CONFESSIONS OF THE PROFESSOR'S GIRLFRIEND BOOK 1 (COMPLETE)

6

nagising ako balot ng mga bisig ng lalaking tulog na tulog pa in-outline ko ang mukha nya mula sa matangos nyang ilong, red na lips, mahabang pilik mata, his defined jaws, paano ako nagkaroon ng ganito kagwapong boyfriend? di naman ako maganda at simpleng stupidyante lang.

Gaano na ba katagal simula ng pumasok ako sa relasyong ito? napangiti na lang ako ng maalala ko lahat ng nangyari noon.

Naalala ko rin yung araw na sinabi ko sa kanya yung tinataho kong lihim.

Flashback

Kinahapunan ng panggugulo nya sa filipino subject ko ng maisip kong puntahan siya. (Wala pabg mga kinky stuffs na nangyayari sa amin at that time) Naglalakad ako sa corridor papuntang office ni Paolo nang biglang may kamay na humawak sa bewang ko, gaya ng reaksyon ko madalas. Napapikit ako at nanigas sa kinatatayuan ko. Ayoko ng mga ganung klase ng panggugulat, natatakot ako. Bumabalik sa isip ko ang mga panget na ala-ala. Na kung maaari lang ay wag ko ng maalala.

"Ms.C? Ok ka lang ba? Anong nangyari" pansin nya ang panginginig ng kamay ko. At kita kong nagaalala siya.

"Can we talk?" Sabi ko sa kanya.

"Sure" sagot nya at saka sya naglakad papuntang office nya at sumunod ako. Pagpasok ko don ay nilock nya yon. Nakaupo ako sa couch nya at nasa upuan sya sa tapat ko. Nakayuko lang ako habang tinitignan ang panginginig ng kamay ko. You need to tell him, he deserves the truth jaska.

"What's wrong?" Sabi nya.

"About sa sinabi mo kanina i want you to know na di ako kasing perfect ng iniisip mo" sabi ko sa kanya.

"I know, what i want to know is bakit twing hahawakan kita ng di mo alam you are always flinching? Is there something wrong? Did something happened?" Nakalimutan kong psychology major nga pala siya.

Ni hindi ko maitaas ang mukha ko para titigan siya. Madumi ako, di ako karapat dapat sa titig ng lalaking to.

"Maria Jaska" tawag nya sa pangalan ko, punong puno ng pagaalala yon.

"I am so worried right now, please tell me." Parang sasabog ang puso ko sa pinaparamdam niya.

"Madumi ako Paolo" mahina kong sabi.

"What do you mean?" Inangat nya ang mukha ko para magtama ang mga mata namin, kita ko ang pagaalala nya.

And before i knew tears began to stream down my cheeks.

"I was raped." Nanlaki ang mata niya.

"Nino?" Tanong nya. Say it Jaska!!!

"Asawa ng kapatid ni Mama." And with those words i let my emotions out. Iyak ako ng iyak, ni wala siyang masabi. Nakita ko ang pagkuyom ng kamay nya.

"Can you tell me what happened? When did that happened?" Alam kong galit siya pero kalmado pa rin siya.

"I was 9 when that started. Tinakot nya akong papatayin niya ako pag nagsumbong ako o pag umayaw ako sa gusto nya, i was so scared not to say yes. I was too small to realize that what i chose was wrong. I was too weak to fight. Lumaki akong di ko kilala ang tunay kong nanay, i was discriminated by the people i live with. And i was so shy to have friends. Tumigil lang ang paggamit nya sa katawan ko ng magkaroon na ako ng monthly period. That's when i realized how bullshit life was. I became the biggest fan of solitude and self-abhorrence. I tried to kill myself when i was 15.

"I am trying to cut the right vein, but my father found me, slapped me so hard. And started asking why do i keep trying to kill myself. Sinabi ko sa kanya. Sinabi ko sa kanya ang lahat. Pero nandiri ang mga mata nya, naisip ko na nakakadiri nga siguro ako." I laughed.