Imaginary | Larry Stylinson

Chapter 3

Ik liet een geërgerde zucht, maar zo gauw als het geluid mijn lippen verlaten had, zo gauw had ik ook mijn hand voor mijn mond geslagen. Stel je voor als het één van de populaire leerlingen was? Toen ik Harry voor me zag staan fronste ik. Hij bekeek de kaft van het boek met opgetrokken wenkbrauwen, waardoor ik wegkeek. Oké, ik gaf het toe. Ik las Harry Potter, maar wat was daar mis mee? 
“Harry Potter hè?” Ik keek naar de grond. De manier waarop hij sprak was een stuk minder vriendelijk dan eerst. De manier waarop hij voor me stond was intimiderend en het stond me om eerlijk te zijn echt niet aan. Achter hem stonden twee jongens die ik niet kende. Op het moment wenste ik gewoon dat hij me met rust liet. Hij was duidelijk niet de Harry die ik kende en waarschijnlijk ging hij dat ook niet meer worden, dus de hoop was me direct al een beetje in de schoenen gezakt. 
“Mag ik mijn boek terug?” vroeg ik, mijn stem verrassend genoeg vast en zonder te stotteren. Hij keek me aan en grijnsde.
“En waarom precies zou ik dat doen?” Ik slikte. ‘Zodat ik weer verder kan gaan met mijn leven zonder lastig te worden gevallen’. Natuurlijk zei ik dit niet, ook al lag het op het puntje van mijn tong.
“Goed, het was niet mijn bedoeling om gemeen over te komen.” zei hij, waarna hij even ongemakkelijk zijn keel schraapte. Onbegrijpend keek ik hem aan.
“Ik wilde gewoon dat je aandacht ergens anders zat dan bij dat boek. Zayn geeft vrijdag een feest, en het zou zonde zijn als je niet kwam.” Volgens mij waren mijn ogen nogal verwijd, want hij nodigde me uit voor een feest. Ik was nog nóóit uitgenodigd voor een feest. Ik wilde blindelings ja zeggen, maar bedacht me toen dat ik alleen niet zoveel te zoeken had op dat feest.
“Mag Niall ook komen?” vroeg ik. Harry leek zich even te bedenken over wie ik het had, maar wist het na een paar seconden.
“Blond en Iers?” Ik knikte. Hij grijnsde even.
“Oké. Zal Zayn vast ook leuk vinden.” Met deze woorden liep hij weg, de twee jongens achter hem aan. En ik kon het niet laten om hem nog even na te kijken.

Niall en ik liepen richting gym, wat meteen het laatste uur voor ons was. Ik haatte het vak. Dat kwam deels omdat ik heel erg slecht in was en deels omdat ik altijd als laatste gekozen werd met alles wat we ook maar deden. Serieus, ik kon nog geen bal vangen, laat staan gooien. 
“Dus, Niall. Ga je vrijdag mee naar het feest van Zayn?” vroeg ik hem, hopend dat hij mee zou gaan. Als Niall niet ging, dan ging ik ook niet. Met grote ogen keek hij me aan.
“V-van Zayn? Daar kunnen we niet zomaar heen gaan! Meestal komen er alleen maar populaire mensen en wat als-” Ik rolde met mijn ogen en onderbrak hem.
“Harry heeft me uitgenodigd, en hij zei dat het goed was als jij ook kwam. En nog iets over dat Zayn het ook leuk zou vinden, maar dat was nogal vaag.” zei ik. Zijn ogen waren inmiddels nóg groter geworden.
“Harry heeft je uitgenodigd?!” Vreemd keek ik hem aan.
“Ja?” Ik trok één wenkbrauw op. 
“Wow.. Hij moet je dan heel erg mogen op de één of andere manier. Harry praat nooit met mensen, naast de populaire club. Hij voelt zich te hoog, denk ik.” Mijn mond vormde een ‘o’. Dat had ik om eerlijk te zijn niet verwacht.. Waarom zou hij dan wel tegen mij praten? 
“Nou ja, laten we maar gaan omkleden.” mompelde ik, niet wetend wat ik moest antwoorden. Niall knikte, waarna we de kleedkamers betraden.

Ik trok mijn kleding uit, om die vervolgens te verwisselen voor mijn gym shirt en zwarte voetbalbroekje. Niet dat ik goed was in voetbal, maar Mark het hem ooit eens voor me gekocht. Waarschijnlijk omdat hij toen zo graag wilde dat ik ging beginnen met voetballen. Nadat hij met me was gaan oefenen in de achtertuin dacht hij er anders over, en dat begreep ik maar al te goed. Ik trok mijn sportschoenen aan en terwijl ik mijn veters strikte, hoorde ik hoe er een paar mensen de kleedkamer met veel kabaal betraden. Langzaam keek ik een stukje omhoog, om Harry te zien. Zayn en Liam waren bij hem. Fijn, dus ik had gym met hem. Dan kon ik mezelf flink voor schud zetten. 

Toen hij zijn shirt over zijn hoofd trok moest ik moeite doen om niet te gaan kwijlen. Want man, wat was hij gespierd. Op zijn vijftiende ook wel redelijk, maar lang niet zó erg. Met veel moeite wist ik mijn blik van zijn bovenlichaam te scheuren en op te staan. Ik wachtte op Niall, die het te druk had met staren naar Zayn. Oké, hij was nog duidelijker dan ik, voor zover als dat mogelijk was. Ik gaf hem snel een stootje tegen zijn arm, waardoor hij gelukkig realiseerde waarmee hij bezig was. Snel stond hij op, om samen met mij naar de zaal te lopen. 
“Oh god, was ik duidelijk? Zeg me dat hij het niet gezien heeft? Hij vindt me raar hè? Oh god, ik moet echt minder duidelijk zijn-”
“Rustig aan dramaqueen, volgens mij had hij niet eens in de gaten dat wij er ook nog zaten.” onderbrak ik zijn dramatische verhaal. 
“Oh.” Ik grinnikte en rolde met mijn ogen om zijn reactie.

Toen iedereen er was legde de leraar uit wat de bedoeling was. We gingen trefbal spelen. Wat een geluk had ik toch weer op mijn eerste dag, net hetgeen waar ik het best in was. Over sarcasme gesproken.. Ik zuchtte.
“Bereid je voor om het meest falende persoon in de sportwereld af te zien gaan.” mompelde ik tegen Niall, wie vervolgens lachte.
“Zo erg zal het vast niet zijn.” Let jij maar eens op. Ik zuchtte toen ik door kreeg dat er ook nog eens teams moesten worden gekozen. Harry en Zayn kozen teams. Natuurlijk.
Zayn was als eerst aan de beurt, en koos Liam. Harry koos Niall, gek genoeg. Ach ja, misschien was hij in tegenstelling tot mij wel goed in sport. Toen het merendeel van de klas gekozen was hoorde ik hoe mijn naam werd gezegd door Zayn. Verbaasd ging ik tussen de groep leerlingen staan die bij Zayns team hoorden. Beter zou ik gewoon alle ballen proberen te ontwijken en iets later me laten afgooien. Dan zou ik niet heel erg slecht overkomen, maar viel ik ook niet teveel op.

Helaas ging het niet bepaald zoals ik het gepland had. Na een paar minuten voelde ik hoe de bal mijn hoofd met een enorme kracht raakte. Doordat ik nog aan de kant had willen stappen was ik over mijn eigen voeten gestruikeld en daarna achterover gevallen. Zeer slim Louis, zeer slim. Ik kon mezelf wel slaan voor mijn onhandigheid op dit moment. Wie in hemelsnaam had die bal eigenlijk zo hard gegooid? Ik ging rechtop zitten en zag niemand minder dan Harry staan, een kleine grijns was zichtbaar op zijn gezicht. Waar zat hij zo om te grijnzen? Ik was gestruikeld en had fucking pijn, dus wat er zo grappig aan was wist ik niet. Tevergeefs probeerde ik overeind te krabbelen. Blijkbaar had ik mijn enkel verzwikt en voelde ik een helse pijn door mijn been schieten als ik de grond aanraakte met mijn voet. Wachten op hulp dan maar.

Ik kreunde even geërgerd. Op de grond blijven liggen was niet echt een optie voor mij.
“Harry, aangezien jij degene bent die dit veroorzaakt heeft, breng jij Louis naar de EHBO vleugel.” Dit liet de grijns die hij eerder op zijn gezicht had verdwijnen.
“En wat precies laat u denken dat ik dat zal doen?” vroeg hij met één opgetrokken wenkbrauw. Dat was iets wat hij wel vaker deed, had ik deze dag wel opgemerkt.
“Het feit dat ik de leraar ben en jij de leerling, dus ga Louis helpen voordat ik je naar de directeur stuur.” Harry zuchtte overdreven en liep mijn richting uit.
“Kun je niet staan?” Ik gaf hem een blik.
“Natuurlijk niet, anders was ik al lang weggelopen. Alsof ik gedragen zou willen worden door jou.”
“Gedragen?” vroeg hij verbaasd, waardoor ik knikte.
“Lijkt me wel de meest logische oplossing. Ik kan niet lopen, en telkens als ik de grond raak voelt het alsof mijn been onder de guillotine komt, en dat is niet bepaald een prettig gevoel.” zei ik. Pas nadat de woorden mijn lippen hadden verlaten besefte ik me wat een domme vergelijking het was geweest. Hij keek me geamuseerd aan maar haalde toen zijn schouders op. Voor ik het wist voelde ik zijn ene arm onder mijn knieholtes en zijn andere arm om mijn schouders. Oké wauw, ik had nooit gedacht dat hij het ook nog daadwerkelijk zou doen.
“Sla je arm om mijn nek voor steun.” Ik deed snel wat hij me vroeg en betrapte mezelf erop dat ik deze positie net iets te prettig vond aanvoelen.

“Trouwens, hoe is het mogelijk om zó verschrikkelijk hard een bal te gooien?” vroeg ik hem. Ik had echt het gevoel dat die bal met tweehonderd kilometer per uur op me af was gekomen, waarin ik waarschijnlijk een klein beetje overdreef.
“Misschien heb jij wel een belabberd evenwicht.” was zijn reactie. Een verontwaardigd geluidje verliet mijn lippen. Oké, hij had misschien wel een beetje gelijk. Niet dat ik het ging toegeven.
“Die bal kwam gewoon onverwachts.” ontkende ik. Hij rolde met zijn ogen maar liet het onderwerp voor de rest wel liggen, tot mijn grote opluchting.
Na een tijdje in Harry’s armen te hebben gelegen, kwamen we (gelukkig) bij het EHBO kamertje aan. Niet zo zeer omdat ik de positie waarin ik me bevond onprettig vond, integendeel. Het ging me meer om de starende blikken van verschillende leerlingen, die duidelijk in mijn plaats wilden liggen.. Dat één persoon zo populair kon zijn. Harry zette me op een stoel in het kamertje. Een vrouw van naar schatting middelbare leeftijd kwam aanlopen.
“Wat is er aan de hand lieverd?” Oké, ze was heel erg vriendelijk, maar mijn ogen bleven maar afdwalen naar de vieze wrat op haar kin. God, ik moest mensen niet zo beoordelen op uiterlijk. Omdat ik niet had geantwoord, nam Harry het woord.
“Hij is door zijn enkel gegaan met gym en kan er nu niet meer op staan.” Ik trok even subtiel een wenkbrauw naar hem op. Hij had de reden dat ik gevallen was weggelaten. Harry haalde zijn schouders met een kleine grijns op. Natuurlijk. Ik besloot er zelf ook niets over te zeggen, omdat ik niet zó kinderachtig was. De vrouw wikkelde snel een verband om mijn enkel, en daarmee was het alweer klaar. Verbazingwekkend genoeg deed het niet zoveel pijn meer als eerst toen ik de grond raakte. Natuurlijk voelde ik het nog wel, maar ik kon lopen en dat was een vooruitgang.
“Dankuwel.” bedankte ik de vrouw beleefd, die het met een glimlach wegwuifde. 
“Dat is mijn werk, jongen.” Na deze woorden gehoord te hebben verliet ik het kamertje, Harry volgde op een niet zo heel grote afstand. Maar ik wist niet waarom ik nog op hem zou moeten wachten of tegen hem praten, dus liep ik door. Toch stopte ik en draaide ik me om toen ik zijn stem hoorde.
“Doeg Louis.” 
“D-doei Harry.”