emosyon nitong sabi. Tini-trace niya ang mga bituin gamit ang kanyang hintuturong daliri.

Tumingin sa kanya ang babae guhit ang pagtataka sa mukha. "What do you mean?"

Muling bumuntung hininga si Janna. "I need to take a move as soon as possible, baka kumulat na ang dugo ng mga bampira at masakop na niya ang mundo. Hindi pwedeng mapasakamay niya ang lahat." Lumingon siyang seryoso ang mukha." I need to go to the human world and pretend normal, Raxie. I will investigate their plans. That's the only way I know to involve with them."

"But you are supposed to rest, Janna. You can't go there all by yourself and fight them alone! What about yourself? You need to drink your—

"Stop!" Putol niya sa sasabihin ni Raxie. "I'm fine, okay? I can manage myself. All you have to do is packed me lots of blood and voilà! Thanks for your concern but you don't need to worry about me." Ngumiti si Janna sa kanya at pinunasan ang likido sa gilid ng mata nito.

Hindi maikakaila na talagang magkaibigan sila mula mga bata pa. Mahalaga sa kanila ang isa't-isa dahil tanging silang dalawa nalang ang natira bilang magkapamilya. Mag pinsan sila sa ama ni Janna na ngayoy yumaong na. Ganuon din ang pamilya ni Raxie.

"Kainis ka, Janna eh! Ang damot mo naman. Minsan na nga tayo magkasamang lumaban, tapos pinagtatabuyan mo naman ako!" Pagmamaktol ni Raxie. Pero tumawa lang si Janna. "Anong nakakatawa sa sinabi ko!"

"Haha! If you saw your face! It's so—nevermind." Tumawa lang ng tumawa si Janna.

"May pag-asa ba akong sumama kung magbago man ang isip mo?" Pagmamakaawa nito.

"If I change my mind and let you to come with me then you're lucky." Seryosong sabi nito. "But I guess I'm not that kind what you are now imagining." Mapang-asar na sabi niya at ngumisi.

"Eihhh! Nakakainis ka naman eh!" Nagmamartsa ito at umupo sa isang wooden chair. "Iniisip ko lang kung ano ang susunod mong sasabihin kung magbago ang isip mo. Pero, ano ngayon? Aish! Sige na nga! Di na ako sasama!"

"But Raxie, I have a problem." Tumaas naman ang kilay ni Raxie at nag mouth ng 'what?' "I don't have a certificate to prove that I am a student. Is their anything you can do?" Nag crossed arms si Raxie at tinignang mabuti ang mukha ni Janna. Bigla nalang itong ngumisi.

"Crap that smirk, Raxie. You look so creepy when you wear that. But, it's suits you." Tumawa siya at tumigil agad ng sinamaan siya ng tingin. "Kidding!"

"Let's have a deal."Nakangising sabi ni Raxie atsaka kumuha ng laptop. Tumaas naman ang kilay ni Janna. "Tutulungan kita sa mga kakailangan pero, kailangang kasama ako sa lahat ng lakad mo."

"Hell no!" Janna exclaimed and glared at her.

"Okay. Madali lang naman akong kausap eh." Sabi niya na niligpit ang laptop. Dali-dali namang lumapit sa kanya si Janna.

"Okay, okay. You won. You can go with me. Do your task now. The time is running." Pagsuko niya. Gumuhit naman sa labi ni Raxie ang magandang ngiti. "Now that's what I'm talking about!"