ORPHAN (Nederlands)

7.

Ik wreef in mijn ogen, spoelde mij gezicht en bewonderde mijn jeugdig gelaat in de spiegel. Het klinkt simpel, maar op dat moment was het een hele grote stap in de richting van vrijheid, want nog nooit had ik de tijd om meer dan 5 minuten alleen in welke ruimte dan ook te zijn.
Soms stond ik om 5 uur op om stiekem naar de wasruimte te gaan en mezelf een beetje privecy te gunnen, maar jammer genoeg waren er altijd meisjes die juist hetzelfde dachten als ik. Ik bevond mezelf dus in grote luxe.

Ik moest even bekomen van het feit dat niet in het weeshuis lag te slapen maar in een gigantisch luxueuze en moderne kamer. Ik zinderde na in mijn gedachten maar werd gewekt door Nathan, die vroeg of ik nog lang werk had.
Ik nam mijn spullen, wierp nog een kleine glimlach richting de spiegel en opende de deur van de badkamer.

'Ik wist dat meisjes lang in de badkamer zijn, maar zo lang?'
Natan lachte
'Probeer mijn record maar te verbreken!'
Grapte ik en liep terug naar mijn kamer. MIJN kamer, het klonk nog steeds gek in de oren.
'Hejj! Daphne! Ga al maar naar de eetkamer, papa heeft een ontbijtje gemaakt!' riep nathan voor hij de badkamerdeur achter zich dichtdeed

Ik kleede me aan en zoals nathan me gezegt had ging ik richting de keuken om te ontbijten.

Vince zat aan de tafel, en keek emotieloos voor hem uit, soms verscheen er een grijns op zijn gezicht, maar deze verdween altijd al na een paar seconden.
'Hallo'
Zei ik verlegen
'Hallo'
Zei hij nors terug
Ik zette me aan de tafel en wachte tot nathan ook zou komen eten.
Er heerste een lange en genante stilte.
Vince staarde dwars door me heen,
Als een jager dat zijn prooi in het oog hield
Ik kreeg er de koude rillingen van.
'Ach, je hoeft niet op nathan te wachten, eet maar!'
Ik glimlachte naar de man en merkte op dat naast mijn bord aan de ene kant een zilveren mes en vork lagen en aan de andere kant wel 3 verschillende soorten lepels, ik fronste mijn wenkbrouwen en nam het mes en vork in mijn handen.

Een pijnscheut verlamde me en het glanzend zilveren bestek viel hoorbaar op de grond.
In een flits kwam mijn droom terug naar boven en kon ik niks anders dan knielen en een traan van de pijn over mijn wang te laten rollen.
'Ca va?'
Ik keek omhoog. Het was Nathan, hij stak me een hand toe om me omhoog te helpen.
'Je gaat me toch niet vertellen dat dit dagdromen was, of wel?'
Een onzekere lach verschijnt op zijn lippen.
'Nee, ik ben gewoon gevallen, komt ervan als je een beetje onhandig bent.'
Ook bij mij verscheen er een soort van glimlach.
Nathan hielp me terug aan tafel, en ik zag vince nog steeds op zijn stoel zitten, maar dit keer was er wel een grijns, achja, een blijvende grijns, alsof hij wist wat er ging gebeuren en het nog plezant vond ook