Okuldaki sıkıcı bir gün daha sona ermişti. Neden dersleri dinlemek yada onlardan yüksek not almak zorundaydık ki zaten. Saçma sapan konular… Banane bilmem kimin başlattığı sosyalizm akımından.
‘Ah! Bir gün daha bitti.’ diye düşündü Charlie.
Okuldan çıktığında bardaktan boşalırcasına yağmur yağıyordu. Koşarak okulun karşısındaki durağa gitti. İstanbul’da bu havada boş münibüs bulma ihtimaliyle piyangoyu kazanma ihtimali neredeyse aynıydı. Ama yapacak bir şeyi yoktu. Yanında biraz parası vardı ama taksiye yetmezdi. Zaten yeni kulaklık almak için biriktiriyordu o parayı da. O parayı biriktirmek için kaç gün eve kadar yürümüştü. Yürümeyi severdi aslında ama bu havada imkansızdı.
Yarım saat kadar bekledi o durakta. Yağmurun duracağı yoktu. Eve kadar yürümek zorundaydı artık. Tam yürümeye başlayacağı sırada arkadan bi ses geldi ‘Arlie! Hey, Arlie!’ Arkasına döndüğünde Jake’i gördü simsiyah motorunun üstünde deri ceketi ve kaskıyla inanılmazdı. ‘Bu yağmurda minibüs bulamayacağını biliyorsun değil mi? Hadi gel de seni eve kadar bırakayım.’ dedi ve beklemeden arkadan yedek kaskı çıkartıp Charlie’ya verdi. ‘Takmana yardım edeyim mi?’
‘Yok. Gerek yok bak hallettim işte.’
Charlie oturduktan sonra Jake sarıldı. Yavaşça hareket ettiler. Ama Charlie’ya göre üstü açık bi araçla çok hızlı hareket ediyorlardı. ‘Korkuyor musun yoksa?’ dedi Jake. Şimdi yanmıştık. Charlie korkuyordu hem de çok ama Jake’in bilmesini istemiyordu. Ürkekçe ‘Yani biraz.’ Dedi. Jake kahkaha attı. ‘Korkmana gerek yok hızlı gitmiyorum. Hem de uzun süredir kullanıyorum bunu.’ dedi. Eve gelesiye kadar hiç konuşmadılar. Eve geldiklerinde Charlie motordan inip ‘Teşekkür ederim ama bizim evi bildiğini bilmiyordum.’ dedi. ‘4. sınıfta aynı servisteydik unuttun mu?’ diye toparladı Jake ama hatırlaması biraz garip geldi Charlie’ye. Jake ayrıldıktan sonra Charlie koşarak eve girdi. Odasına çıkınca aynada kendini gördü. Allah’ım saçları birbirine girmişti, yanakları kıpkırmızıydı. Rezil olmuştu Jake'e.
İnşallah beğenirsiniz :D çok heyecanlıyım :) devamı da var :)
