Imaginary | Larry Stylinson

Chapter 4

Ik strompelde nog steeds een klein beetje, maar dat was toch beter dan die pijn die ik eerder had gevoeld. Het leek me niet nodig dat ik nog terug ging naar de gymzaal, want de les duurde inmiddels nog maar een kleine tien minuten. Dan als nog zou ik niet mee kunnen doen. Ik hoopte dat Niall het een beetje volhield met Zayn. Mijn hart zou echt breken als Zayn hem pijn deed, Niall leek namelijk zo fragiel.. Ik zuchtte en liep naar buiten, waar ik plaats nam op een bankje. Ik zou wel wachten totdat de bel ging, aangezien ik na school had afgesproken met Niall. Met mijn voet tikte ik wat verveeld op de grond. Jep, de tijd ging echt traag als je je verveelde.

Ik liep samen met Niall terug van school. Ik wist zeker dat mijn moeder helemaal gek zou zijn op Niall. Sowieso op iedereen die ik meebracht, omdat ik eigenlijk nog nooit iemand had meegenomen naar huis.

“Dus, hoe was het met Zayn?” vroeg ik hem nieuwsgierig. Ergens hoopte ik dat Zayn hetzelfde over Niall voelde, puur om Niall gelukkig te zien. Ik zag zijn ogen oplichten toen ik over Zayn praatte.

“Oh! Nou, één keer gooide iemand een bal mijn richting uit en Zayn ging voor me staan om de bal te vangen.. Terwijl ik dat zelf ook wel had kunnen doen. Het leek wel alsof hij me beschermde of zoiets. Ik weet wel dat het raar was.” Ik fronste even. Dat was inderdaad eigenaardig.

Inmiddels waren we bij mijn huis aangekomen. Ik ging hem voor naar binnen.

“Mam, ik ben thuis!” riep ik, wetend dat ze in de keuken was. Nog met schort en al aan kwam ze naar ons toelopen.

“Boobear- oh! En wie heb je meegenomen?” Ik zag de twinkeling in haar ogen. Ze was het natuurlijk niet meer gewend om mensen over de vloer te hebben, en al helemaal niet als ik ze meebracht. Niall stak zijn hand uit, die mijn moeder aannam.
“Aangenaam kennis te maken mevrouw Tomlinson, ik ben Niall Horan.” zei hij beloofd, waardoor ik even glimlachte.

“Insgelijks, en alsjeblieft, noem me Johannah. Mevrouw doet me zo oud klinken.” Ik grinnikte zachtjes, en zag dat Niall hetzelfde deed.

“Als je het niet erg vindt, gaan wij nu naar boven.” zei ik, terwijl ik Niall al half aan zijn arm meesleurde. Voordat mijn moeder me in hele gênante situaties ging laten belanden.. Want dat deed ze vaker, geloof me. Één keer had ze op het parkeerterrein van de McDonalds naar mijn pesters gezwaaid, denkend dat het mijn vrienden waren.. De volgende dag werd ik twee keer zo hard als normaal in elkaar geslagen. Ik wist dat ze het allemaal goed bedoelde, maar het hielp me niet echt.

“Je hebt een gitaar!” zei hij, wijzend naar het houten instrument in de andere hoek dan waar de piano stond. Ik knikte en gebaarde dat hij hem wel mocht pakken.

“Ik wist niet dat je ook gitaar kon spelen?” Hij begon wat te tokkelen. Eigenlijk kon ik ook geen gitaar spelen, maar ik probeerde het al sinds mijn vijftiende. Harry had het geluid van de gitaar altijd mooi gevonden.. Ergens deed ik het een beetje voor hem, het wilde alleen niet lukken.

“Ik probeer het.. Het lukt me alleen niet.” zuchtte ik. Niall keek me aan.

“Ik kan het je leren als je wilt.” Dat was eigenlijk een heel goed plan. Niall kon heel erg goed gitaar spelen, en hij was een hele goede vriend.

“Graag.” glimlachte ik.

Ik liep over straat, op weg naar school. Het was nog maar de tweede dag, en ik vermaakte me al meer dan in Doncaster. Dat was een positief punt, vond ik. Ik floot een deuntje dat ik al sinds de vorige middag in mijn hoofd had, dankzij Niall. Hij was meteen al begonnen me een paar simpele dingen op de gitaar te leren. Beginners akkoorden. Glimlachend baande ik me een weg over het schoolterrein, wat ik bereikt had. Af en toe werd er nog wel naar me gestaard, alleen gelukkig niet meer zo massaal als eerst. En ook niet op een negatieve manier, eerder nieuwsgierig. Dat ik het niet gewend was, was een feit. Maar ik had zo het gevoel dat ik er wel aan kon wennen.