Baby, I'm yours.

Κεφάλαιο 10

Η σιωπή ανάμεσά μας είχε μεγαλώσει επικίνδυνα, ακόμη δεν ήξερα τι να απαντήσω. Απλώς στεκόμουν απέναντι του κοιτάζοντας τον στα μάτια, σχεδόν σοκαρισμένη. Οταν συνειδητοποίησα τι μου είχε πει μόλις λίγα λεπτά πριν κοίταξα αμήχανα τα μπλεγμένα μου δάχτυλα και καθάρισα τον λαιμό μου.

"Άκη, άκουσα όσα είπες και μπορώ να πω με συγκίνησαν, όμως εγώ δεν είμαι για σένα. Είσαι τόσο καλός και γλυκός, όμως εγώ όχι. Δεν είμαι αρκετά καλή για σένα κι ούτε θα γίνω ποτέ... Οπότε είναι κρίμα να μπλέξεις μαζί μου,θα σε καταστρέψω, χωρίς να το θέλω θα το κάνω. Εγώ κι εσύ, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να...να λειτουργήσουμε μαζί, σαν σχέση. Αρα, δε νομίζεις ότι είναι καλύτερα να μείνουμε απλά φίλοι;"του εξήγησα και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σκλήρυναν. Ενιωθα άσχημα για όσα είπα μόλις τώρα, όμως ξέρω πως είναι για το καλύτερο.

"Εντάξει, αν αυτό είναι που θέλεις"απάντησε ψυχρά και σηκώθηκε από τον καναπέ.

"Οπότε, είμαστε εντάξει;"ρώτησα μπερδεμένη.

"Ναι. Θέλεις να σε πάω σπίτι;"άλλαξε θέμα.

"Δεν ξέρω, θα σε πείραζε αν κοιμηθώ εδώ;"ρώτησα και για μια στιγμή με κοίταξε μπερδεμένος.

"Εντάξει. Θα κοιμηθείς στο κρεβάτι, εγώ θα πάω στο σαλόνι, οκ;"είπε κι ένευσα.

"Οκ"σηκώθηκα από τον καναπέ κι αφού ξεβάφτηκα του ζήτησα πιτζάμες.

"Δεν έχω κάτι γυναικείο σε πιτζάμα και η αδερφή μου λείπει, οπότε θα σου δώσω κάτι δικό μου"είπε και άνοιξε την ντουλάπα του.

"Εχεις αδερφή;"ρώτησα έκπληκτη καθώς δεν την έχει αναφέρει ποτέ.

"Ναι,την Αριάδνη, είναι τρία χρόνια μεγαλύτερη μας"απάντησε και χαμογέλασα.

"Εχω κι εγώ έναν αδερφό, πολύ μικρότερο βέβαια. Κρίμα, θα μπορούσαμε να τους τα φτιάξουμε αν ήταν ίσα"είπα και γέλασα.

"Ναι,θα ήταν λίγο δύσκολο"μου έδωσε μια φόρμα και ένα μαύρο κοντομάνικο κι εγώ πήγα πίσω από το παραβάν που είχε στην άκρη του δωματίου.

"Γιατί το λες αυτό;"ρώτησα καθώς έβγαζα τα ρούχα μου.

"Η Αρια... Δεν της αρέσουν και τόσο τα αγόρια"τον άκουσα να λέει διστακτικά.

"Ω, δηλαδή είναι ομοφυλόφιλη;"ρώτησα το προφανές.

"Ναι,βέβαια η γονείς μας πιστεύουν πως 'είναι μια φάση' και ότι 'θα της περάσει με τον καιρό'. Βασικά το πιστεύουν αυτό εδώ και τρία χρόνια, από τότε που μας το ανακοίνωσε δηλαδή, οπότε δεν τους πολύ αρέσει η ιδέα. Συμβιβάζονται όμως"εξήγησε κι εγώ βγήκα από το παραβάν και του χαμογέλασα.