Imaginary | Larry Stylinson

Chapter 5

Het was inmiddels donderdag, wat betekende dat het feest er al aan zat te komen. Ik wist niet echt wat ik er van moest denken. Zou het zo’n typische gebeurtenis zijn waar iedereen dronken was en er overal té fout gedanst werd? Ik hoopte met heel mijn hart van niet, aangezien zulke dingen echt niets voor mij waren. Gelukkig had ik nog een hele dag om mezelf voor te bereiden op god wist ik wat er daar ging gebeuren.

Ik liep het muzieklokaal binnen, vandaag zou een deel van de klas zijn zelfgeschreven lied moeten zingen. Ik had de bladmuziek en dergelijke allemaal al uitgeschreven en was van plan mezelf te begeleiden achter de piano. Eerlijk gezegd wilde ik liever helemaal niet voor de klas zingen, maar ik had eigenlijk geen keus. Daarnaast was ik best wel tevreden over mijn lied. Het ging over Harry, maar ik had het redelijk subtiel geschreven zodat hij er niet achter zou komen. Dat zou veruit gewoon te beschamend zijn. Onder het schrijven had ik me een beetje laten gaan, dus ging het nu over iets meer dan vriendschap.. Ik nam plaats achter mijn tafel en pakte de benodigde spullen uit mijn tas, die ik vervolgens op tafel legde. Niall kwam net een paar seconden voor de bel ging binnengelopen. Zijn haar zat door de war, zijn wangen waren rood en zijn lippen waren lichtjes opgezwollen. Toen hij naast me plaats nam keek ik hem ongelovig aan.

“Niall… Dit ga je niet menen.” Hij wierp me een zo onschuldig mogelijke blik, waar ik duidelijk niet in trapte, hoe schattig het ook was.

“Zayn? Serieus. Je moet je niet zo laten beïnvloeden door hem.”

“Hij zoende me oké? Daar heb ik al twee jaar op gewacht, wat moest ik dan doen? Hem van me afduwen? Weglopen? Het voelde gewoon te goed.” Dat laatste mompelde hij er stilletjes achteraan. Ik legde een hand op zijn schouder en zuchtte. Eigenlijk wist ik echt niet wat ik zou hebben gedaan in zijn positie. Waarschijnlijk hetzelfde.. Maar dat ging ik hem natuurlijk niet vertellen, dan was de kans groot dat hij dacht dat het goed was.

“Hoe was het?” besloot ik daarom maar te vragen. Hem steeds op zijn fouten wijzen had ook geen zin. Ik grijnsde klein, waardoor zijn wangen rood kleurden.

“Het was niet liefdevol, dat is zeker. Het was meer lust, dus daar schiet ik eigenlijk niets mee op.” mompelde hij. Voordat ik iets terug kon zeggen betrad de leraar het lokaal.

“Goed, we gaan dus bezig met het zingen van de zelfgeschreven teksten. Als het goed is hebben jullie het allemaal af.” Vrijwel iedereen knikte, behalve een paar stoners achterin het lokaal, waarschijnlijk maakten zij nooit huiswerk en was dit één van de weinige keren dat ze kwamen opdagen in de les. De leraar keek even op een of ander papier en wenkte Harry dat hij naar voren moest komen. Ik was benieuwd naar Harry’s lied, om eerlijk te zijn.

Harry liep naar voren en vroeg wat aan de leraar, die vervolgens knikte en hem een gitaar gaf. Hij ging dus gitaar spelen, interessant. De manier waarop hij daar op de kruk zat, zijn ogen geconcentreerd op de akkoorden die zijn vingers pakten. Het was gewoon te schattig, te perfect. Maar zijn stem maakte het helemaal af. Het was niet zo’n zoetsappig, traag liefdeslied zoals de meesten. Het had een leuke melodie en je werd er eigenlijk best vrolijk van.

‘So get out, get out, get out of my head. And fall into my arms instead.’  Viel hij maar in mijn armen.. Ik zuchtte even zachtjes, maar mijn ogen bleven geconcentreerd op hem. Op zijn perfecte gelaat. Zijn krullen bewogen vrolijk rond zijn hoofd als hij zong.

Na zijn ‘optreden’ klapte iedereen, en er waren zelfs enkele meisjes die gilden. Serieus? Het was niet zo dat hij een tiener popsensatie was of zoiets.. Al zou hij er wel voor door kunnen gaan. Zijn stem was geweldig, en de rest van hem mocht er ook zeker wel wezen. Was hij nou nog maar een beetje zoals mijn Harry van drie jaar geleden.. Dan was er niets meer waarop ik iets aan te merken had..