My Badboy Love

Chapter 7

P.O.V. Jake

Na Lucas' telefoontje, ben ik meteen naar het ziekenhuis gesneld.
"Ze is na twee weken wakker geworden uit haar coma," had hij gezegd.

Nu sta ik voor de deur van kamer 235, haar kamer. Ik doe de deur open en stap naar binnen. Even ben ik niet zeker of dit de juiste kamer is, maar dan draait ze haar betraande gezicht mijn kant op.

Ze kijkt me verbaasd aan en stapt dan uit bed. Terwijl ze naar me toe loopt, scan ik haar lichaam. Ze heeft een schaafwond op haar arm, een bult op haar hoofd, en een blauwe plek op haar knie. Verder lijkt ze oké. Ze kijkt met betraande ogen naar me op, waarna ze haar hand opheft en... MEP... Ze heeft me geslagen...

Even schiet er een herinnering aan slechte tijden door m'n hoofd, maar die druk ik resoluut weg.
"Hoe durf je alleen achter die mannen aangaan!" zegt ze bezorgd.

"Ben je gewond, hebben ze iets met je gedaan, of-" Voor ze nog iets kan zeggen, druk ik mijn lippen liefdevol op de hare.

Eerst is ze verrast, maar algauw gaat ze erin mee. Het is alsof er vuurwerk wordt afgeschoten in mijn buik.

Na een poosje trekt ze zich verlegen terug en fluistert bibberend in mijn oor "Je bent een dief..." ik kijk haar vreemd aan "...want je hebt m'n eerste kus gestolen." Ik kijk verbaasd op haar neer.

"Je... je eerste kus?" stamel ik. Ze knikt voorzichtig en trekt me dan in een knuffel.
"Ik dacht dat je dood was," fluistert ze. "Was het waar wat je zei?"
"Wanneer?"
"Voor die gast de deur open trok, zei je... dat... je..." Ik herinner me plots wat ze bedoelt en draai me van haar af.

Ik moet het doen, voor haar... ze verdient beter... In mijn hoofd draai ik de knop om.

"Nee," zeg ik hard, terwijl ik haar kant op kijk. Ze kijkt me even gebroken aan, maar dan verandert Lauren's gezicht in een stalen masker.

"Oké." Onverschillig haalt ze haar schouders op.
"Ik wilde het gewoon weten." Ze stapt terug haar bed in en zet de cd-speler speler aan.

"Ik wil nu graag alleen zijn," zegt Lauren hard, alsof we niet een paar seconden geleden een kus deelden. Even breekt er een stukje van mijn hart, waarna ik mezelf overtuig dat ze beter af is zonder mij.

"Oké." Ook mijn gezicht is een ondoorgrondelijk masker. Ik trek de deur open, waarna ik de gang op stap. Voor ik de deur kan sluiten, hoor ik een lange zucht.

Even sluit ik mijn ogen en zucht ook ik eens diep. Als ik de gang door loop, negeer ik de blikken van haar familie en vrienden.

Wanneer ik in de auto kruip, bekruipt het schuldgevoel me weer. Ik schud het van me af en start de auto.
'Zorg dat je in leven blijft, zonder jou is mijn leven niks meer. Ik heb iets nodig om bij terug te keren.'

Hoe kon ik zo stom zijn... hoe kon ik haar binnen laten... iedereen die ik liefheb heeft pijn. Het is een wonder dat mijn ouders en m'n broertje nog leven.

Voor ik door heb waar ik heen ga, zie ik het kerkhof in beeld verschijnen. Wanneer ik het kerkhof oploop, zoek ik naar haar graf. Ik loop erheen en zak door m'n knieën.

"Oh, June. Wat moet ik doen? Ze mag geen pijn hebben, ze moet veilig blijven," mompel ik. Er rolt een traan over mijn wang, die ik meteen weg veeg.

"Kijk wie we hier hebben." Ik draai me om en een golf van woede overspoelt me.

"Wat doe jij hier?! Jij gaat zo dood." June, sta me bij.

Wie is June? En wie is de onbekende? Voor jullie een vraag en voor mij een weet. Ik ben heel blij met de reads en stemmen. Ik vond dat het een beetje snel gaat tussen Lake, dus heb ik voor een break gezorgd. Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer xxx <3