Diada

R1

Wszyscy chyba wiedzą jak to jest zostać przypartym do muru. Ściana wydaje się wtedy bardziej szorstka i zaczyna drażnić przez ubranie. Całe zdarzenie zostawia za sobą liczne blizny, które blakną z biegiem czasu.

Jednak wspomnienie o zadanym cierpieniu wciąż pozostaje gdzieś głęboko w naszej pamięci.
Tak samo było z wiadomością o odejściu ojca Cedrica. Zmarł rok po tym jak jego syn został oficjalnie zaręczony z Elen Pierce, córką hrabiego Elgin. Gorsze od pogodzenia się ze śmiercią najważniejszej osoby w życiu było tylko kontynuowanie wypełniania jej obowiązków. Wiek piętnastu lat jest nieodpowiedni na przyjęcie tytułu księcia Queensberry i Dover, a w szczególności dla rozkojarzonego chłopca, który myśli wyłącznie o eksperymentach i zabawach. Wydarzenia, które przeżył w tak młodym wieku nakazały mu dorosnąć szybciej niż dorastali jego rówieśnicy. Starał się być odpowiedzialny jak jego ojciec, jednak przez swój mroczny charakter był uważany za największego uwodziciela w Londynie, o ile nie w całej Anglii. Każda panna na wydaniu pragnęła go usidlić. Każda wdowa szukała u niego pocieszenia, a jego matka? Jego matka uporczywie nakazywała mu ożenić się z Elen Pierce. Nie chciała słyszeć o żadnej innej kandydatce. Ciągle powtarzała, że nie wolno łamać danego słowa oraz to, że córka hrabiego Elgin i wnuczka księcia Argyll to idealna partia dla niego.

Cedric Douglas nie chciał się w ogóle żenić. Na dodatek z dziewczyną, którą widział tylko raz w życiu i to wtedy, kiedy miał 14 lat. Jej wygląd siedmioletniego zapłakanego dziecka musiał do dziś ulec znacznej zmianie. Jednak książę Queensberry na samą wzmiankę o Elen Pierce wyobrażał sobie grube, brzydkie i wyrośnięte dziewcze o końskiej twarzy. Istniało tysiące argumentów potwierdzających jego wizje. Po pierwsze, nie unieważniła oświadczyn. Gdyby była piękna dostałaby wiele propozycji małżeńskich i na pewno w pewnym momencie, by uległa. Jednak panna Pierce nie wykazywała żadnych zainteresowań innymi zaślubinami. Po drugie nie przyjechała ani razu do Londynu (nie licząc jej siedmioletniej przygody) co oznaczało, że wstydziła się pokazać na salonach. Po trzecie nie było o niej żadnych wieści. Nie górowała w rankingach piękności w The Anual Register co musiało doskonale świadczyć o jej całkowitym braku popularności. Nie biorąc pod uwagę wyobrażeń o jej urodzie był pewny, że córka hrabiego Elgin była głupia. Nigdy nie uważał płci pięknej za specjalnie inteligentne istoty, jednak bardzo chciał, żeby jego żona odznaczała się choć odrobiną zdrowego rozsądku. Większość panien na wydaniu w Londynie próbuje usidlić kawalerów, poprzez utratę z nimi cnoty. Wierzą one wtedy, że mężczyzna rzuci wszystko i stanie na ślubnym kobiercu. Są głupie, bo wysoko urodzony dżentelmen nie będzie miał żadnego szacunku do kobiety, robiącej takie sztuczki. A właśnie o to chodziło Cedricowi, który chciał mieć szacunek do swojej przyszłej żony. Chciał, żeby była mu wierna i tego, żeby pozostali mężczyźni zazdrościli mu jej. Jednak szczerze wątpił, by te cechy posiadała Elen Pierce.

Cedric Douglas wypełniał ważne dokumenty w swoim gabinecie, gdy z jego pracy wyrwało go miarowe pukanie do drzwi. Słabym zaproszeniem dał interesantowi do zrozumienia, że może wejść. Oparł się mocniej na swoim skórzanym fotelu i zaczął wpatrywać się uważniej w klamkę.
W progu ukazał się kamerdyner, który niepewnie rozejrzał się za siebie zanim otworzył drzwi i poinformował księcia Dover o pojawieniu się  gościa. Cedric wstał z krzesła i zaczął podążać za łysiejącą głową swojego poddanego. Na widok pozbawionej włosów czupryny na jego twarzy pojawił się żywy uśmiech, który prawie zamienił się w niestosowny do sytuacji chichot.
W salonie czekała panna Kate Withsley. Patrzyła w błękitne oczy Douglasa z wściekłością. On jednak pozwolił sobie na beztroski uśmiech, który podsycił tylko gniew młodziutkiej debiutantki.

- Cedric, musisz za mnie wyjść - wysyczała, dopiero wtedy kiedy kamerdyner oddalił się na tyle, by nie słyszał choćby szmeru z ich rozmowy.