ORPHAN (Nederlands)

4.

'Uhm... ja, ik leef nog'
Hij grijnsde
'Ik dacht bijna dat ik de 102 moest bellen'
'Nee hoor, wen er maar aan.'
'Ga je wel vaker bijna dood?'
Ik moest lachen om zijn domme reactie.
'Dagdromen, slimme!'

De limousine hield halt.
De man met het zwarte kostuum liep weer naar mijn deur om deze voor me open te houden.
'Danku.'
Hij knikte en wees me de weg naar binnen.
Vol ongeloof keek ik naar boven.
Het was inderdaad een kasteel! Wat zouden Maud en Stéphanie hiervan gezegd hebben?
Een glimlach verscheen op mijn gezicht.
'Mooi hé?'
Nathan stond naast me, hij volgde mijn blik.
'Een kasteel.' Stamelde ik.
'Je nieuwe thuis.' Nathan gaf me een knipoog. 'Kom, we gaan naar binnen.'
Ik knikte en volgde hem mee naar binnen.
We liepen door een grote houten deur.

Zo modern was het niet, in de hal stonden vooral antieke beeldjes en wat planten. De keuken zag er uit alsof je in de keuken van een restaurant was. En in de living stonden sofa's van bruin leer.
Er viel me iets op, langs de televisie stond een opgezette wolf. Ik kreeg er de rillingen van.
'Uhh... Is hij echt?'
'Natuurlijk is hij echt, Daphne.'
Een oudere man kwam de living binnen.
Ik draaide me om.
'Ik ben Vince.'
Zij ogen bestudeerden me.
'En jij bent dus Daphne?'
Ik knik.
'Mooi, wat vind je van je nieuwe thuis?'
'Prachtig!'
Ik forceerde een glimlach.
Het was niet evident te praten met iemand die je nog nooit in je leven gezien had.

We liepen verder door het huis en hielden halt bij een eikenhouten deur met een groot rood kruis op geschilderd.
'Hier mag je nooit, of te nooit binnen!'
Vince keek me streng aan.
'uh.. nenee.'  Stamelde ik.
Vince had niet echt een aardige uitstraling maar ik wist dat hij het goed bedoelde.
Wanneer hij zag dat ik me ongemakkelijk voelde, voegde hij er nog een zin een toe.
'Iedereen verdiend toch een plek voor alleen zichzelf?'
Ik knikte.
'Ik zal je je kamer laten zien.'
Nathan duwde me naar voren.
'Pap, maak jij alvast het eten?'
Vince gaf hem een godkeurende blik.
Nathan greep mijn hand en trok me mee naar boven.
'Kijk, dit is mijn kamer.'
Hij opende een houten deur en nam me mee naar binnen.
Ik herkende pretlichtjes in zijn ogen.
'En, wat vind je?'
Hij had duidelijk een andere stijl dan zijn vader.
Zijn kamer zag er modern en chic uit.
'Wow.' Stamelde ik.
'Prachtig' voegde ik eraan toe, het was niet gelogen, Het was precies een hemel waar ik me bevond.
'Ik heb jou kamer ook ingericht.'
Grinnikte hij.