My Badboy Love

Chapter 6

De schuingedrukte letters zijn flashbacks. Als het iets anders is zal ik het wel zeggen. Lees zeker het einde. Have fun reading!

2 weken later

P.O.V. Lauren
Ik zie niets... alsof m'n ogen dichtgelijmd zitten... ik voel me zwak... kapot... ik voel hoe iemand m'n hand vasthoudt... ik hoop vurig dat het Jake is...

DING DONG
Als ik de deur opendoe staat Jake voor me... met een picknickmand.
"Princess.. hier is onze lunch."

Ik kijk hem aan en zeg tegen beter weten in "Kom binnen." Als hij de living(woonkamer) binnenloopt, zet hij de mand op de grond en heft de salontafel op. "Wat doe je?!" vraag ik geschrokken.

"De tafel verzetten, zie je toch," antwoord hij luchtig.
"We gaan niet aan tafel picknicken, dat doe je nu eenmaal niet."

Hij grijnst zijn witte tanden bloot en even staat mijn hart stil.  Hou op! schiet er door me heen. Als hij de tafel heeft weggezet, gaat hij op het tapijt zitten en knikt naar de plek tegenover hem ten teken dat ik neer moet zitten.

Ik ga zitten en meteen haalt hij allerlei potjes en ingepakte broodjes uit de mand. Hij schenkt me een oprechte glimlach, waardoor het wederom lijkt alsof hij het enige in de hele wereld is, waarna hij een broodje pakt en een hap neemt.

Ik glimlach terug, pak een salade vast en begin te eten. Ik voel me nu niet meer zo alleen.

Ik voel een klein kneepje in m'n hand en een kreun ontsnapt mijn mond. Meteen hoor ik een gil en Daphne's bezorgde stem.

"Ze wordt wakker! Dylan haal een dokter!"
"Lauren, we zijn hier. Ik ben het, Emma."

"Em-ma e..en Daph-ne," krijg ik vermoeid uit m'n mond. Ik open mijn ogen en meteen verkilt m'n hart. Jake, hij is niet hier!

"Hij moest hier zijn! Waar is hij?! Ik moet hem zien! NU!" Voor ik verder kan ratelen legt Kai een hand op m'n arm en mompelt wat.

"Hij is al een paar dagen weg, Lauren. Eerst bleef hij hier, wilde niet weg gaan.

Maar eergisteren vertrok hij. Hij zei dat ze moesten boeten voor wat ze zijn princess aan hebben gedaan. Wie 'ze' ook zijn." Mijn hart breekt bij de gedachte hem nooit meer te zien.

Maar dan besef ik het... hij zei 'een paar dagen'.
"Hoelang lig ik hier al dan?!"
"Je hebt 2 weken ik coma gelegen, Lau. Die man sloeg je op een zwakke plek op je schedel.

De dokters konden een letsel aan de hersenen niet uitsluiten en wilden je opereren, maar zolang je in coma lag, ging dat niet. Drie dagen geleden, werd vastgesteld dat er niks aan je hersens was, dus lieten ze je rusten," antwoordt Daphne, voor Kai iets kan zeggen.

Ik staar beduusd voor me uit. Dylan komt de kamer binnen, knielt neer naast m'n bed en kijkt me bezorgd aan.
"Ik heb de dokter gehaald en je ouders gebeld. Ze zaten in de kantine. Ze komen er aan."

Meteen daarna zwaait de deur open en mijn ouders komen binnengestormd, meteen gevolgd door Lucas.
"Waar is onze kleine meid?!" roept mijn moeder, opgelaten en bezorgd tegelijk.

Haar blik verzacht wanneer ze me ziet, en ook papa's strakke houding is weg.
"We laten jullie even alleen. Doei meid," zegt Emma, waarna ze even naar me zwaait.

Ze duwt de jongens en Daphne door de deur en doet de deur achter hen dicht.
"Oh meisje. Is alles oké?" Er rolt een klein traantje over mijn wang en meteen komt papa naar me toe.

"Hey... alles komt goed," probeert hij me te troosten. Dan gebeurt er iets wat ik niet verwachtte... Lucas komt naar me toe en geeft me zowaar een knuffel! APPLAUS!! APPLAUS!!

Ik word er helemaal emotioneel van en grijp meteen zijn shirt vast. Hij maakt zich langzaam los en kijkt me aan.
"Jij bent sterk, jij raakt hier doorheen. Wat er ook gebeurt, Jake zou niet willen dat je opgeeft."

Hij buigt voorover en fluistert in mijn oor "Hij zou ook niet willen dat je niet meer van hem houd."

Ik trek me terug en kijk hem verbaasd aan. Hij schenkt me een klein, bescheiden lachje, voor hij papa bij zijn arm neemt en mee de gang optrekt.

"Het is tijd voor wat meidenpraat denk ik. Wij gaan wel wat eten." Voor mama verder kan praten, grijp ik van schrik haar hand vast... ik heb weer een flashback.

Ik heb heel lekker gegeten, en Jake was het met me eens.
"Wil je wat drinken?"
"Ja, doe voor mij maar een cola." Ik pak de drankjes en loop terug naar de living.

Wanneer ik net wil neerzitten, gaat de bel.
"Ik ga wel." Ik knik. Hij loopt de gang op en even later komt hij lijkbleek terug.

"Lauren, luister naar me, oké?" Ik knik. Dit is de enige keer dat hij me bij m'n voornaam noemt, dus er moet iets mis zijn.

"Die mensen die voor de deur staan, hebben me met jou zien praten. Ze willen jou wat aan doen om mij te raken. Kom mee."

Ik volg hem naar de keuken en net wanneer we de keukendeur dichtdoen wordt de voordeur uit het slot gerukt. Je hoort de scharnieren piepen.

Jake kijkt me aan en fluistert "Zorg dat je in leven blijft, zonder jou is mijn leven niks meer. Ik heb iets nodig om bij terug te keren." Net voor hij zich omdraait, kijkt hij me aan en zegt de woorden die ik het liefst wilde horen:
"Ik hou van je."

De keukendeur wordt opengegooid en een breedgeschouderde man komt binnen. Hij neemt me minachtend op waarna hij Jake tegen de kast duwt en naar mij uithaalt.

Ik krijg een harde klap op mijn hoofd en dan wordt alles zwart. Het laatste wat ik mee maak is een woedende schreeuw van Jake en de geur van bloed. Dan wordt alles zwart.

Wederom wordt ik gillend uit m'n flashback gehaald door iemand die in m'n hand knijpt.

"Lieverd. Alles oké?" Mama kijkt me bezorgd aan en ik hou het niet langer. Ik vertel haar alles, wat ik voel voor Jake, de flashbacks die ik had, alles wat ik maar kan vertellen heb ik eruit gegooid.

Ze neemt me in haar armen en ik laat mijn tranen de vrije loop. Ik huil tot ik niet meer kan, maar ze blijft me vasthouden.

"Lieverd, probeer wat te rusten, oké? Er staat een cd-speler op het kastje en de meiden hebben er al een cd in gedaan. Ik ga nu even naar buiten. Doei lieverd."

Ze geeft me een kus op mijn voorhoofd en gaat dan naar de gang. Ik grijp naar de afstandsbediening van de cd-speler en druk op play. Meteen begint Mercy van Shawn Mendes te spelen. (Zie media^^)

Ik begin opnieuw te huilen en de gedachte aan Jake maakt het alleen maar erger. Hij zou hier moeten zijn. Hij kan niet dood gaan, ik heb hem nodig. Het wordt me allemaal teveel, en ik schreeuw zijn naam uit.

Lucas komt de kamer binnen en gaat op m'n bed zitten. Hij neemt me in z'n armen en wiegt me heen en weer.

Doordat ik zoveel huil, wordt zijn shirt al snel nat. Hij blijft me stevig vast houden, kijkt me kort aan en fluistert dan iets in m'n oor.

"Hij komt terug, daar ga ik voor zorgen." Hij geeft me nog snel een knuffel en beent dan de kamer uit. Logisch dat hij de oudste is.

Wat moet een broer met een oudere zus die een mentaal wrak is? Zie me hier zitten, helemaal gebroken vanbinnen.

Ik luister nog een half uur naar de muziek, waarna er iemand de kamer instormt. Ik kijk in de mooiste ogen die ik ooit heb gezien... Jake...

Geen cliffhanger deze keer, maar wel een leuk einde, al zeg ik het zelf *inwendige hairflip* Oké, nu weer serieus. Bedankt dat jullie mijn boek lezen. Dit hoofdstuk is rond de 1300 woorden.  Bye tot de volgende keer xxx <3