Ben bir sokak köpeğiyim... hayat sanki insanlar için yazılmış gibi... bizi sevmiyorlar... işkence ediyorlar... sırf eğlenmek için... bizim de aç,susuz olduğumuzu unutuyorlar...
Artık biraz olsun büyümüştüm. Kendi ayaklarımın üstünde duruyordum. Her gün yemek aramaya çıkıyor bazen de elim boş dönüyordum. Çünkü kapılarının önüne bir kap yemek ve su koymaya aciz insanlar sayesinde. Hem bizi düşünmüyorlar hem de etrafı pisletiyorlar. Biraz olsun düşünseler bunu yapmazlar. Ama insanların arasından iyi birisi çıkıp bizi desteklemiyorlar ki insanlar bizi önemsesin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yine sokaktaydım. Yine aç, yine susuz bekliyordum bir yardım eli uzansa diye ama yine olmadı. Ben de yemek aramaya çıktım. Her yer cam kırıkları ile doluydu.Rahat yürüyemiyordum bir an olsun aklımdan çıkmıyordu şu cümle "eğer serserilerin eline düşersen sağ çıkamazsın" cümlesi. Büyüdükçe daha da korkuyordum. Endişelerim daha da artıyordu. Çöp yığınlarının içinden yemek arıyordum ama ya bir tane çıkardı ya da hiç. O bulduğum yemeği hemen yemezsem de diğer aç köpekler benden önce yerdi ve yine aç kalırdım. O yüzden yemeğimi çabuk yerdim. Ama doymazdım, bir parça ekmekten ne olacak ki? Beni anlayanlar köpekleri daha doğrusu sokak köpeklerini sevenlerdir, her gün aç kalanlardır ya da sokakta yaşayanlardır. Sadece bunlar. Bizi başka kimse anlayamaz. Bizim gibi olmayanlar haricinde.
Yine bir akşam üşüdüğüm için sığınacak bir yer arıyordum karşımda sert sert gülen gençleri görünce aklıma o cümle geldi ve anında kaçtım oradan.Eğer kaçmasaydım kim bilir ne olurdu halim? bu olayı bazı arkadaşlarıma anlattım ve bana "çok normal, böyleleri ile her gün karşılaşacaksın" dediler. O günden sonra korkum daha da arttı zaten.
Artık büyüyordum ama yavaş yavaş. Benim halimi anlayanlar gittikçe azalıyordu çünkü büyüyordum, yavru değildim, başımın çaresine bakabilirdim insanlara göre. Ama yanılıyorlardı büyüdükçe korkum daha da artıyordu serseriler daha çok bulaşmaya başlıyorlardı, derdim çilem bitmiyordu. Aksine daha da artıyordu. Daha mahcup hale geliyordum. Daha aç kalıyordum, daha çok üşüyordum. Asıl şimdi işlerim daha zorlaşıyordu.
Beni anlayan gitgide azalıyor, dolayısı ile de bakmıyorlardı, başımı okşamıyorlardı, yüzüme bakıp gülümsemiyorlardı. Bana tiksinerek, iğrenerek bakıyorlardı, beni görünce kaçıyorlardı. Beni çocuklar sevmeye kalkıştığında aileleri dur! o pis diyorlardı, pirelidir diyorlardı. Asıl şimdi hayat benim için zorlaşıyordu.
