"Λοιπόν, τι θα κάνεις αύριο;"ρώτησε ο Άκης καθώς έβαζε καφέ σε δύο κούπες.
"Θα πάω σχολείο, φροντιστήριο,τα κλασσικά"απάντησα και πήρα την μια κούπα.
"Δηλαδή δεν θα βγεις με αυτόν τον Ορφέα;"είπε υποτιμητικά.
"Ορέστη τον λένε και όχι, δεν έχουμε κανονίσει. Γιατί να βγω μαζί του έτσι κι αλλιώς;"απόρησα.
"Λόγω της ημέρας.."είπε με νεύρο.
"Τι είναι αύριο;"έσμιξα τα φρύδια μου.
"Του αγίου Βαλεντίνου είναι αύριο"απάντησε ειρωνικά.
"Αα ναι μωρέ... Λογικά θα βγω με την Ερατώ, λόγω της ημέρας"είπα και με κοίταξε περίεργα.
"Και το αγόρι σου;"ρώτησε μπερδεμένος.
"Ο Ορέστης δεν είναι το αγόρι μου"γέλασα.
"Μα χθες το βράδυ.."
"Χθες το βράδυ μας συνεπήρε το κλίμα"ήπια μια γουλιά καφέ και τον είδα να με κοιτάζει χαμογελαστός. "Τι;"ρώτησα.
"Τίποτα"απάντησε και ήπιε τον καφέ του.
Πήραμε το πρωινό μας κι εγώ μετά από λίγο έφυγα. Μόλις μπήκα σπίτι ξεκίνησε η φασαρία.
"Που ήσουν Κλαίρη;"φώναξε ο μπαμπάς μου.
"Κοιμήθηκα στην Ερατώ, έπρεπε να ειδοποιήσω το ξέρω"είπα στα γρήγορα μια δικαιολογία και πήγα προς την σκάλα.
"Δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις εδώ μέσα, έχουμε κανόνες σε αυτό το σπίτι!"φώναξε καθώς ανέβαινα στο δωμάτιό μου.
"Συγγνώμη"είπα δυνατά για να με ακούσει και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.
Επεσα στο κρεβάτι εξουθενωμένη. Λίγη ώρα μετά σηκώθηκα κι αφού έκανα μπάνιο και φόρεσα τις πιτζάμες μου και έπεσα στο κρεβατι,από το οποίο δεν είχα σκοπό να σηκωθώ για την υπόλοιπη μέρα. Τρίτη πρωί και ξυπνάω με φωνές, τις φωνές της μάνας μου. "Ρε Κλαίρη,πάλι θα χάσεις την πρώτη ώρα; Δεν σου ξανά δικαιολογώ απουσίες, σήκω τελείωνε!"φώναξε και τράβηξε το λευκό πάπλωμα από πάνω μου. Σηκώθηκα με όρεξη, παρά τις φωνές της μάνας μου,κι αφού ακολούθησα την πρωινή ρουτίνα μου πήγα στην ντουλάπα και ξεκίνησα να ντύνομαι. Φόρεσα ένα ψηλόμεσο σκισμένο τζιν,ένα απλό μαύρο μακό και τα Σταν Σμιθ μου. Εβαλα την μαύρη φουτερ ζακέτα μου και αφού πήρα την τσάντα μου κατέβηκα στην κουζίνα. Ο μικρός μου αδελφός καθόταν όπως πάντα στην μεσαία θέση του τραπεζιού κι εγώ τον πλησίασα και τον φίλησα στο μάγουλο.
VOCÊ ESTÁ LENDO
Baby, I'm yours.
Ficção AdolescenteΈμπλεξες. Δεν έπρεπε να ερωτευτείς. Δεν έπρεπε να αγαπήσεις. Μέσα σου το ένιωθες τόσο σωστό κι ας ήξερες πως ήταν λάθος. Γιατί έτσι είσαι εσύ, ερωτεύεσαι κι αγαπάς επιπόλαια, ασύστολα, ακατάπαυστα. Αυτή είναι η φύση σου, ό, τι κι αν κάνεις δεν ξεφεύ...