ORPHAN (Nederlands)

3.

Hejj, lieve lezers ik ben veel te ijverig en ben daarom dus ook al begonnen aan een nieuw deel, veel leesplezier. ❤❤

***
Na lang afscheid en emotionele momenten liep ik de deur uit.
Een struise man met een zwart pak en een zonnebril stond me op te wachten aan de deur van een grote witte limousine.
Vol ongeloof staarde ik naar de deur die hij voor me open hield.
Was dit mijn toekomst?
Van een weeshuis tot een super chic penthouse? Of misschien wel een kasteel?
Het was te mooi voor woorden maar ik bleef erbij dat dit nog steeds vreemd was.
Zonder een woord uit td brengen liep de man in de zwarte kleren naar me toe en gaf me een vriendelijke glimlach en hand. Hij hielp me met mijn koffer en duwde deze in de kofferbak. De misterieuze man  liep terug naar de deur en gebaarde dat ik er in kon komen zitten. Hij hield de deur voor me open en ging vervolgens achter het stuur zitten.

Vol verwachting keek ik de limousine rond maar veel tijd kreeg ik niet.
'Hallo.'
Er zat iemand op de bank tegenover me.
'Ik ben Jonathan, zeg maar Nathan.'
Een vrij jonge gedaante verscheen.
Hij had bruin warrig haar en blauwe ogen. Ik schatte hem ongeveer een jaar ouder dan mij, 18 dus.
'Ik ben uhmm...'
'Daphne, dat weet ik'
Hij grijnsde.
'Kom maar zitten, ik bijt niet.'

Zijn ogen bestudeerden me.
Hij deed erg misterieus.
'Je ontmoet mijn vader zo.'
Ik knikte en keek naar buiten.

Ik was al lang niet meer buiten geweest, het weeshuis voelde vertrouwd. Het zou aanpassen zijn maar ik wende er wel aan. We mochten niet buiten de vier muren, we hadden wel een binnenplaats maar dat was niets vergeleken met de échte natuur.
Ik zat weer in mijn eigen gedachten.

'Daphne leef je nog?'
Een mannelijke stem wekt me.