Ayken gece yarısından sonra ancak uyanabilmişti. Light onun uyanmasını beklerken sandalyede uyuya kaldı. Bir müddet sonra Ayken derin bir nefes alıp acıyla inledi. Başında şiddetli ağrı vardı. Vücuduna uyuşturucu verilmiş gibi uyuşuk hissediyordu. Yavaşça gözlerini aralamaya çalıştı. Odaya açık olan perdeden ay ışığı vuruyordu ve Ayken 'a çarpıyordu. Ay ışığında yüzü o kadar güzeldi ki.. Light ona hayran kalmıştı. Kalbi hızlandı. Kendisine ne olmuştu böyle? Atmayan , duygu beslemeyen kalbi atıyordu. Ayken nerede olduğunu anlamaya çalıştı. Burayı ilk kez görüyordu. En son kütüphanedeydi. Buraya nasıl gelmişti. Light? Ona ne olmuştu? Yataktan kalkmak için ani bir hareket yaptı. Yaptığı hamle canın acımasına neden oldu yatağa geri düştü. Light onun hareketiyle kendine geldi.
"Sakin ol. Ben burdayım." Ayken yüzünü buruşturdu. "Sen...ben buraya nasıl...nerdeyim??" Aklına gelen garip sorularla Light 'a baktı. "Bayıldın, seni evime getirdim. Üzgünüm...gerçekten. "
"İyi misin? En son senin gözlerin karardı, ölüm ister gibiydin. Nesin sen?"
Light onun dudaklarından çıkan kelimelerle ürperdi. Kararmak. Ölüm. Bunlar Light 'ın duygularıydı.
Light cevap vermekten emin değildi."Bunu sabah konuşuruz." Ayağa kalktı ve Ayken 'ın doğrulmasına yardım etti arkasına yastığı koydu ve tepsiyi Ayken 'ın önüne bıraktı. Ayken yemeğe baktı , kaşığa uzandığında sargıyı gördü ama her zamanki gibi umursamadı. Kaşığı tutmaya çalıştı kavradığında yarası buna izin vermedi ve kaşık düştü. Ayken, Light 'a baktı. Light, kendi başına yemek yiyemeyeciğini anlayınca kaşığı aldı ona yemek yedirecekti.
"Buna gerek yok."
"Hadi ama..kaşığı tutamadın. Canın yanıyor. İzin verde yapayım." dedi Light gülümseyerek. Ayken başını eğerek onayladı.
Ayken yemeği yedikten sonra hapı yuttu. Doktorun verdiği şişe uyku ilacıydı. Bu yüzden hemen uyudu.
Light çalışma odasına gitti. Plan yapmalıydı. Ayken ile konuşup gerçeği öğrenicek eğer olurda öğrenemezse araştıracaktı. Asıl plan Dereklerden intikamı nasıl alacaktı? Odaklanmaya çalıştı. Dosyaları okudu , haritaya baktı ilgi odağı hep Ayken 'dı. Sinirle kağıtları savurdu. Dizlerinin üzerine çöktü, kafasını ellerinin arasına alıp sakinleşti. Ayken 'ın yanına gidip odayı turladı. En sonunda onun yanına uzandı. Saçlarına çekinerek dokundu. Elini yanaklarına kaydırdı. Ayken 'ın kıpırdamasıyla elini çekti. Yüzünü incelerken derin düşüncelere daldı. Kimdi? Başına ne gelmişti? Bunları düşünürken göz kapakları kapanmaya başladı ve derin bir uykuya daldı.
************************
Sorularınız olursa özelden isterseniz yorumlarınızda sorularınızı dile getirebilirsiniz.
Hepinize iyi günler dilerim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MELEZ EJDERHA
Fiksi IlmiahKacmak. "Gerceklerden kacamazsın. Hadi durma! Git. Ama gercekler karşına çıkacak. Istesende istemesende gercek bu. Ben senin babanim. Kaybolmuş gecmisinim." Ayken duyduklarını gözden gecirdi. İmkânsızdı. Ama karşısındaki insan degil bir ejderhaydı...