Imaginary | Larry Stylinson

Chapter 1

Ik zuchtte en pakte mijn tassen uit, waar al mijn spullen inzaten. Mijn moeder had besloten dat we gingen verhuizen, zodat ik zogenaamd een ‘nieuwe start’ op kon bouwen. Waarom? Ik had geen idee. Ik zou toch wel de freak blijven. Het was niet dat nu ineens iedereen vrienden met me wilden zijn. Ik bleef de jongen met de denkbeeldige vriend, al ging ik dat aan niemand meer vertellen. Als ik een nieuwe start wilde maken moest ik Harry vergeten, vond mijn moeder. Natuurlijk was ik het daar niet helemaal mee eens geweest, maar wie was ik om tegen haar in te gaan? Ze dramde toch net zo lang door totdat ze haar zin kreeg. Ook dit keer was dit weer het geval geweest. Ik zette mijn beanie wat rechter op mijn hoofd en keek naar de grote piano in de hoek van de kamer. Die hadden we er met veel moeite weer neer weten te zetten. Ik wist echt niet wat ik zonder mijn piano zou moeten. Als ik me verdrietig voelde speelde en zong ik altijd, en wonderbaarlijk genoeg hielp het. Toen ik een paar dingen had uitgepakt schoof ik mijn tas naast de kast en ging ik op bed liggen. Verder uitpakken deed ik later wel.

Mijn moeder riep me om te zeggen dat we moesten eten, waardoor ik zuchtte en vermoeid naar beneden sjokte. Het nieuwe huis was een stuk mooier en groter dan ons oude huis, wat wel een pluspunt was. Ik zette me aan de inmiddels al gedekte tafel en gluurde in de pan. Witte bonen met tomatensaus. Mijn moeder wist dat het mijn lievelingseten was, waardoor ik kon opmaken dat ze me een plezier wilde doen. Ik waardeerde het, om eerlijk te zijn. Ze wist dat ik niet echt op mijn eerste schooldag zat te wachten, dus probeerde ze er het beste van te maken.
“Bedankt mam.” zei ik, terwijl ik haar een glimlach schonk. 
“Ik wil je gewoon gelukkig zien Boobear.. Het spijt me echt voor alles.” Ik voelde een traan in mijn ooghoek en keek naar beneden.
“Het is niet jouw schuld.. Ik- ik wil gewoon dat het goed is tussen ons..” mompelde ik zachtjes. Mijn ouders betekenden alles voor me. Nou ja, mijn moeder en stiefvader, van wie ik allebei ontzettend veel hield. Ze waren er altijd voor me en steunden me ook in alles. Mijn moeder liep naar me toe en omhelsde me. Ik sloeg mijn armen ook om haar heen en begon daarna met eten. We aten in stilte, maar de stilte was fijn. We wisten allebei dat alles weer goed zat tussen ons en dat we niet steeds meer discussies hoefden te hebben.

Na het iets te stille avondeten liep ik door naar mijn kamer, waar ik plaatsnam achter mijn piano. Mijn vingers gleden als vanzelf over de toetsen en ik sloot mijn ogen. De eerste woorden van ‘How to safe a Life’ van The Fray verlieten mijn lippen. Het lied lag gevoelig bij me, want Harry had het voor me gezongen, op de dag voordat hij verdween. Harry kon altijd heel erg mooi zingen, hij wist me altijd de kalmeren met zijn stem.. Maar ik moest hem uit mijn hoofd zetten. Hij ging niet meer terugkomen, die hoop had ik twee jaar geleden al opgegeven. Ja, ik had een jaar lang nog gedacht dat hij op de een of andere manier zou terugkomen.. Naïeve ik. Ik had kunnen weten dat er geen enkele kans was dat dat ging gebeuren. Misschien wilde ik het zo graag, dat ik me dingen in ging beelden. Nou ja. Nu wist ik het in ieder geval.

---

De volgende dag begon meteen al vol stress. Bleek dat ik mijn wekker niet had gezet. Mijn moeder kwam me daarom met veel lawaai wakker maken, mopperend dat ik nog maar een half uur zou hebben voordat de eerste les begon. Zo snel als ik kon stond ik op en schoot ik in de kleren die ik de vorige dag (gelukkig) al had klaargelegd. Een zwarte skinny met daarop een simpel wit shirt. Het was niet dat ik me ontzettend wilde uitsloven voor mijn eerste dag, en daarbij stond dit me prima. Ik bracht mijn haar ietsjes warrig in model en sprintte daarna snel naar beneden. Normaal besteedde ik er meer aandacht aan, maar dit keer had ik er simpelweg geen tijd voor. 

Toen ik beneden kwam maakte ik snel een boterham die ik haastig naar binnen werkte. Daarna gaf ik mijn moeder een kus op haar wang, pakte ik mijn rugzak en fietste ik naar mijn nieuwe school. Ik had alles in zo’n tien minuten gedaan, wat ervoor zorgde dat ik nog twintig minuten over had om mijn rooster op te halen én in de les te komen. Ik had me dus voor niets zo gehaast. Ach ja, dan kon ik in ieder geval weer rustig aan doen.

Toen ik door de gangen liep in de richting van het kantoortje waar ik mijn rooster op moest halen, botste ik tegen iemand op. De jongen had blond haar, wat duidelijk geverfd was, aan de uitgroei te zien. Voor de rest waren zijn ogen de meest heldere kleur blauw die ik ooit had gezien. Met grote ogen keek ik hem aan. “S-sorry ik zag je niet en toen-” Hij grinnikte en kapte mijn zin af. 
“Geen probleem, mate. Je bent nieuw hier neem ik aan, aangezien ik je nog nooit heb gezien.” Ik knikte snel. Hopelijk kon hij me helpen om een beetje wegwijs te worden.
“Oh, in dat geval kan ik je wel rondleiden. Eerst je rooster, kom mee!” kirde hij vrolijk, terwijl hij me aan mijn arm meetrok. Ik was verbaasd over de hoeveelheid energie die hij in zich had. Maar het was leuk, om eerlijk te zijn.

Toen ik mijn rooster had en we, gelukkig, weg waren bij de chagrijnige vrouw aan het bureautje (serieus, je vond nog meer vreugde op een kerkhof), leidde de nog steeds onbekende jongen me naar de kantine. 
“Hoe heet je eigenlijk?” vroeg ik om ervoor te zorgen dat ik hem bij zijn naam kon noemen. Hij keek me aan.
“Ik wist dat ik iets vergeten was! Ik ben Niall Horan, aangenaam.” Ik grinnikte omdat hij het duidelijk dom van zichzelf vond dat hij zich niet had voorgesteld.
“Louis Tomlinson.” Hij knikte enthousiast en we namen plaats aan een tafeltje.
“We krijgen hier niet veel nieuwe leerlingen op school, weet je. Daarom wil ik je alvast waarschuwen voor eventueel starende blikken.” grinnikte hij. Oh god, ik hield er dus absoluut niet van om in de aandacht te staan. Niemand mocht me toch. Al hoewel, ik had al wel een vriend gemaakt. Dat was een goed teken volgens mij. En eigenlijk beviel het me hier al meer dan op mijn vorige school, waar ik helemaal niemand had gehad om mee te praten. Misschien had mijn moeder dan tóch gelijk gehad. Dat een nieuwe start goed voor me zou zijn en dat ik het heel erg leuk ging hebben in Holmes Chapel. Ik hoopte maar op het beste. Toen me weer had losgemaakt van mijn gedachten zag ik dat Niall me aankeek.

“Goed, Louis. Er zijn een paar dingen die je moet weten over deze school.” 

“Zoals?” Nieuwsgierig keek ik hem aan. Ik was benieuwd wat er zo bijzonder kon zijn dat ik ervoor behoed moest worden. Hij leunde een stukje naar me toe.

“Je hebt hier eigenlijk twee groepen. De normale mensen en de populaire mensen. Er zijn eigenlijk geen buitenbeentjes, maar de populaire mensen gaan niet met de normalen om omdat ze zich hoger voelen. Je hebt eigenlijk vijf personen, die dus tot die groep behoren. Als eerst heb je Zayn Malik. Hij wordt gezien als de mysterieuze badboy, en zowel meisjes als jongens werpen zich voor zijn voeten.” Hij wees onopvallend in de richting van een jongen met zwart haar, omhoog gebracht tot een kuif. Ook had hij diepbruine ogen. Toen Zayn in de gaten kreeg dat Niall naar hem keek, knipoogde hij. Dat zorgde er weer voor dat Niall bloosde.

“Dus. Jij bent één van de zovelen die zich voor zijn voeten werpt?” vroeg ik grinnikend. Het was duidelijk dat Niall een zwak voor de mysterieuze badboy had.
“Might be. Maar even verder met het onderwerp. Als tweede heb je Liam Payne. Voor hem hoef je niet bang te zijn. Hij doet geen vlieg kwaad en gaat af en toe nog met andere mensen om. Misschien dat hij daarom zo populair is, omdat iedereen hem mag.” Niall knikte naar een jongen met kort bruin haar en chocolabruine ogen. Iets aan hem deed me denken aan een puppy, en ik kon het me inderdaad moeilijk voorstellen dat hij iemand kwaad zou doen.
“Als derde en vierde zijn er Perrie Edwards, de vriendin van Zayn,” hij trok even een zuur gezicht. “en Danielle Peazer, de vriendin van Liam. Perrie is een enorme bitch, en ze hangt constant aan Zayns zij. Danielle, echter, is wel hartstikke aardig.. Hen zie je later wel.” Ik vroeg me af of hij Perrie niet mocht omdat ze een relatie met Zayn had, of omdat ze écht zo verschrikkelijk was als hij zei.

“En als vijfde?” vroeg ik nieuwsgierig. Automatisch ging Niall iets zachter praten.
“Oh ja. Dat is Harry Styles. Hij is de grootste flirt van de school en heeft een enorm groot additude. Hij is de ergste van alle vijf, en ik raad je aan om bij hem uit de buurt te blijven.” Ik knikte even duf, totdat ik me besefte wat hij zojuist had gezegd.
“Wacht. Harry Styles?” vroeg ik nog een keer. Niall knikte verbaasd en speurde even de kantine af, tot hij uiteindelijk gevonden bleek te hebben wie hij zocht. “Krullen, bij de sta tafel.” Ik blikte over mijn schouder en zag hem. Harry Styles. Het kon toch niet waar zijn? Harry was toch alleen maar een denkbeeldige vriend. Hij had me op mijn vijftiende verlaten. Maar toch zag ik hem. Dat het mijn Harry was, dat was al duidelijk. Dezelfde bos krullen, dezelfde kuiltjes in zijn wangen als hij lachte. Maar één vraag kwam in me op. Hoe was het mogelijk? Het kon gewoon niet.. Toch wist ik, toen zijn smaragdgroene ogen in die van mij haakten, dat het de keiharde waarheid was. Die jongen was mijn beste vriend van drie jaar geleden, maar nu in levende vorm. Niet alleen ik kon hem meer zien, maar de hele wereld. Ik draaide me snel weer om en keek naar Niall.
“Oh, dus ik moet bij hem uit de buurt blijven?” vroeg ik gespeeld nonchalant, ik mocht niets laten merken. Want als ik weer over die denkbeeldige vriend ging beginnen, zou ik hem vast en zeker afschrikken. Niall knikte.
“Als je slim bent wel, ja.” Oh god, dit ging nog eens een moeilijke klus voor me worden.. Een extreem moeilijke klus. Dan zag ik Harry na zo'n lange tijd weer, maar niet als zichzelf.. Wat een zwaar leven had ik toch.