Imaginary | Larry Stylinson

Chapter 6

Ik liep door de school. Tijdens ons mentoruur mochten we altijd gewoon de klas uit, omdat onze mentor niet wist wat hij met ons aan moest. Mij hoorde je niet klagen, want het was beter dan steeds boekjes en vragenlijsten invullen zoals op mijn vorige school. Niall zat gelukkig ook in mijn mentorklas, wat betekende dat ik niet in mijn eentje dit uur hoefde door te brengen.

"Dus. Het feest. Je weet dat het morgen is hè?"  Ik knikte. Dat wist ik zeker. Ook had ik geen enkel idee wat ik daar eigenlijk moest doen. Dansen? Een beetje kansloos in mijn eentje, aangezien ik er wel vanuit ging dat Niall ging verdwijnen met Zayn. En Harry. Het bleek dat hij toch niet zo aardig was als ik dacht.

"Ni?" Hij keek me afwachtend aan. "Wil je me alsjeblieft beloven dat je me niet alleen laat op het feest?" Niall keek me eerst twijfelend aan, maar toen hij mijn blik zag gaf hij toe. Wel had ik het vermoede dat er niet veel van die belofte terecht ging komen. Nog steeds vond ik het erg dom van hem dat hij zich zo liet beïnvloeden door Zayn, maar er was niets wat hem op andere gedachten kon brengen.
“Waarom heb ik ingestemd om naar dat feest te gaan? Ik ben helemaal niet van de feesten.” zuchtte ik vermoeid.

“Waarschijnlijk omdat Harry je heeft overgehaald met zijn charmes, wat hij altijd doet. En een paar dagen later wil hij niets meer met je te maken hebben. Accepteer het, zo is hij.” zei Niall, en ik wist dat hij gelijk had. Toch probeerde ik mezelf er steeds weer van te overtuigen dat Harry was zoals ik hem kende. Ik liet een zucht horen. Als er íemand was waarmee ik kon praten, maar natuurlijk was dat niet een geval. Ik wilde mezelf niet alweer als ‘gek’ labelen.

“Louis.” Deze stem deed me achterom kijken. Harry stond er, zijn handen in elkaar gevouwen.

“Wat?” Het kwam er geïrriteerder uit dan ik had bedoeld, maar om eerlijk te zijn kon het me niet veel schelen.

“Kan ik even met je praten?” Hij blikte even naar Niall voordat hij zijn zin afmaakte. “Alleen.” Een zucht verliet mijn lippen, waarna ik Niall kort aankeek voor toestemming, die hij me gaf. Ik liep achter Harry aan en wachtte op wat hij te zeggen had. Als hij mijn tijd verspilde, dan zou ik weer weggaan.
“Luister. Het spijt me van vanmiddag. Ik had het echt niet zo bedoeld, maar-”

“Maar wat? Als je het niet zo bedoelde, waarom deed je het dan toch?” onderbrak ik hem, waardoor hij schuldig naar de grond keek. Precies goed. Hij mocht zich schuldig voelen.

“Dat dacht ik al. Zoek dat eerst maar uit. Tot die tijd zijn wij uitgepraat. Doeg Harry.” Met deze woorden draaide ik me om en liep ik weg, richting Niall. Hij had ons gesprek vanaf een afstandje gevolgd maar had niet kunnen horen wat we zeiden.

“Waarvoor wilde hij praten?” Ik haalde mijn schouders onverschillig op en keek Niall aan.
“Hij bood zijn slappe excuses aan.” De ogen van Niall werden langzaam groot.
“Harry fucking Styles bood zijn excuses aan? Gast, dan moet hij je wel heel erg graag mogen. Harry biedt nooit zijn excuses aan, aan niemand.” Hierdoor voelde ik mijn hart iets sneller kloppen. Zou het waar zijn? Mocht Harry me dan inderdaad heel erg graag. Ik hoopte het, maar aan de andere kant verbood ik mezelf om zo te denken. Ik was boos op hem, en ik bleef bij mijn standpunt totdat hij met een geldige reden was gekomen. Ergens had ik het gevoel dat dat nog wel een tijdje ging duren..

"Vast niet." mompelde ik, waarna ik Niall aankeek. Anders was hij niet zo'n klootzak tegen me geweest.

"Het is warm hier." zei Niall, waarna hij met zijn hand aan de sjaal om zijn nek zat. Nu pas viel het me op dat hij die droeg.

"Geen wonder, het is twintig graden! Ben je gek?" bracht ik verbaasd uit. Met deze warmte was er toch geen reden om een sjaal te dragen? Tenzij..

"Mijn god Niall." Ik reikte uit en trok zijn sjaal een stukje naar beneden, om zijn nek vol met paarsblauwe plekken te zien. Zuigzoenen. Waarschijnlijk van Zayn. Ik ging me er niet mee bemoeien omdat Niall het zelf moest beslissen, maar ik wilde wel weten wat Zayn van plan was om te gaan doen.