Imaginary | Larry Stylinson

Chapter 2

Ik liep zuchtend het muzieklokaal binnen, gevolgd door Niall. Gelukkig hadden we een redelijk vergelijkbaar rooster; drama was het enige vak dat we niet samen hadden, want hij had dat niet gekozen. Ik richtte mijn ogen op de vloer, om ervoor te zorgen dat ik zo min mogelijk opviel. Of gewoon zodat ik anderen niet aan hoefde te kijken. Niall leek dit in de gaten te hebben, want hij pakte me bij mijn arm en nam me vrolijk mee naar twee tafels, waar we naast elkaar gingen zitten.
“Hoe kun jij altijd zo vrolijk zijn?” vroeg ik hem verbaasd. Niets leek hem uit het veld te kunnen slaan, niets leek die eeuwige glimlach van zijn gezicht te kunnen halen.
“Hey blondie.” hoorde ik een stem zeggen. Ik keek naast me en zag de getinte jongen met het zwarte haar. Zayn, als ik het goed had. Er verschenen kleine blosjes op Nialls wangen, en zelfs ik moest toegeven dat het aanzicht behoorlijk schattig was.
“H-hey Zayn.” stotterde Niall, waardoor ik ongezien met mijn ogen rolde. Niall vond Zayn overduidelijk leuk, en ik had zo’n vermoeden dat Zayn dit zelf ook in de gaten had.
“You look hot today.” Met deze woorden liep de jongen met de bruine ogen weg, na nog snel te hebben geknipoogd. Niall zat helemaal te trillen naast me, het was bijna niet normaal hoeveel invloed Zayn op hem bleek te hebben. 
“Niall…” Ik legde een hand op zijn schouder. “Je weet wel dat hij dit alleen doet omdat hij wéét hoeveel invloed hij op je heeft?” Niall knikte droevig. Blijkbaar was die glimlach dus toch van zijn gezicht te halen. Eerlijk gezegd had ik liever de vrolijke versie. Ik wreef even over zijn schouder om hem tot rust te laten komen. Daarna sprak ik.
“Hey. Reageer de volgende keer niet meer zo duidelijk. Gedraag je nonchalant, dan zal hij snel genoeg stoppen.” Niall knikte en glimlachte lichtjes.
“Bedankt Lou.” En dat was de eerste keer in mijn leven dat iemand, naast mijn ouders en zusjes, me een bijnaam had gegeven.

Ineens ging de deur open, en niemand minder dan Harry Styles kwam het lokaal binnen. Oh nee. Mijn ogen gingen direct naar hem uit, net als die van iedereen in de ruimte, trouwens. Gelukkig, want dan viel het niet zo op dat ik naar hem staarde. Waarom staarde ik trouwens naar hem? Hij deed me denken aan mijn denkbeeldige beste vriend, maar dan nog. Hij was niets meer, en toch bleef ik maar naar zijn perfecte krulletjes kijken. Ja, ik wist dat ik gay was. Maar zover als ik wist viel ik niet op Harry. Nou ja, tijd zou het leren. Ik maakte mijn ogen van Harry los en vestigde toen mijn aandacht op de leraar. Hij vertelde iets over het schrijven van een lied, waar we ook muziek op moesten maken en daarna moesten we het voor de klas zingen. Ik zuchtte. Mijn stem was vreselijk, en ik wilde niet de kans oplopen dat mensen me uit gingen lachen of iets wat daarbij in de buurt kwam. 

“Wie is er al eens verliefd geweest of is verliefd?” God, dit leek net de kleuterschool. Voor zover ik wist was ik nog nooit verliefd geweest, om eerlijk te zijn. Iedereen stak zijn vinger op, maar ik bleef zitten, starend naar mijn tafel.
“Goed. Deze mensen kunnen dus uit ervaring schrijven. En de anderen.. Tja, daar moeten we nog iets voor verzinnen.” 

Ik zuchtte en pakte een random schrift uit mijn tas, waar ik iets in begon te schrijven. Beter iets dan niets dan maar.. Met mijn hand onder mijn hoofd en mijn pen in mijn hand begon ik te schrijven, maar ik kreeg al snel door dat dit niet werkte. Ik kreeg niets zinnigs op papier en ik besefte me dat ik niet per see over liefde als in verliefdheid hoefde te schrijven. Ik kon ook over liefde als in vriendschap schrijven.. Ik glimlachte. Zo was het een stuk makkelijker. 

Toen ik al een refrein en twee coupletten had besloot ik dat ik wel klaar was, voor vandaag dan. Ik hoefde nog maar twee coupletten en een brug, dus dat moest wel goed komen. Ik tikte op mijn tafel en keek even naar Niall, die nog druk aan het schrijven was. Het puntje van zijn tong stak uit zijn mond, wat me zachtjes liet grinniken. 
“Goed, we hier niet de hele les mee bezig, dus berg jullie spullen op en zorg ervoor dat jullie de tekst volgende les af hebben.” Dan had ik nog twee hele dagen. Ik borg mijn spullen op en keek afwachtend naar de leraar.
“We gaan nu met een paar van jullie een muziekstuk spelen. Ik weet van de meeste wel welke instrumenten ze bespelen. Niall en Liam, jullie doen de gitaar. En ehm..” Niall en een jongen met bruin haar, Josh waarschijnlijk, liepen naar voren. Toen schoten de ogen van onze leraar mijn richting uit. “Natuurlijk, ik was helemaal vergeten te vertellen dat er een nieuwe leerling in de klas zit.. Louis, bespeel jij ook een instrument?” Ik knikte langzaam. Eigenlijk wilde ik helemaal niet, maar ik kon ook moeilijk liegen.
“Ik speel piano.” mompelde ik.
“Ah, precies wat we nodig hebben. Neem daar maar plaats.” Er werd naar een grote piano in de hoek van het lokaal gewezen. Langzaam schuifelde ik erheen.
“En Harry, jij zingt.” Harry knikte grijnzend en liep vol zelfvertrouwen naar de voorkant van het lokaal. Ik wilde dat ik zo zeker van mezelf kon zijn.. De Harry van drie jaar geleden was ook zelfverzekerd, maar alles behalve arrogant. Dat was deze Harry wel.. Ik zuchtte onhoorbaar toen ik de stem de leraar hoorde. 
“Goed, jullie gaan Kiss Me van Ed Sheeran doen.” Hij deelde wat bladmuziek uit, die ik eigenlijk niet nodig had omdat ik dit lied al vaak genoeg speelde. Ik wilde helemaal niet voor de klas spelen, maar beter pianospelen dan zingen. Zuchtend liet ik mijn vingers op de toetsen steunen.

Ik slikte. Daar ging ik dan. We begonnen met zijn allen de intro te spelen. Mijn vingers gleden als vanzelf over de toetsen, en ik sloot mijn ogen. En ergens wachtte ik tot ik Harry zou horen zingen. Na de intro gebeurde dit inderdaad. Zachtjes beet ik op mijn lip. Alle herinneringen kwamen weer terug. Zijn stem was precies zoals ik het me herinnerde, alleen ietsjes zwaarder en dieper. Logisch, aangezien we drie jaar verder waren. Toch was zijn stem prachtig. Ik moest mijn best doen om de tranen tegen te houden, die op het punt stonden om over mijn wangen te rollen. Maar ik mocht niet huilen, want dan gingen mensen vragen stellen. En op die vragen zou ik antwoord moeten geven, wat ik niet kon. 

Aan het einde van het lied opende ik mijn ogen weer. De hele klas klapte. De meesten voor Harry, dat wist ik zo al, aangezien hij de populairste jongen van de school was. Ik zuchtte. Na een complimentje van de leraar te hebben gekregen moesten we allemaal weer terugkeren naar onze plaatsen in het lokaal. Ik wist dat de les niet zo heel erg lang meer zou duren. Ik had het volgende uur tussenuur, en dan viel net drama weer uit. Daardoor moest ik het hele uur alleen doorbrengen; iets waar ik niet heel erg op zat te wachten. Toen de bel ging ruimde ik mijn spullen op en beende daarna het lokaal uit. Niall gaf me nog een sympathievolle blik en liep vervolgens weg, naar de les die hij nu had, waarschijnlijk. Ik wist zeker dat het een heel erg lang uur ging worden..

Net toen ik op het punt stond om richting de kantine te lopen, hoorde ik een diepe stem achter me. De hal was inmiddels al leeggestroomd, wat ervoor zorgde dat alleen Harry en ik zich er nog bevonden.
“Louis, toch?” Ik draaide me om en zag de jongen met de bos krullen tegen de kluisjes geleund staan, zijn ene wenkbrauw ietsjes omhoog getrokken.
“J-ja.” mompelde ik stotterend, mijn ogen op de grond gericht.
“Niet heel erg spraakzaam, merk ik. Ik ben Harry Styles, maar dat wist je misschien al.” Het feit dat hij zich zo arrogant gedroeg liet ik achterwege. Hij praatte tegen me. Ergens deed het pijn, omdat hij mij natuurlijk niet kende. Mijn ogen keken nog steeds naar de grond.
“Kijk me eens aan.” Toen ik opkeek stond hij ineens een stuk dichterbij. Langzaam tilde ik mijn hoofd op, om Harry me met een peinzende blik aan te zien kijken.
“W-wat is er?” vroeg ik zachtjes, waardoor Harry zijn hoofd schudde.
“Niets. Ik dacht-, nevermind.” zei hij. Ik fronste, maar knikte toen. Als ik verder zou vragen was ik misschien te opdringerig en dat was wel het laatste wat ik wilde zijn. Hij krabde wat ongemakkelijk aan de achterkant van zijn nek. 
“Je speelt goed piano, trouwens.” Mijn mondhoeken krulden omhoog bij het horen van zijn compliment. Hij wist niet half hoeveel dat voor me betekende. De Harry die ik kende zei altijd dat hij voor altijd naar mijn pianomuziek kon blijven luisteren.
“Bedankt.” zei ik, waarna ik zachtjes mijn keel schraapte. Ik keek naar de grond en daarna weer naar hem.
“Jij kan erg goed zingen, weet je.” Het was waar. Zijn stem was prachtig. Zo diep en laag, maar niet te laag. Er zat een ietwat hese kant aan, wat het speciaal en herkenbaar maakte. 
“Dat valt wel mee.. Het is gewoon iets wat ik graag doe.” Verbaasd keek ik hem aan, hij was voor één keer niet zeker van zichzelf.
“Ik dacht dat jij altijd zo zeker was van jezelf?” vroeg ik met een kleine grijns. Ik had werkelijk geen idee hoe het kwam dat ik ineens zoveel durfde te praten. Waarschijnlijk omdat ik me steeds weer inbeeldde dat ik met de Harry van drie jaar geleden praatte. Mijn beste vriend. Helaas waren die tijden slechts een herinnering.
“Mm, ik moet mijn reputatie toch staande houden. Dus, jij vergeet dat ik dit heb gezegd.” Met een brutale grijns liep hij langs me heen. Onze handen schuurden lichtjes langs elkaar toen hij me passeerde.

Ik dacht dat Niall gezegd had dat hij arrogant was en tegen niemand ook maar enkel teken van vriendelijkheid liet zien. Tegen mij was hij best wel aardig geweest, had ik zo’n gevoel. Misschien konden we opnieuw vrienden worden? Net zoals eerst. Ik zuchtte. Zoals toen ging het niet meer worden, daar was ik vrij zeker van. Na een hap adem te hebben genomen wandelde ik in rustig tempo naar de kantine, om daar plaats te nemen aan een tafeltje. Ik haalde een boek uit mijn tas en begon te lezen, iets wat ik wel vaker deed als ik me verveelde. Was het raar dat ik me net een loner voelde? Nee, waarschijnlijk niet. Ach ja, er zouden waarschijnlijk toch niet zoveel mensen zijn die op me letten. En dan nog. Wat was er mis met een jongen die onder een tussenuur zat te lezen? God, ik moest niet zoveel nadenken.. Het hoorde me eigenlijk gewoon niets uit te maken wat anderen van me dachten, maar helaas trok ik me teveel van anderen aan. Net op het moment dat ik de bladzijde wilde omslaan, werd het boek uit mijn handen gehaald. O nee.