YANLIŞ ŞAİR
Bir gülücük damlar o suretten ruhuma...
Yaşadığını hisseder o ruh, bedenim ölüyken...
Güneş batar ve şiir bütün sessizliğiyle uyur...
Bir şiir doğar martın birinde, güneşin doğuşuyla...
Üflenmiş adı hırçın bir pınarın suyundan...
Şiir tüm güzelliğiyle başlamış yazılmaya, en güzel kağıtlara...
Unutabilir' miydim, şiirimi yazmasaydım gökyüzüne...
Bilakis zor gelirdi şiirimi hatırlayamamak...
Denemiştim oysaki, gökyüzü siyah bir kumaşla örtüldüğünde...
Olamazdı' ki şiirimi kırmıştım, özrün sihrini kaybetmişti kalemim...
Uzaklaşıyorum şiirimden, ondan geriye her adım karanlığa gidiyor...
Karanlıkta buluyor ruh kendini...
Şair kaybetmiştim çoktan şiirini...
Yanlış bir şair tamamlamıştı doğru şiiri...
Sessizce siliniyordu şiir...
Oysaki hissederek yazmıştım, yaşıyordu adeta ama yok oluyordu...
Güneş batıyordu şiir' de yok oluyordu sessizce...
Benim şiirim beni seçmemişti meğerse...
