Artık havalar soğuyordu.Tabi ben de üşüyordum.İnsanlar biz köpeklerin kaskalın derilerimiz olduğunu ve sıcacık tuttuğuna inanıyor, ama yanılıyorlar.O kaskalın dedikleri derilerimiz ve tüylerimiz bizi sıcacık tutmuyor,üşüyoruz,titriyoruz hatta soğuktan burunlarımızın önünden sarkıtlar oluyor. Soğukta yemek bulmak daha zorlaşıyor bizim için.Bugün kar yağdı.Biz ise karın altında titriyorduk,sokakta bekliyorduk,bakıyorduk insanlara. Bir kadın geldi şemsiyesine ip bağladı ve o ipi yerde bir çıkıntıya sabitledi şemsiyeyi de bize verdi.Bu da yetmezmiş gibi montunu çıkarıp üstümüze örttü.İşte gerçek bir insan böyle olmalı. Ben o kadını asla unutmayacağım. Eğer görürsem bacağına sürüneceğim. Beni hatırlamasını sağlayacağım. O mont beni sıcacık tuttu. montu aldım ve yaşadığım yere götürdüm.O benim için çok değerliydi.O benim ilk hediyemdi.
O gün çok kar yağdı. Bazı sokak köpekleri dışarıda hala duruyordu. Acaba evleri yok muydu? sordum onlara, ama bana itaat etmediler ben de umursamadım. Acıkmıştım, susamıştım. O çöp yığınlarına tekrar baktım ama yemek yoktu. Bu sefer başka çöpe gittim poşetin içinde ekmekler doluydu bir sürü ekmek vardı.Aldım hemen bazı arkadaşlarıma da dağıttım onlar aç kalmasın diye, çünkü baya ekmek vardı. Hepsini aç gözlü gibi yiyemezdim. Onlar orada aç dururken yiyemezdim. Neden insanlar bunu düşünmüyor?
Ben ister miydim sokak köpeği olmayı? beni buna mecbur bıraktılar, terk ettiler, attılar beni işte bu yüzden sokaktayım...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KÖPEKLERİN DİLİNDEN HAYAT
General FictionBen bir sokak köpeğiyim... hayat sanki insanlar için yazılmış gibi... bizi sevmiyorlar... işkence ediyorlar... sırf eğlenmek için... bizim de aç,susuz olduğumuzu unutuyorlar...
